Steve's POV
Nasa eroplano na ako, at kasalukuyan na itong nasa himpapawid. And I just closed my eyes while waiting this thing to take a landing to Korea.
Nakapikit lang ako, at tanging si Ellaine lamang ang nasa isip ko. Hindi ko alam pero maliban sa saya ay may iba pa akong nararamdaman.
Kinakabahan ako. But why?
Ramdam ko ang unti unting pagbilis ng pagtibok ng puso ko. And I dont know why is this happening on me. Pero, binalewala ko na lamang ito.
Medyo nawala ang kabang nararamdaman ko nang masilayan ang maliit na notebook na hawak ko ngayon.
Bago pa man ako sumakay sa eroplano, hinalungkat ko na ang mga gamit na dala ko. Kasi, sabi ni Ellaine, may inilagay daw siyang regalo rito. And, I found this notebook.
At sa tingin ko, ito ang regalong sinasabi sa akin ni Ellaine. Ito lang kasi ang gamit na nasa maletang hindi pamilyar sa akin.
Binuksan ko ito, at bumungad sa akin ang nakangiti niyang mukha. And it made me smile. Ang ganda niya talaga.
Lalo akong napangiti nang makitang magkasama kami sa iba pang mga litratong narito. I really like this. Because I know na nag-effort siyang gawin ito, just for me.
And it made me smile many times. Ilang ulit ko pang tiningnan ang mga litrato namin. And when I finished looking on our pictures, I remember that I left one recording file on her phone.
Napakinggan niya kaya iyon? Well, I hope so.
I recorded my voice, so that she can hear me even if I'm not on her side right now.
Napabuntong hininga na lamang ako. Sobrang nami-miss ko na siya.
Pero, inisip ko na lang na sandaling panahon lang naman ako mananatili sa Korea, and I will be back in the Philippines right after this matter.
Napatingin na lang ako sa bintana. And I saw the calm clouds. Napangiti ako doon. Matapos non ay sandali kong itinuon ang atensyon sa iba pang mga pasahero na may kanya kanya ring ginagawa.
Ngayon, I just took economy. Dahil ako lang naman mag isa ang pupunta sa korea. I look at the airplane's window again. And after, decided to take a nap for few minutes.
Pero, hindi man lang ako nakaidlip dahil sa narinig kong pag iyak ng isang bata, at rinig ko rin ang pagpapatahimik ng ina nito.
I just sighed.
IT'S ALMOST ONE hour of flight. Suddenly, we just heard a loud booming sound. And I think that its on the back of the plane. Until all of us passengers heard an announcement. And it says that they are having difficulties.
Doon ay narinig ko na lamang ang mahihinang boses ng ibang pasahero. And they were talking about what kind of difficulty happened. They started to be afraid.
At ako, nakaramdama ako ng kaunting kaba.
May mga flight stewardess namang nagpakalma at umalalay sa iilang pasahero na labis na nagulat dahil sa malakas na pagputok na aming narinig.
Few seconds passed and I just feel that the plane's engines were like...starting to be weak. At tila ba bigla na lamang bumaba ang eroplano mula sa himpapawid. I dont know if am I the only one who felt that but, it seems that we all feel it. Dahil nagsisimula nang may magsigawan at may mga pasahero nang hindi mapakali.
And the pilot suddenly speaks over the intercom. He announced that he was losing control.
"Easy Victor. Brace for impact." I'm sure we all heard him. And that was the start of me hearing other's passengers' loud shouts and biggest yells of panic.
