Ephemeral (On Going)

Chapter 7 - See you, New York!

Maaga kaming pinatawag para sa results ng shoot. Nasa office kami ng agency namin sat across each other habang inaantay 'yung resulta.

I am nervously holding my cup of coffee staring at the huge screen at the other end of the room. Paano kung hindi ako makuha?

"It was a tough choice but eventually we were able to choose four ladies to be sent here," the boss said. Kabadong kabado na ako at hindi ko na alam ang gagawin. I was just staring at the screen.

One by one, he mentioned the names that they chose. I'm going to New York!

My eyes widened. Parang naging slow motion ang nasa paligid ko. I am just focused on the screen. Napatayo ako sa excitement at saka niyakap ang manager ko.

"I did it!" I exclaimed.

Everyone congratulated us. Sabi ko na eh, God won't let you be down lang. May kapalit na happiness ang lahat ng pinagdadaanan mo.

"Sabi ko na sa'yo makukuha ka eh," my manager said.

"Madam, I was so nervous! 'Di ba nga hindi naging smooth 'yung shoot. Ano kaya nakapabago sa isip nila?"

"It doesn't matter, Molly. The important thing is that you did it!" sagot niya. The head of our agency bought lots of food. It's a party daw and proud daw ang team sa'min.

Maya-maya, pinatawag kami for another meeting. It's all about New York now.

"You'll be sent next week to New York. Be ready na. All you have to bring are some documents pati na rin damit, of course. You'll be there for a month," our boss said.

"Next week po? Napaaga po yata?" I asked.

"Molly, they're more on challenging the models. Sabi ko nga sa'yo, para kayong nasa isang TV show. But don't worry, everything's free except food."

"Pero paano po ang Visa namin?" one of the girls asked.

"'Wag niyo na alalahanin 'yung mga ganyan. We arranged everything as soon as we chose you."

More hours have passed and umuwi na rin ako. Sasabihin ko na ang balita kina Mama.

"I have been chosen to be one of the girls na pupunta sa New York!" I yelled as I was running towards our living room.

"Congratulations, anak!" my mom said excitedly.

"Kailan alis mo?" my dad asked.

"Next week po."

"Agad? Sino maghahatid sa'yo, si Kervin?" tanong niya. Shit! Hindi ko pa pala nasasabi.

"Ah Pa, ano kasi—" pagsabat ni Missy. I immediately cut her off.

"We broke up," bigla kong sabi. The room is so quiet. No one dared to speak until my mom broke the ice. "Anak, New York is a new world for you. Are you sure you're going to be fine?"

"Yes, Ma. I can do this po. Saka it's a new opportunity kaya sayang naman kung hindi ko tatanggapin, 'di ba?"

"Okay. Ano, dinner tayo sa labas later?" pagyaya niya pa.

"I'm craving for wings," Missy butt in. At syempre, nasunod ang bunso.

Nasa restaurant na kami. It's a fancy restaurant outside the metro. Tagaytay area na rin yata 'to.

"Ibang klaseng wings 'to grabe!" mangiyak-ngiyak na sinabi ni Missy sa chicken wings na nilapag sa harap niya. Compared to the usual unli-wings na makikita sa kung saan, these wings are much bigger!

"This steak is juicy as heck!" sabi ko habang hinihiwa 'yung pagkain ko.

Habang kumakain, nagkekwentuhan na ang buong pamilya sa plans.

"Anak, kapag kailangan mo ng kasama sa New York magsabi ka ha? H'wag mong sasarilihin ang problema. Malayo ka sa'min kaya hindi ka namin mababantayan," sambit ni Papa. I nodded.

Nakaupo kami sa dulo ng restaurant kung saan walang bubong at kitang kita ang malawak at magandang view. Malamig ang hangin at saktong sakto sa in-order namin na Bulalo.

"Anak, if you don't mind pwede bang ikwento mo ano'ng nangyari sa inyo ni Kervin?" tanong ni Mama.

Ever since, ganito na talaga ka-supportive ang parents namin. They make sure na pinagkakatiwalaan namin sila sa mga problema namin dahil wala nang ibang nakakaalam sa totoong pagkatao namin kung hindi sila.

"He cheated on me," I simply answered. My mom held my hand across the table. Her face looked concerned and sad. She looked at my dad and sighed.

"Can you tell us more?" tanong ni Papa.

Ikinwento ko 'yung nga nangyari sa Tagaytay kung nasaan kami ngayon. My dad was furious. Halatang may gusto siyang gawin para ipaghiganti ako pero alam niyang hindi 'yun nararapat dahil 'yun ang turo niya sa'min. 

They gave me advice. They made sure na okay ako. Pinangaralan na rin nila si Missy na maging mapili sa kung sino ang magugustuhan niyang lalaki. She can choose whoever she wants but make sure na magiging okay 'yung tao na 'yun. Pero kung mamalasin katulad ko, h'wag mahihiyang magkwento sa pamilya.

"Tagaytay has so many bad memories for you. Mag-stay tayo rito at i-enjoy natin ang lugar para mapalitan 'yan. Okay?" sabi niya habang nakaakbay sa'kin.

I smiled at him. "Thank you, pa."

Umuwi muna kami sa bahay. Nagpahinga at kinabukasan dumeretso uli sa Tagaytay para naman mag staycation.

"Hindi po ba kayo busy sa work?" tanong ko habang binababa ang mga gamit na dadalhin ko sa hotel.

"'Di ba promise namin sa inyo na we'll always make time for you," malambing na sabi ni mama. I'm thankful na kahit successful ang trabaho nila eh hindi pa rin nila nakakalimutan na maging humble. They raised us up the traditional way. We have yayas but we help them to wash our clothes at minsan pati sa pagluluto.

"We're so lucky to have you," sinabi ni Missy kay mama sabay halik sa kamay niya.

Nagyakapan kaming tatlo. Maya-maya pa, bumaba na rin si papa galing sa kwarto nila.

"Let's go?" pagyaya niya. Sa pagbyahe namin kami natagalan. We didn't expect na traffic pala kaya nagdesisyon si papa na i-on 'yung tv para raw hindi kami ma-bore.

May balita tungkol sa isang fashion show sa US. Tungkol sa nalalapit na New York Fashion Week. Excited akong nanonood sa balita kung saan may mga models na rumarampa sa runway. May Pinoy designer daw kasi na kasama sa team ng isang luxurious brand sa New York.

"That's Reagan!" gulat na tinuro ni Missy 'yung photographer sa likod ng mga guests sa may runway.

Nilapit ko ang mukha ko sa screen at totoo nga, si Reagan nga 'yun. Proud na proud akong makita siya du'n. We're not close pero 'yung thought na we had the chance to be his subjects sa isang shoot eh nakakataba ng puso.

"Sana sa anniversary namin si Reagan ang maging photographer, 'no?" sabi ni mama mula sa passenger's seat sa harap.

"Mukhang malabo naman 'yun, ma," sagot ko sa kanya.

Nakatulog na ako sa byahe. Hindi ko namalayan na nakarating na pala kami sa hotel. Isang five star hotel na mukhang exclusive lang sa mayayaman at sikat.

"Si Liza Soberano!" Missy exclaimed trying to contain herself.

"Kumalma ka! Andito lang ako sa tabi mo oh, her twin sister," pabiro kong sabi. Inirapan naman ako ni Missy sabay diretso sa paglalakad. 

"Ma, nananaginip yata si ate," pang-aasar ni Missy nang maabutan niya si Mama sa may front desk.