One Damn Shot of a Lifetime [COMPLETED]

Chapter 18: Labyrinth of Feelings

"It's You!"

I exclaimed when I saw the man behind the wheels.

"You know this guy?" Axel asked na naka upo sa likuran.

"Yes! He's the beggar that I helped in Moreno Street!" I still cannot believe my eyes. "But how sir?" I asked still shoked in the situation.

"Hello miss, ako nga po ito. Pagkatapos niyo bingay ang pera na iyon sa akin bumili ko ako ng gitara, tumugtog ako sa gilid ng kalsada. Marami ang nag ka interes sa akin at sa aking talento at may isang studio na kumuha sa akin bilang gitarista at pati sa pag kanta na din. Naka bili kami ng aking anak ng isang munting tahanan at binigyan ako ng kumpanya ng sasakyan. Pero hindi po nawala sa isip ko ang kabutihan ninyo kaya hinanap ko po kayo para mag pasalamat. Kanina lang ay napadaan ako sa kalye na iyon at nakita kita na nasa gitna nang gulo, kaya inisip ko na baka kailangan ninyo ng tulong." Paliwanag ni manong.

Napatulala ako sa lahat ng sinabi niya. Akalain mo iyon? Sa maliit na tulong ko naka bili sila ng bahay at sasakyan. Hindi ko mapigilan na mapangiti.

"You mean that post na nag viral sa facebook? Yung mama na 'yon ay ito na ngayon?" na mamangha din na tanong ni Axel.

"Yes! Ohmygosh I can't believe it. I'm so glad for you sir, and thankyou for using the money wisely." I said to him.

"Ako nga po ang dapat mag pasalamat sainyo Miss Catherine eh, dahil kung hindi dahil sainyo wala ako dito sa kinaroroonan ko ngayon." Sabi niya na nay malaking ngiti sa kaniyang mukha. Bigla ko naalala na hindi ko pa alam kung anong pangalan niya.

"Ano nga po ang pangalan ninyo?"

"Ako po si Salvador Edujardo" sagot niya sa aking katanungan. "At saan po ang bahay ninyo para maihatid ko po kayo" dagdag pa niya.

"Ahh sa playground nalang po ng Pearls Gate Compound." bigla naman nag salita si Axel. Tumango lang si manong at nag maneho papunta sa compound. Pag dating namin sa playground ay bumaba na kami dalawa ni Axel.

"Manong salamat po sa pag ligtas niyo samin kanina at sa pag hatid na din ho." sabi ko before ko isinara ang pintuan.

"Wala iyon Miss Cath, hindi pa nga iyon sapat sa na kabayaran kumapra sa ginawa niyo sakin."

"nako hindi naman po ako humingi ng kabayaran. Masaya lang ako na naiahon mo ang pamilya mo sa hirap." sagot ko at biniyan ko siya ng matamis ngiti.

"Mauna na po ako, baka hinahanap na po ako nang aking anak, salamat po ulit Miss." paalam niya at umalis na. Nag tungo ako papunta sa loob ng playground at si Axel naka sunod lang sakin at hindi nagsasalita. Umupo ako sa swing.

"Would it kill you to speak?" I asked him and he chuckled.

"It would if I say something stupid to you." He said and sat down on the swing beside me.

"But you're always stupid" pang aasar ko.

" Ohh.... You're right! I did save you so maybe that made me a stupid hero." ganti niya sa'kin at sinuntok ko ang balikat niya, tumawa lang siya.

"I would really like to slap you right now but that would be animal abuse."

"But admit it, you had fun." He said with a smirk. I looked at him and smiled.

"I did."

Hindi siya sumagot at tinitigan lang ako. His face is so menacingly calm and disgustingly gorgeous, those mysterious and dangerous brown eyes that sparkles through the moon light. Suddenly he leaned over,

Tug... Tug... Tug... Tug...

Ang lakas ng tibok ng puso ko. Napapikit nalang ako. A few seconds later...

Nothing happened.

I opened my eyes at nakita ko siya na may hawak hawak na dahon.

"What are you doing? Kinuha ko lang tong dahon sa buhok mo" sabi niya. Napahiya ako kaya tumingin ako sa ibang dereksyon. I can feel my cheeks heating up.

"Wala! Mahapdi lang ang mata ko!" arrrghh! Why did I even think that he would do what I thought he would!? My mind is killing me!

May bigla akong nakitang sasakyan na napadaan sa playground. Bigla kong naalala ang sasakyan ko! Naiwan ko sa parking lot sa mall!

"Sh*t! My car is still at the mall parking lot! Aaarghh." I combed my hair with my fingers because of my frustration. How could I be so stupid, sana sa mall nalang kami nag pahatid kanina kang manong.

"I'll pick it up." sabi nitong katabi ko. I looked at him with disbelief. Is Axel Del Valle offering help? Simana Santa ba ngayon? Bakit may melagro ata na nagaganap.

"Are you sure na hindi mo ibibenta iyon?" Hesitant kong sabi.

"I'm filthy rich, ano naman ang mapapala ko pag ibebenta ko ang sasakyan mo? At isa pa, I rarely offer mercy so take it or kunin mo ang sasakyan mag-isa mo." irritated niyang sabi.

"Ohh eto na nga! Ang sungit naman." inabot ko sa kanya ang susi ng sasakyan ko, buti nalang hindi 'to nahulog sa riot kanina. "At pano ako pupunta ng school bukas? Dalawang sasakyan ko na ang magiging stagnant doon pag dadalhin mo pa ang isa bukas, ayaw ko ma stress." napa isip siya sa sinabi ko.

"Sumabay ka kang Asher?" he suggested.

"Hell no. Second subject na 'yon pumapasok." sagot ko. Ayaw ko kaya mag skip ng subject, at alam ko na yang kapatid ko tulog mantika 'yan.

"Uhmm... Why not I'll bring your car at sunduin nalang kita bukas para sabay tayo pumunta school. Sounds fair?" napa isip ako. I really don't have much of a choice kaya pumayag nalang ako.

Hindi na namin namalayan ang oras at 10pm na pala ng gabi. He offered to walk me home, parang umuulan ata ng mga milagro sa araw na 'to, ang bait ata ni Axel Del Valle ngayon.
Ilang minuto lang ay nasa tapat na kami ng bahay ko.

"Go inside." sabi niya. Tinignan ko lang siya at nilagay ko ang kamay ko sa beywang ko. "What?" he asked curiously.

"Naniniwala na talaga ako sa milagro. Bye rampage buddy!" wika ko at nag lakad na patungo sa gate. I took one last glace sa likod ko at naka tayo pa din siya doon na tila hinihintay niya ako makapasok bago siya aalis. I waved at him and he smiled.... A genuine smile, tapos tuluyan na ako pumasok.

While I was lying on my bed, I can't help but recall the weird happenings today. Axel.... Why am I like this towards him? He's like a maze that I can't exit nor can figure out. I feel this Labyrith of emotions that I also cannot understand nor control. When I'm around him, I'm like an ice cube in a cup of coffee and he is the warm liquid that is slowly melting and consuming me.

Is hating someone really this hard?