နှလုံးသားတစ်စုံ အရင်းပြု၍

အပိုင်း ၂၂ (ရှောင်လွဲ ၍ မရ....၂)

Lacuno ပြန်ထ လာနိုင်ချိန်။ ကုတင်ပေါ်မှောက်အိပ်နေသော ဣန္ဒရီနှင့် ကြမ်းခင်းပေါ် ခွေခွေလေးအိပ်‌ေနတဲ့။ သက်ထား။

သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ လရောင်က မှန်ပြတင်းမှ ဝင်နေတာကြောင့် လပြည့်ရန် ၃ရ်က်သာ လိုတော့တာ သိလိုက်သည်။ သူမခေါင်းကို လက်လှမ်းလိုက်စဉ်ပဲ ဣန္ဒရီ နိုးလာသည်။

သူ့ကို ကြည့်ရင်းပြုံးပြသည်။

"ဒီတစ်ခေါက် အရမ်းကြာတယ်နော်"

"အင်း"

ဒီကြားထဲဘာတွေဖြစ်ပျက်သွားလဲ။ မသိရပေ။ ထိုထက် စကားမပြောဖြစ်ပေ။ ဣန္ဒရီ သက်ပြင်းချကာ ထိုင်ရမှ ထရပ်တော့ သူ သူမလက်ကို ဖမ်းဆွဲပြီး သူ့ဆီ ဆွဲခေါ်လိုက်သည်။

ဟန်ချက်ပျက်သွားတဲ့ သူမ တော့။ Lacuno ရင်ခွင် ပေါ်ပစ်လဲကျလာသည်။ Lacuno က

"ဒီ အခြေအနေကနေ ရေှ့ဆက်တိုးလို့ရ သေးလား"

ဣန္ဒရီခက် မျက်လုံးများပြူးကျယ်သွားသည်။ ရင်ခုန်သံက အပြင်ကနေတောင် ကြားနိုင်သည်အထိ ကျယ်လောင်သည်။

ဒါပေမယ့် ရုတ်တရပ်ကြီး။ သူမ ဘက်က ‌အဖြေ ပြန်မလာသည့်အပြင် သူ့ကို တအံ့တဩကြည့်နေသည့်အတွက်

"အချိန်က ၃ရက်ပဲ ရှိတော့တယ်၊ အစကနေ တဆင့်ခြင်းသွားနေရင်...အချိန်"

ဣန္ဒရီ မျက်လုံးမှတ်ပြီး သူ့လည်ကို သိုင်းဖတ်လိုက်တော့သည်။Lacuno oသူမ ခါးကို ပြန်ဖတ်ထားရင်း

"ညီမကို မြတ်နိုးတယ်"

ဣန္ဒရီ ပြုံးလိုက်သည်။

"ဒီစကားပြောဖို့ ဒီလောက်ကြာလား"

သက်ထား အဲ့မြင်ကွင်းကို မျက်လုံးအပြူးသားနှင့်ကြည့်နေသည်။

ဒီအခြေအနေထိက မရောက်သင့်တော့ဘူး လေ။

သူတို့ဘာတွေစိတ်ကူးနေကြတာလဲ။

သူမရဲ့ အဖြေကို Lacuno ပြန်ဖြေပေးပါသည်။

ဣန္ဒရီ မရှိတဲ့ အချိန်မှာပေါ့။

"နည်းလမ်းတစ်ခုပဲ ရှိတယ်၊ သူ့ကို အယုံသွင်းနိုင် ရင် အောင်မြင်ပြီ၊ မှန်ကန်တဲ့ နှလုံးသားတစ် စုံနဲ့ဆိုရင် အရာအားလုံးအောင်မြင်မယ်၊