Can'ın gidişiyle arkamı dönüp eve doğru yürüdüm. Böyle iyi bir arkadaşım varken tüm dertlerin üstünden gelebilirdim sanırım.
Kapının önüne geldiğimde tıklatmak için yumruğumu yukarı kaldırmıştım ki kapı Almilla tarafından açıldı.
"Ee halletiniz mi?"
"Hallettik hallettik. Almilla gerçekten sana çok minnettarım bana evini açtığın için. En kısa zamanda başka bir yer bula..."
"Aa ama! Özgür'ün arkadaşı benim de arkadaşımdır. Hem Selim'in de talimatı var. Bak Selim bizim çok yakın arkadaşımız. Onun sevgilisine..."
"Hayır hayır. O çok farklı bir olay. Ben önce içeri mi girsem?"
"Tabi."
Almilla'nın araladığı kapıdan içeri girerken sinirle gözlerimi kırpıyordum. Bu Selim canlısının amacı neydi ya? Bir de herkese saçmalamış. Nefesimi dışarı vererek üzerimdeki montu vestiyere bıraktım. Almilla eliyle bir odayı işaret edip yürümeye başladı. Ben de onu takip ettim. Salona ulaştığımda pencerenin önündeki peteğe yaslanmış elindeki telefonla uğraşan Kainat'ı gördüm. Biz odaya girince Kainat kafasını bize çevirdi. Bana nefret dolu bakışlar atarken burun kıvırarak "Demek Selim'in yeni sevgilisi sensin." dedi.
"Hayır. Seni, çok sevdiğin sevgilinin kuzeniyle evlenmekten kurtaran benim sadece."
Kainat kaşlarını çatıp bana yapmacık bir gülümseme göndererek ağzını bir şeyler söylemek istercesine açtı. Tek kaşımı kaldırıp gelecek cevabı beklerken elindeki telefon çalınca bana son pis bir bakış atıp odadan çıktı. Almilla bana bakıp "Bakma sen onun bu soğuk davranışlarına. Çok iyi kızdır. Sadece Can'la olan yakınlığınızı kıskanıyor." dedi.
"Özgür'le de yakınım ama sen gereksiz kıskanmalara girmiyorsun."
"Benim ona güvenim tam çünkü. Neyse ben sana kalacağın odayı göstereyim. Uyumak istersin."
"Bugün en çok ihtiyacım olan şey."
***
Sabah gerinerek uyandım. Bugün pazardı ve tatil günümdü. Bu yüzden iğrenç alarm sesleriyle uyanmamıştım. Gözlerimi ovuşturduktan sonra hafifçe araladığımda tepemdeki balonları gördüm. Tavan uçan balonlarla kaplıydı. Kaşlarımı çatarak yataktan fırladım. Elime komodinin üzerindeki telefonumu elime alınca bugünün doğum günüm olduğunu fark etmiştim. Sıkıntıyla saçlarımı iki elimle kavradım. Bu annemin bana her doğum günümde hazırladığı klişe sürprizdi. Her yıl doğum günümde tepemde balonlarla güne başlardım. Ama annem burada değil. Peki bunları kim yapmıştı?
Balonlardan birini elime alıp kapıdan fırladım.
"Almilla!"
Bağırışıma cevap gelmeyince bu sefer "Kainat!" diye bağırdım. Yine cevap alamayınca tüm odalara baktım. Üst katta kimsenin olmadığını anlayınca kızların adlarını seslenerek aşağıya indim. Aşağıdaki odalarda da kimseyi bulamayınca montumu hızlıca üzerime geçirip elimdeki balonla dışarı çıktım. Kapıyı açtığımda dışarıda elinde pasta tutan bir Selim ve bana doğru büyük bir sırıtışla gelen Can'ı gördüm. Can yanıma gelip saçlarımı karıştırarak bir şeyler söylerken dikkatimi ona veremiyordum. Çünkü tüm dikkatim Selim, Özgür, Almilla ve Kainat'ın birkaç adım önünde duran, krem rengi kürkü ve kızıl saçlarıyla bana bir gülümsemeyle bakan annemde toplanmıştı. Dolan gözlerimi kırpıştırarak "Anne?" diye inledim. Annem bana doğru gelip sarılmaya çalışınca birkaç adım geriledim.
"Sakın dokunma bana."
"Şebnem..."
"Ne anne ne?"
"Bak benim haberim yoktu. Kızımı neden böyle planlara katayım Şebnem mantıklı ol."
"Mantıklı olduğum için anlıyorum zaten anne. Senden habersiz ne dönüyor babamın dünyasında? Senden habersiz ne dönebilir ki İzmir'de? Haberin vardı. Ve sen beni ortaya attın. Sadece daha fazla paran olsun diye, mücevherlerine mücevher eklensin diye kalbimi görmezden geldin."
Gözümden düşen yaşı tek elimle sildim.
"Eğer haberim olmasaydı ne olacaktı anne ha? Büyük ihtimalle Arda sürekli beni aldatacaktı ve ben bunu öğrenince yıkılacaktım. Sonra Arda'yla büyük bir kavgaya girip ondan evliliğimizin çıkar ilişkisine kurulduğunu öğrenecektim. Ben ona kalbimi vermişken o sadece ona olan aşkımı paraya döndürecekti. Beni sevmeyen bir adamla evlenmiş olacak belki de ona bir çocuk verecektim. Anne bunları hiç mi düşünmedin? Hiç mi umrunda olmadı?"
"Şebnem ne kadar özür dilesem az. Ama babandan ayrılıyorum. Sadece sen ve ben yeni bir hayat kuracağız kızım. Entrikasız bir hayat. Lütfen affet beni."
"Hayır anne hayır."
Elimdeki balonu yavaşça gökyüzüne bırakırken "Sen uçan balonu gökyüzüne bıraktıktan sonra pişman olup onu geri getirebilen bir insan gördün mü hiç?" diye mırıldandım. Annem hıçkırırken onların yanından geçip koşmaya başladım. Arkamdan gelen adım seslerine 'Gelmeyin peşimden.' diyecek takatim bile yoktu. Ne düşündüğümü hissetmişçesine "Can bence gitme arkasından. Yalnız kalmalı." diyen Selim'e içimden bir teşekkür yolladım. Yalnız kalmalıydım çünkü yanımda birileri varken ağlayamazdım.
Sahile kadar geldiğimde hala koşuyordum. Koşmamın nedeni ağlamak istemememdi. En azından oturacak bir yer bulana kadar. Çevremdeki sesleri duymuyor gibiydim. Birden karşımda biri durunca durmak zorunda kaldım. Yanından geçecekken o da yana doğru bir adım attı. Kafamı kaldırdığımda boynunda asılı fotoğraf makinesiyle İmza'yı gördüm. Bir şeyler söylüyordu ama anlayamıyordum. Onun beni ağlarken görmesini istemiyordum. Bu yüzden hemen yanından uzaklaşmak için bir adım attım ama İmza kolumdan tutup tekrar önüne getirdi beni. Artık gözyaşlarımı tutamıyordum. Ağlamaya başlayınca İmza yavaşça kolumu sıvadı. Onun bu hareketiyle daha fazla ağlamaya başlayınca kollarıyla beni sardı.
Bu sarılma annemle babamın küçükken bana akşam yemeği sonrası sarılması gibi gelmişti.
"Şşş. Ben yanındayım."
Merhabalar. Aslında 'FalanBiri is back' dün olacaktı ama 'Geçici Ev'e attığım bir yorumda belirttiğim sebeplerden dolayı yayınlayamadım. Artık 3. yazılılarıma kadar günlük bölüm gelecek bir aksilik çıkmazsa. Yorumlarınızı bekliyorum. Ve sanırım aranızda Teamİmza olanlar var. Onlar hala burada mı? :D İmza'yla ben evleneceğim şimdiden söyleyeyim. Şebnem değil bsdjbdsj. Yazarınızın kafası yine bi milyon. Herneyse. Sizi çokça sevdiğimi söylemiş miydim? Bu arada multimedyaya Selin Şekerci-Cem Özkan düetini ekledim, dinleyebilirsiniz tekrar. Bolca öpücük...
