Third Person POV
Kaagad na niyakap ni Zepharos si Astraea pagkapasok nito ng bahay, and she is supposed to cry and feel all the emotions rushing, but she didn't feel anything. Galak, lungkot, kaba... wala siyang naramdaman ni isa sa mga iyon.
She feels nothing.
Katatapos lang niyang ikwento ang nangyari sa kanya at nag matapos ang kwento niya ay lumuhod si Zepharos sa harap niya at niyakap siya nang mahigpit habang umiiyak.
"I thought I really lost you, princess." Bulong ng kapatid niya and it took a lot of effort for Astraea to hug him back dahil ang gusto lang niya ay kumawala dito. She feels suffocated being hugged by him. Hindi siya komportable.
Alam naman ni Astraea na walang kasalanan ang kapatid niya sa nangyari, she knows how protective he is to her. Alam niya kung gaano siya kamahal nito, but since what happened to her, ayaw na ayaw niyang nahahawakan ng ibang tao. Kahit simpleng hawak sa braso o ano. Ayaw niya. Hindi siya komportable, hindi siya mapakali. But she has no choice right now, kailangan niyang um-arte na namimiss niya rin ito kahit na kahit onting lungkot ay wala siyang maramdaman.
Maybe what she experienced already made her numb of other emotions except anger and hate. Hindi na nga niya alam ang huling beses na tumawa siya or even smile.
Binitawan na ni Zepharos si Astraea at tinuon ang atensyon sa mag-asawang kasama ni Astraea. Ilang beses itong nagpasalamat sa kanila at sinabing kakausapin niya ang magulang nila para makauwi at personal silang makausap. Astraea smiled but inside her mind ay gusto na niyang magsalita. Being away got her thinking that her parents were never really there for her, ang Kuya niya lang talaga ang kasama niya at mga guards.
Nawala siya na wala ang mga ito at nakabalik na siya pero wala pa rin ang mga ito. She started wondering if they even cared when she was gone.
"Zepharos," tawag ng isang lalaki na pamilyar sa paningin ni Astraea, hindi dahil sa nakilala na niya ito kundi dahil sa tinagal niyang nawala ay pinakilala na sa kanya ni Zeus ang mga taong posible niyang makaharap kapag bumalik siya.
She also knows him because of someone's stories. May kung anong maliit na kurot na naramdaman siya sa dibdib kaya mariin siyang pumikit. Naalala niya si Leila. Siya ang kinukwento ni Leila. She waited for him for so long, she never lose hope that he will save her. Her stories about him kept her sane.
"Lysander," tawag niya sa lalaki na kinagulat nila. Tumayo si Astraea at nilapitan ang lalaki, she held his face and after few moments, move closer to him and give him a hug. "Ilang beses nabanggit ni Ate Leila sa akin na sobrang miss na niyang yakapin ka and asked me that if I ever survive and she doesn't, yakapin daw kita para sa kanya. She loves you so much, Lysander."
Lysander felt weak at niyakap din pabalik si Astraea, she felt uncomfortable but when he started crying, hindi na niya naisip pa ang pagkailang. Ilang sandali pa ay kumalma na si Lysander at nagpasalamat kay Astraea bago bumitiw dito, sakto naman nang maghiwalay sila ay dumating ang hinihingal na si Lucien, gulong gulo sa nadatnan niya.
"Astraea," ngunit hindi na niya tinanong pa iyon at tinawag ang dalaga, and when he was finally able to see her properly, nakaramdam siya ng panghihina.
Tinignan siya ni Astraea, both her hands closed to a fist, tinatantya ang nararamdaman niya, ngunit kagaya kanina ay wala siyang maramdaman. Wala. She just looked at him with no emotions showing on her face.
Astraea scanned Lucien, ang laki na ng pinagbago nito kumpara noong huling beses niya itong nakita, which was not very long time ago, pero kahit na ilang buwan lang iyon ay kitang kita na mas lumaki ang katawan nito at nagmature ang itsura.
She took a step backwards when Lucien took one step closer to her, and it was enough to hurt Lucien. Tinitigan niya ito sa mata at nakita kung gaano ito nagbago. She is different, she's not his Astraea anymore.
Tumikhim si Lucien para pigilan ang sarili na lapitan ang dalaga at umayos ng tayo. Inayos pa niya ang damit niya na binasta niya lang sinuot at hindi nakalagpas sa mata ni Astraea ang isang maliit na marka sa bandang leeg nito kung saan sumisilip din ang tattoo nito, she shrug it off but she can't help but show a sarcastic look at him bago bumalik sa sopa at umupo.
Nilabas niya ang cellphone niya at nag-text kay Zeus para makaalis na rin ito.
Astraea:
You can leave. I have it under control. Baka may makakita pa sa'yo.
Hindi na ito nagreply pa sa kanya kaya binalik na lang niya ang telepono sa bulsa, pag-angat niya ng tingin niya ay nakatitig sa kanya si Lucien, she just stared at him at ito na rin ang unang nag-iwas ng tingin.
Pinag-usapan nila ang tungkol sa pagbabalik ni Astraea at kung saan siya mananatili. The plan is for her to stay with the couple, pero dahil sa hiling ni Zepharos na manatili muna siya sa mansyon nila kahit ngayong gabi lang ay pumayag na rin si Astraea. Ngunit iisipin pa lang ang magiging reaksyon ni Zeus ay sumasakit na ang ulo niya.
Bagay na nalaman niya tungkol kay Zeus ay kapag may naibigay itong plano, dapat ay parating sundin ito dahil ayaw na ayaw nito na binabago ang mga plano niya lalo na kapag sa misyon nila. They have done a lot of missions already, mula sa simpleng breaking and entering hanggang sa pagnanakaw sa bangko. Hindi naman nila ginagamit ang mga nakukuha nilang pera, pinamimigay lang nila iyon, ginagawa lang nila ang mga iyon para maging training ni Astraea.
They are quite famous actually, the new Bonnie and Clyde. They have been dealing with a lot of crimes in different places. Hindi sila nananatili ni Zeus sa iisang lugar kaya hirap din ang mga pulis na hanapin sila, and when they became the target of FBIs, doon lang sila tumigil ni Zeus. Ang huling beses na nagnakaw sila ay noong nasa Australia pa sila, which was almost a year ago.
Doon din niya unang nakita ulit si Lucien.
**End of Chapter**
