Mr.Playboy Meets Ms. Nerd [COMPLETED]

MPMMN:38

Ilang buwan na nga ba ang nakalipas, dalawa? Tatlo? Apat? Lima? Limang buwang na akong namamalagi sa hospital. Sa pangalawang surgery ko ay tatlong linggo daw akong tulog. The doctor told me everything, even the condition of my heart, it's getting weak.

Hindi katulad noong unang operasyon ko ang kalagayan ko ngayon. Kung noon ay mabilis ako nakarecover ngayon ay hindi. It took months before I can finally speak and move. Sa ngayon ay maayos naman na ako but still I felt my body losing it's strength. May dextrose pa ring nakakabit sa akin, I can't even stand nor walk. My skin are pale and my body got thinner.

The doctor said if we take the third surgery, it might be dangerous. Baka hindi kayanin ng puso ko. I need to take medicine so I can feel better. Hindi ko pa rin maiwasang maisip kung bakit ba ito nangyayari sa akin. I feel so dull, empty and sorrowful. Bakit sa lahat ng tao, bakit ako? Akala ko sa pelikula lamang ito nangyayari but it turns out na sa akin rin pala.

Nabaling ang tingin ko sa taong nakasubsob ang ulo sa gilid ng kama ko habang mahimbing na natutulog. My brothers feature changed, ang lalim na ng mata na halatang kulang sa tulog. Sa sofa naman ay nandoon si Daddy, mahimbing na natutulog habang nakaupo habang si Mommy ay ginagawang unan ang hita ni Daddy. They're all look so tired. Hindi ko maiwasang mainis sa sarili ko. It's all my fault, kung bakit ba kasi nagkasakit pa ako.

Noong nakaraang linggo ay umuwi sa Pilipinas si Willert. He said na may kailangan daw siyang ayusin. Kung maari nga lang ay manatili na muna siya doon, sobra na ang isinakripisyo niya para sa akin. Ang tagal niyang namalagi sa tabi ko, kahit minsan ay hindi niya ako iniwan. He always say that his reason is He love me.

Alam ko mahal niya ako pero hindi niya kailangan kalimutan ang lahat para lang sa akin, siguro kung maayos lang ang lagay ko ay natutokan ko na siya.

I can't but to look forward for tomorrow. Bukas ang balik ni Willert dito, isang linggo ko siya hindi nakita and I already miss him.  

NAgising ako kinabukasan dahil sa ingay na narinig. They all look so serious. May pinag uusapan sila ngunit hindi ko masyadong marinig, I heard my brothers voice saying the word "comatose" that caught my attention. Habang tumatagal ay palinaw ng palinaw ang mga boses na naririnig ko.

" Dapat ng malaman ni Aska to Mom."

"Hindi pwede, hindi mo ba nakikita ang kalagayan ng kapatid mo? Mas lalo lang siyang mahihirapan."

" But Mom, hindi natin pwede itong itago sa kanya. Kaibigan niya 'yon."

Narinig ko ang mahinang paghikbi ni Mommy, sumikip ang dibdib ko sa narinig. Ano bang pinag uusapan nila?ano ang kailangan kong malaman?

"We need to tell her that her bestfriend Kristina is in coma for almost 2 months, hindi rin natin ito maitatago sa kanya. Soon, she will find it out."

Napaawang ang bibig ko sa narinig, nag umpisang nangilid ang luha ko ng maalala ang ilang beses na napanaginipan ko si Kristina. That's not true? Nagbibiro lang sila diba?

"A-anong sinabi mo Dad?" Lahat sila ay gulat na napalingon sa akin, nanliwanag ang mata ko nang makita si Willert na naroon na at kasama nila ngunit hindi maalis sa isipan ko ang narinig.

"Ano pong nangyari kay K-Kristina?" My heart broke when I saw my mother broke into tears, sunod sunod na dumaloy ang luha ko na para bang isang batis.

Naglakad palapit sa akin si Mommy habang si Daddy ay nakaalalay sa kanya sa likuran.

" Anak..."

Hindi ko na napigilang mapahikbi nang makita ang lungkot na nakapaloob sa mukha nila.

"Anak yung k-kaibigan mo...si Kristina...She's been in coma for 2 m-months..."

" P-po?"

Ayaw tanggapin ng utak ko ang  mga naririnig.