DANSÇI|Park Jimin

17

CORNELİA
Jimin beni öpüyordu. Kollarım onun boynundaydı ve sanki aylardır açtım da şimdi doyuyordum. Ruhumda açılan boşluk tek bir öpücükle kapanmıştı. Ama yine de, yaptım. Onu ittim. İttiğimde şaşkındı. Güzel dolgun dudakları, öpüşmemizden dolayı şişmişti.
"Defol git buradan." Konuştuğumda şaşırdı. Cevap vermeye çalıştı ama ayağa kalkıp elimle kapıyı işaret ettim. Gitmeden son bir kez acı dolu bir ifadeyle bana baktı. Onu incitmiştim. Bilmiyordu ki ben daha çok incinmiştim. Kapıyı kapatıp arkasına yaslandım. Yere çöktüm. Yalandı. Herşey yalandı. Bunca zaman boşa uğraşmıştım. Beni hiç sevmeyecekti. Baktığım gibi hiç bakmayacaktı bana. İncindiğim yerden hiç öpmeyecekti. Onu kabul edersem hiç durmadan beni kırmaya devam edecekti. Ben artık ben olmayacaktım. Biliyordum. Hiçbir zaman, içimin yandığı gibi yanmazdı içi. O yüzden kırdım onu. Çünkü yapmazsam, o bana yapacaktı. Tek bir sözüne bile inanmayacaktım artık. Artık buna cesaretim yoktu. Kalbimin parçalarını toplayamazdım artık. İçimdeki hissi tarif edebileceğim kelimelerim yoktu. Acıyordu. Ama garip bir acıydı. Hoşuma giden bir acı. Eskiden, Jiminle olduğu için aşk acısı bile güzel gelirdi. İlk zamanlar. Şimdiyse o acıyı çekmemek için herşeyi yapardım. Hem kendimi, hem onu üzerdim. Bu kadar güçlü değildim. Hiç olmamıştım. Ondan vazgeçecek kadar seviyordum onu. Ve vazgeçiyordum şimdi. Yarını düşünmeden, bugünü düşünmeden. Artık o kadar bitmiştim ki, o bile yeniden başlatamazdı içimdekileri. Can veremezdi içimde ölen şeylere. Öyle sessiz sedasız, öyle yitik gidiyordum ki artık istesem de dönemezdim. Dönmemek için herşeyi yapardım. Önceden kırmak için çabaladığım kapıları tek tek kendim kapatıyordum şimdi. Her birinde kendimden bir parçayı bırakıyordum. Tek yolum o olsa bile o yolda yürümemek için, kendi ayaklarımı kırıyordum. Elinin tersiyle ittiği beni, artık asla tanıyamayacaktı. Buna izin vermeyecektim. Benimle o kadar oynamıştı ki, hala kendime gelemeyecektim.