အခ်ိန္ေတြလဲကူးေျပာင္းလာခဲ့သည္မွာ ယံလင္းပင္တကၠသိုလ္ၿပီးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆက္ဆံေရးကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မေတြ႔ေအာင္ တမင္ေ႐ွာင္ေနၾကသလိုပင္
အခုလည္းႏွစ္ေယာက္သားမေတြ႔ျဖစ္သည္မွာ ၅ရက္ေလာက္႐ွိၿပီ
ေတဇကအလုပ္ကိစၥကိုအျမဲအေၾကာင္းျပကာ အိမ္သို႔ုျပန္မလာတတ္ဘူး
"သားယံ သား.."
ဧည့္ခန္းထဲက ေတဇအေမ ေဒၚခင္ေမ့အသံေၾကာင့္ ယံလင္းအိမ္ေပၚကဆင္းလာကာ
" အန္တီ"
"ဟန္နီးမြန္း ထြက္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား"
ေတဇအေမကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေတဇ မတည့္ၾကတာကိုသိေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြေပါင္းၿပီးစီစဥ္ကာ ဟန္နီးမြန္ထြက္ဖို႔ုဖစ္လာခဲ့တယ္
ကေနဒါကိုသြားဖို႔အတြက္ အကုန္လံုးျပင္ဆင္ၿပီးေနေသာလည္း ေတဇကေရာက္မလာေသးေပ
"တီ..တီ"
ေရာက္လာပါၿပီ ကားအျဖဴေလးနဲ႔
"အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား.."
စကားသာေျပာေနတာ အၾကည့္ေတြကေတာ့ တစ္ျခားမွာ
"Om.."
ယံလင္းလည္း omတစ္လံုးသာေျဖကာ ကားေပၚသို႔တတ္သြားသည္
ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့မိဘေတြကိုႏႈတ္ဆတ္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚသို႔တတ္သြားသည္
ေလယာဥ္ေပၚသို႔အေရာက္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္
ႏွစ္ေယာက္သားကေတာ့စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္
ေတဇကေတာ့ ခံုကိုမွီကာမ်က္လံုးစံုမွိတ္ထားသည္
ယံလင္းကေတာ့ အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ေနသည္
"ေမာင္..."
ေမာင္ဆိုတဲ့အသံေၾကာင့္ ယံလင္းအျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြက ေတဇကိုၾကည့္လိုက္သည္
ေတဇလည္း နဒီ့အသံေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြ ဖြင့္လာသည္
"ေအာ္..နဒီ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာတာလဲ"
