PRAECEPS 'taegi'

nasıl da mecburmuşuz sabretmeye, sevmeye, öğrenmeye

Tam ortasındayım yağmurun
Karın soğuğun ortasındayım
Tam ortasındayım yağmurun
Karın soğuğun ortasındayım
Nasıl da paylaşıyor insan isterse
Nasıl da birmiş meğer hasretler
Nasıl da mecburmuşuz
Sabretmeye, sevmeye, öğrenmeye

🌙

Özel bölüm / 1

4 yılın ardından

Hayat sahiden de pamuk ipliğine bağlıydı. O kadar zayıf bir şekilde tutunuyorduk ki, en güçlümüzün bile sonu toprak oluyordu.

Ölüyorduk nihayetinde.

Ölene kadar geçen vaktimizi nasıl değerlendiğimize göreydi hayatımız.

İnsanlar geliyor, acılar ruhlarda apse yapıyor, gülüşler yüzlerde can buluyor, gözyaşları benliğimizi suluyordu.

Sonra bitiyordu işte.

Gelenler gidecek, acılarım dinecek, gülümsemem solacak ve son kez ağlayacaktım; son olacağını bilmeden.

Bu kadardı. Yaşamak bu kadar basit ve tasasız görünüyordu, yaşarken de böyle olsaydı bunları düşünmeye vaktim olmazdı. Bunu hissediyordum.

Ben hayatımın pamuk ipliğini bir adama bağlamıştım.

Öyle bir bağlamıştım ki, bazen tam anlamıyla koptuğunu hissetsem bile kendini fark ettirmişti bana.

Buradayım demişti sanki, aranızdayım. Birbirinize bağlıyorum, birbirinizden vazgeçemezsiniz; çünkü sizi tutuyorum.

Hayatım belli bir döneme kadar, öyle çalkantılı öyle karmaşık ve öyle yalan doluydu ki; bir an sonrası ipi kaçıracağımı hissetmiştim.

Taehyung.

Bir sel gibiydi, benim güzel sevgilim bana her geldiğinde ne getireceği bilinmezdi.

Eskiden öfkeyle sürüklenir, azgın sularında ruhumu boğardı. Kalbimi sayısız bir şekilde kırmıştı, beni kendime küstürmüştü de; kendine küstürememişti.

Seviyordum çünkü, bu hayatta koşulsuz şartsız sevdiğim, tek sahip olduğum ve bundan sonra da olacağımı hissettiğim ilk insandı o.

Benim ilk acım, ilk gözyaşım, ilk hayal kırıklığım, ilk kalp ağrımdı işte. O benim ilk aşkımdı.

Ve artık beni sürükleyen suları, öfkeyle değil de; sevgiyle yol alıyor adeta ruhumu okşuyordu.

Ve artık, onun sayesinde koşulsuz şartsız seveceğim birisi daha edinmiş, birisine ruhumda büyük bir yer ayırmıştım.

"Baba?"

İşte buydu.

Ruhuma asla çözülemeyecek olan ikinci düğümü atmıştı.

Gecenin bir vakti, daldığım uykudan içimde büyüyen paniği engelleyemeden, gözlerimi açmıştım.

"Soobin?"