ASİLÂV

1- ASİLÂV: "DİL TUTKUNU"

Hey merhaba! Bu kitabı açıp okuyan sen benim için öyle kıymetlisin ki umarım ailemde hep yer edinirsin! Gün geçtikçe büyüyoruz, birbirimize bağlanıyoruz ancak bölümü okumaya başlamadan önce senden bir şey istiyorum: LÜTFEN KİTABI KÜTÜPHANENE, OKUMA LİSTENE İNSTAGRAM GRUPLARINA VE SAYFALARA ÖNERMEN.

Daha büyük bir aile olursak önümüzde engeller çıkmayacak.

WATTPAD HESABIMI LÜTFEN TAKİP ET. Kitabı seviyorsun, ilgi gösteriyorsun ama yorum yapmayıp oy vermiyorsun.

Bu konuda daha çok duyarlı olursan beni aşırı mutlu edersin.

Keyifle oku bebeğim.

Kim olduğunu bilmesem de 'SENİ SEVİYORUM.❤️'

⚖️

Bir cübbe...

Hayatımı esir alan her geçen gün ruhumu hakim karşısında yerden yere vuran adaletin giysisi...

Dört yıl sonunda mezun olmayı başarmış on sekiz yaşımdayken girdiğim üniversite sınavında Türkiye yirmincisi olmuştum. Lisedeyken tepeden kıskançlıkla bakılan 'inek öğrenci,' lakaplı başarılı bir öğrenci değildim.

Eğitim hayatım hep absürt geçmişti. Ailemin birtanecik kızı olarak zor şartlar altında dershanelere gönderilmiş, okuduğum sağlık meslek lisesinden hukuk fakültesini derece ile kazanarak tercih sonuçlarına göre Türkiye'nin en iyi hukuk fakültelerinden ilk sırada yer alan birini kazanmıştım.

'Galatasaray Üniversitesi Hukuk Fakültesini...'

Memleketim Hatay'dan kopup gideceğimi düşündüğümde, aileme başta nasıl söyleyeceğimi bilememiştim. Yirmi dört tercih hakkımda kesinlikle İstanbul'u yazmamamı, maddi açıdan durumumuzun yetersiz kalacağını söyleyerek benim yerime yirmi dört tercihin on yedisini ailem doldurmuştu.

Kendi geleceğimi aileme bırakmak zorundaydım lakin hiçbir zaman dizini kırıp oturan uslu çocuklardan biri olmadım. On sekiz yaşıma kadar hayatımı kısıtlayan ailemden kaçmak istemiş özgürlüğüm uğruna ÖSYM sitesinin kapanmasına son '1' gün kala bilgisayarımdan tercih listemi değiştirmiştim.

Aileme boyun eğmemeyi ilk o zaman öğrenmiştim...

Hayattaki şansım o zamanlar bana vurdu. Kimi 'Şans' der, kimi ise 'Hak etmiş ki kazanmış' dedi.

Dört dörtlük bir öğrenci değildim ama lise dördüncü sınıfta sınava son bir senesinde çalışarak hukuku kazanmanın imkansız olmadığını anlatmak istiyorum. Mezuna kalmak istememiştim kendimi ailem yüzünden bir yıl daha tüketmeyi es geçip istemesem de yüzüme yalandan bir maske takarak, ailemi gururlandırmak istedim.

Yazmam gereken bölümü, tüm güzelliğiyle anlatılan o destansı şehrin büyüsüne kapılarak kazandım. İstanbul gözümde o denli parlak, geleceğime ışık tutan bir şehirdi ki, üniversite hayatım kusursuz geçmişti.

"Hukuka, ahlaka, mesleğin onuruna ve kurallarına uygun davranacağıma namusum ve vicdanım üzerine and içerim!"

Geçirdiğim doludizgin üniversite günlerim ettiğim bu yeminle sona ermişti. Cübbelerimizi üzerimizde gururla taşıyorken, bu gurur beni sevindirmekten çok uzaktı.