Ephemeral (On Going)

Chapter 9 - Reagan's Heartbreak

*Reagan's POV*

I celebrated my fifth year here in Italy. It's been five years since I left my country to forget about Anna, my ex fiancée. I found out that she was carrying the child of one of my pals. I wanted to move on so bad that I decided to work somewhere far from everybody.

I proposed to Anna right after I graduated college. Tapos nag-try na akong mag-apply sa iba't ibang kumpanya para maging isang ganap na photographer. I was so inspired to work hard for her lalo na't nag-propose na 'ko. Pakiramdam ko may obligasyon na 'ko sa kanya.

After my first year sa New York umuwi ako to visit her. It was a surprise kaya Anna didn't know. Pagdating ko sa apartment may sapatos ng lalaki sa labas ng pinto. I didn't bother kasi baka sa 'yung tatay 'yun ni Anna or someone really close to her. I went in tapos nahuli ko silang magkatabi sa kama. She was with my friend and they were sleeping peacefully. I puched him while he was sleeping.

He was enjoying the temporary home that I was paying for para mas komportable si Anna habang pinag-iipunan ko 'yung dream home niya. Everything happened so fast. I was about to leave them when I stepped on something.

It was her pregnancy test.

Positive.

Hindi ako ang ama.

"Let me explain," Anna bawled. I shook my head in despair.

"Anna, nakahanda na sana ang lahat para sa'tin. Inayos ko na ang lahat para hindi ka mahirapan pero ito pa ang ginawa mo sa'kin. I can't believe this," I exclaimed before I stormed out.

May baby na ang baby ko sa iba. Gumuho ang mundo ko. Pakiramdam ko patay na 'ko nu'ng mga oras na 'yun.

Pagkaalis ko sa apartment ni Anna, agad akong pumunta sa bahay na kabibili ko lang para sana sa'min. Du'n ako nag-stay hanggang sa mabenta ko saka ako pumunta sa Italia. Everything was set. The house was waiting for Anna to transform it into something magical kasi ang sabi sa'kin ni Anna, pangarap niyang idecorate ang magiging bahay niya.

I was about to stay in the Philippines for good. Baon ko na 'yung mga natutunan ko sa New York pero nang dahil sa ginawa sa'kin ng kaibigan at ex fiancée ko, binalewala ko nalang 'yung planong 'yun.

I haven't heard from them for years. Ever since umapak ako sa lupa ng Italia hindi na ako nakatanggap ng sulat o mensahe mula sa kanila. I changed my social media accounts. I focused more on myself para naman maging successful ako sa pinili kong field; ang Photography.

I rarely ask for leave sa work. Gusto ko lang mag trabaho nang magtrabaho para makalimutan 'yung mga nangyari sa Pilipinas. Pero ngayon naisipan ko namang bigyan ng pahinga ang sarili ko at i-appreciate ang lugar. Alam kong hindi lahat ng tao may kakayanang pumunta dito kaya for the first time in five years, gumala ako.

May nakita akong dalawang babae na hirap na hirap sa pag pipicture. Hindi nila ma-timing-an 'yung mga dumadaan kaya natatagalan silang makakuha ng disenteng litrato. Lumapit ako nang bahagya para i-obserba kung paano ba sila kumukuha ng litrato. Laking gulat ko na mga Pinoy din pala kaya nagdesisyon akong tulungan sila.

"Pinoy?" pagtatanong ko sa dalawang babae. Masama ang tingin sa'kin nu'ng isa at 'yung isa naman eh parang hindi makapaniwalang Pinoy din ako matapos niya akong kausapin gamit ang lengwahe ng mga Italiano.

"Sorry pero kaya na namin 'to," sagot nu'ng babaeng masama ang tingin sa'kin. Mukha siyang mas bata kesa du'n sa isa.

"I'm Reagan. Pinoy din ako kaya 'wag kayo mag-alala. You can trust me. I'm a photographer," sabi ko sa kanila. Pumayag na rin sila at nagsimula na 'kong kumuha ng pictures ng dalawa.

Nang matapos kami, tinanong ko ang pangalan nila.

"I'm Molly," sagot nu'ng nakatatanda.

"I'm Missy," mataray na pagsagot naman nu'ng mas bata. Nagpaalam na rin ako sa kanila pagtapos ng shoot na 'yun at nangakong makikita nila sa instagram 'yung mga litrato.

Naglakad-lakad pa ako bago umuwi. Namili ako ng mga bagong gamit para naman maramdaman kong sumaya at malayo sa trabaho kahit isang araw lang.

Nang makauwi ako, tinapos ko muna ang trabaho ko saka ko inedit 'yung photos ni Molly. 

Nakatulugan ko na ang pag-eedit kaya naman kinabukasan paggising ko agad-agad ko 'tong ginawa. Nabasa ko 'yung message sa'kin ni Molly kaya tinawagan ko siya.

Photography is not magic kaya nagulat ako nu'ng nagreklamo siya na ang tagal ko raw i-post ang photos niya. Pinagbintangan pa 'kong scammer. I wanted her photos to come out a certain way kaya as much as possible, inaayos ko talaga. 

I met Molly and her family again the following day. I took their photos and they were surprised to know that I am one of Vogue Italia's resident photographer. 

To be away from everybody is dreadful. I don't have a friend whom I can trust my secrets with nor do I have a friend that is just a call away. This is why I work my ass off. I want to forget that I am alone in life. Having the crew around me makes me feel safe and secured. Kahit isang araw lang, nakakalimutan kong uuwi akong tahimik at mag-isa. Kaya paminsan-minsan uuwi lang ako kapag sobrang pagod na 'ko. Hindi ko na gustong balikan ang nakaraan ko sa Pilipinas.

One day, a company from New York contacted me to work with them. Apparently, they saw some of my shots and were so impressed that they decided to hire me for their month-long shoot with their new models that came from other countries. I said yes and soon, aalis na ako ng Italia after five long years.
Babalik na 'ko sa New York!

Mula nu'ng huling pasasalamat ni Molly sa'kin, hindi na nasundan muli. Natatakot na 'kong mapalapit sa kahit sino. Hindi ko na gustong maranasan ang maiwan nalang basta basta.

"Ma, I'll be in New York," sabi ko sa Mom ko nu'ng tumawag siya sa'kin.

"What for?" she asked.

"For a project with a huge company. First time kong tatanggap ng trabaho sa labas ng Italia," sagot ko sa kanya. She congratulated me for what I've achieved so far.

"I never imagined you'd be as successful on your own as you are today, son. You'll be back in New York. Change the bad memories na ha," sabi niyang mangiyak-ngiyak.

"Me too, Ma. Thank you for raising me up this way. I hope to see you soon," sagot ko sa kanya bago ibaba ang tawag. 

If only I could see the future. I want to be as happy as when I was back in the Philippines but my mind has been molded to be distant from everybody. Parang hindi na ako 'yung Reagan na nanirahan sa Pilipinas dati. Hindi sa kinakalimutan ko ang pagka Pilipino ko. Kinalimutan ko na ang buhay ko noon nu'ng nasa Maynila pa 'ko.

Wala na siya.

Iba na siya. Well, at least I'm trying my best. 

I tried flirting with some other girls but they just didn't impress me. Kung hindi masyadong maarte, masyado namang nakakairita. I just want someone who fits with me like a puzzle. Someone who would cordially invite me into her life.

My first gig in New York was surprisingly for a fashion show. Pagkauwi ko sa hotel after ng shoot eh nagulat ako sa balita sa TV. It was about the fashion show na talagang inaabangan worldwide kahit sa Pilipinas. I wonder what my friends think kung Nakita man nila 'yon.