Ellaine's PoV
Nagising na lamang ako nang tumama ang sinag ng araw sa aking mukha. Bumangon ako, at inilibot ang aking paningin sa paligid. And I just realized that I'm now here in my room, dito sa mansyon.
Muli kong hinawakan ang aking mukha. Masakit pa rin ito, ngunit hindi naman na sobra.
Napalingon na lamang ako sa may pintuan nang parang may nagbukas nito. At nakita niya ang kanyang mama Desa na naglalakad papalapit sa kanya.
"Ellaine..." I heard mama Desa said, and she hugged me, "I missed you so much, dear. Maayos na ba ang pakiramdam mo?" tanong niya sa akin. And I just nod.
Nang kumalas si mama Desa sa pagkakayakap sa akin ay batid ko ang sobrang pag aalala sa mukha niya. Kaya napayuko na lamang ako.
"Hindi ko alam ang mga nangyari sayo sa loob ng sampung buwan. Pasensya na anak, hindi kita natulungan--"
"Its okay, ma. Masaya ako dahil nakita na kita."
Dahil sa sinabi ko ay napabuntong hininga siya. And I dont know if why. Until she said something.
"Hindi ka ba nagugutom? Dalawang araw kang hindi nagising. Ano bang ginawa nila sayo? Tell me." she said.
Dalawang pala araw akong hindi nagising? Ganoon ba talaga kalakas ang lahat ng mga sampal nila? Of course, marami silang sumampal sa akin.
Hindi ko alam kung bakit pero napaluha ako nang marinig ko iyon mula sa kanya. I hugged her, and she hugged me back. Pero, hindi ko na sinagot ang tanong niya.
Nang kumalas ako, tiningnan kong muli ang mukha ni mama. And she looks so worried. Hindi ko alam kung bakit.
"Ma, is there anything wrong?" tanong ko.
"Ellaine," she sighed, "They already planned your wedding. At bukas na ito gaganapin." she said.
What?! No...
Hindui ako pwedeng ikasal sa iba dahil kasal na ako kay Steve. Pero, hindi ko ito pwedeng sabihin sa kanila, kahit kay mama Desa. Pasensya na ma.
"Hindi ko gustong ikasal ka sa taong hindi mo mahal, Ellaine." sabi niya, dahilan upang mapatingin ako sa kanya.
Ako rin naman. Ayaw kong ikasal sa iba, dahil may mahal na ako. Pero kung hindi ako susunod, maraming madadamay.
I just looked at her, nang tumayo siya. Pinatayo rin niya ako. Hinawakan niya ang aking kamay at naglakad siya papunta sa may pintuan, kaya sumunod ako sa kanya.
Nakita kong binuksan niya ang pinto, at parang may tiningnan lamang sa labas.
"Ma... Anong ginagawa niyo?" tanong ko kay mama. Nagtataka ako sa ginagawa niya ngayon.
"Wala sila kaya itatakas kita rito." sabi niya.
Ano?
"Ma," pagpigil ko sa kanya. "Mapapahamak lang kayo kapag pinatakas niyo ako--"
"Pero mas ayaw kong mapahamak ka. I dont like my daughter to suffer. Kahit na hindi mo ako tunay na ina, mahal kita at hindi ko gusto na magdusa dahil wala kang kasalanan." dahil doon, napaiyak ako.
Then, she touched my face and wiped my tears.
"What's important to me is your happiness. Kung ipagkakait nila iyon sayo, puwes ako hindi. At wala na akong pakialam kung mapahamak ako." dagdag niya, dahilan para mapaiyak ako lalo.
Pinatahan din ako ni mama Desa. Sinubukan ko pa rin siyang pigilan dahil bukod sa kanya ay mapapahamak din ang lahat ng mga boarders sa dating tinirahan ko.
But deep inside, I want to get out from here. Gusto kong lumayas ulit at lumayo. Pero, ayaw ko lang na marami ang mapahanak dahil lang sa kagustuhan kong maging malaya.
Hindi ko alam pero...hindi ko na siya pinigilan pa.
Mahigpit na hawak ni mama ang kamay ko. Sabay kaming lumabas ng kwarto, at dahan dahang naglakad. Mula sa pagbaba sa hagdan, hanggang sa mismong paglabas ng bahay ay naging mapanuri kami ni mama.
Sinigurado namin na walang kahit isang tao ang makakakita sa amin.
Nakalabas kami ng bahay. At nakita naman naming walang mga bantay. Kaya agad na kaming tumako papaalis. Ngunit, sa kalagitnaan ng pagtakbo ay nakarinig kami ng pamilyar na boses.
Its...Georgia.
"Tatakas ka na naman Ellaine?!" rinig naming sigaw niya.
"Whys she's here?! Wala siya rito kanina..." rinig kong sabi niya.
Kinabahan ako. Dahila baka hindi lang si Georgia ang naririto. Gusto kong umatras at sumuko. Ngunit hindi nagpatinag si mama Desa. She just tell me to run. Hindi na raw ako dapat na lumingon, na ginawa ko naman.
Nagpatuloy lang kami sa pagtakbo, hanggang sa bigla na lang akong nakarinig ng putok ng baril. Naramdaman ko ring napabitaw si mama Desa sa pagkakahawak sa kamay ko.
Nakita ko na lang siyang nadapa at napadaing. And I just saw blood on her thighs. Nabaril siya!
"Ma! Ma..." I just cried when I saw her. Naalala ko si mama Lanie dati.
Agad ko siyang tinulungan sa pagtayo. Ngunit hindi niya tinanggap ang tulong ko.
"Ma..."
"U-umalis ka na, Ellaine. I-Itakas mo ang s-sarili mo..." sabi niya, habang iniinda pa rin ang sakit dulot ng balang tumama sa kanyang hita.
"Hindi kita pwedeng iwan dito..."
"A-ayos lang ako rito. S-sige na, alis na..."
Bahagya niya akong itinulak. And for me, it means she really wants me to go away from here. Kaya wala na akong nagawa kundi ang umalis sa kanyang tabi.
Ngunit hindi pa ako nakakahakbang ay narinig ko na naman ang isa pang pamilyar na boses. Its...lolo.
"You'll never gonna escape again, Ellaine!" I heard he said.
Lilingon na sana ako, but mama Desa said no, kaya hindi ko ginawa. Sinabi niyang muli na tumakbo na ako at tumakas. And I obeyed her.
Pero, nakakailang hakbang pa lamang ako nang muli akong makarinig ng putok ng baril, and now, its twice. Until I feel something hitted on my back first, at ang pangalawang beses ko itong naramdamang tumama sa ulo ko.
"Ellaine!!!" rinig kong sigaw ni mama Desa.
Hindi ko alam kung bakit pero naramdaman ko na lamang ang mga damo, and that was the last thing that I feel. Wala na akong iba pang nadama kundi iyon lang.
Nakaramdam ako ng pamamanhid, at hindi ko maigalaw ang katawan ko.
"Tumawag kayo ng ambulansya! Bilis!" kung hindi ako nagkakamali, that was lolo's voice.
And that was the last words I have heard. Matapos no'n bigla na lamang nagdilim ang paningin ko.
