"အဟင့္...အဟင့္..."
ယံလင္း ခံုတန္းေလးကိုမွီကာ ငိုေနေလသည္
"သားရယ္..တိတ္ပါေတာ့..."
ေဒၚသက္လင္းေမ ယံလင္းေက်ာေလးကိုပုတ္ကာ ေခ်ာ့ေနသည္
ေဒၚခင္ေမကေတာ့ ဟိုဘက္သြားလိုက္ ဒီဘက္သြားလိုက္နဲ႔ ဘုရားစာ႐ြတ္ေနေပသည္
ယံလင္း ခံုေပၚမွအားယူကာ ထလိုက္ေလသည္
ထိုအခါ မူးေနာက္လာတဲ့ ေခါင္းေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ လဲက်သြားရေလသည္
"သား..သား.."
ေဒၚသက္လင္းေမေကာ ေဒၚခင္ေမေကာ ယံလင္းကိုဆြဲထူကာ ဆရာဝန္ေတြကို ေအာ္ေခၚေနသည္
*********
"ေတဇ...ေတဇ..."
ယံလင္း ေတဇအေနာက္သို႔လိုက္၍ လွမ္းေခၚေနေလသည္
ယံလင္းအသံေၾကာင့္ ေတဇေနာက္သို႔ လွည့္ကာၾကည့္လိုက္ေလသည္
ယံလင္းအလ်ွင္အျမန္ ေတဇရင္ခြင္တြင္းဝင္ကာ ဖက္လိုက္ၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္..ကြၽန္ေတာ့္ကို မထားသြားပါနဲ႔.."
ေတဇ ရင္ခြင္တြင္းမွ ယံလင္းကိုယ္ေလးကိုဖယ္ကာ
"ဂရုစိုက္ပါ.....အစားပံုမွန္စား....လိမ္လိမ္မာမာေန...."
ယံလင္းေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္ၿပီး
"ဘာလို႔လဲ...ဘာလို႔အဲ့တာေတြလာေျပာေနတာလဲ....ခင္ဗ်ားကဘယ္သြားမွာမို႔လို႔....ဒါေတြေျပာေနတာလဲ...."
"ကိုယ္မရွိခဲ့ရင္...မင္းအဲ့တာေတြ ဂရုစိုက္ရမွာေလ.."
"အားးးး.."
ယံလင္း အသံကုန္ေအာ္ခ်ကာ မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္လိုက္ေလသည္
"မေနဘူး..ခင္ဗ်ားမရွိရင္...ခင္ဗ်ားေျပာသလို ကြၽန္ေတာ္မေနဘူး....အၿမဲတမ္းရန္ျဖစ္ၿပီး ဆိုးေနမွာ...ၿပီးေတာ့...ခင္ဗ်ားမႀကိဳက္တဲ့ သူေတြနဲ႔တြဲသြားတြဲလာလုပ္မွာ.."
"ခေလး..."
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး...ေက်းဇူးျပဳၿပီး...မထားသြားပါနဲ႔....မျဖစ္ဘူး...ခင္ဗ်ားမရွိရင္ ကြၽန္ေတာ္မျဖစ္လို႔ပါ....ကြၽန္ေတာ့ကိုထားမသြားပါနဲ႔.."
