MON AMOUR //boyxboy//texting

Bölüm 8

Sabahları erken uyanmaktan nefret ettiğimi söylemiş miydim? Söyleyeyim o zaman. Sabahları. Erken. Uyanmaktan. Nefret. Ederim.

Geçende olduğu gibi bugün de beni saat 7 de kaldırmıştı ve ben bu durumdan hiç haz almıyordum. En kısa zamanda mesajlarını sessize almam lazımdı.

Ve bir şey daha: Bilin bakalım kim geri uyuyamadı? Tabiiki de Çağrı. Beni uykumdan kaldırdığı için ondan nefret ediyorum.

Zaten uzun bir süre boyunca uyuyamadığım için daha fazla çabalamayı anlamsız buldum ve yataktan kalktım. Dün gece sweat giymemiştim bunaldığım için ve bir gecede o kadar çok özlemişim kiiii.

Dolaptan aldığım bordo sweatimi önce bir kokladım, sonra bir sarıldım, sonra da üstüme geçiriverdim. Pantolonumu da giydim ve odamdan çıktım. Ne yiyeceğimi düşünüyordum çıkarken.

Bir kase cocopops yemeye karar verdim ve mutfağa geçtim. Doldurdum tabağımı ve yemeye başladım. ALLAHIM. Bu kadar güzel başka bir lezzet daha var mıydı? Evet vardı ama konumuz şu an o değil.

Ben usulca yemeğini yerken bizim Hürrem Sultanın kafası yine kapıdan görüldü. "Yok allahım yemin ederim benim gözlerim yanlış görüyor. Çağrı iyi misin oğlum başına saksı mı düştü doktora gidelim mi ne olur söyle annem neyin var?"

E haklı tabi kadın üstüste iki gün oğlu erken kalktı. Ben bile kendime şaşırırken o nasıl şaşırmasın ki? "Sultanım sakin ol bi şeyim yok sadece uyandım ve geri uyuyamadım" dedim ama bana hala inanmamış gibi eliyle ateşimi ölçüyordu.

"Anne..." "Tamam oğluşum tamam şaşırdım sadece biraz mazur gör beni" İkimiz de kalkmışken okulda yemem için bir sandviç hazırladı ve çantama sıkıştırdı. E almasam olmazdı tabi. Çıkmadan önce yanağına bi öpücük kondurdum ve kendimi dışarı attım.

Hayatımdaki en değerli varlıklardan biri olan siyah, kocaman kulaklığımı kafama taktım ve en sevdiğim şarkılardan birini açtım. Bu günün kalanını mutlu bir şekilde geçirmeye kararlıydım çünkü.

Hay benim dilimi eşek arısı sokun e mi? Ne güzel tam mutlu mutlu geliyordum ben. Sonra pat diye bir motosikletli geldi yerdeki tüm birikmiş suları bana fışkırttı. Sinirden geberiyordum.

Beni geçtikten hemen sonra da durdu zaten kaskını falan çıkardı. Hay maşallah karşımda bir daş vardı sanki. O yeşil gözler, siyah dağınık saçlar, pamuk gibi bir ten ve epey yapılı bir vücut. Kendine gel oğlum senin kızman lazım şu an millete düşmen değil.

Özürle başladı söze " Gerçekten çok üzgünüm yanlışlıkla oldu. Ne olur kendimi affettirmeme izin ver."

Yiğidim benim seni affetmeme gerek mi var ki? " Nasıl? " " Seni okula bırakabilirim?" Tamam bu çok iyi olurdu. "Tamam götür beni o zaman Aydınlar Lisesine gidiyorum" Biliyorum cevabını aldığım zaman gerçekten çok şaşırdım. Hayır yani nerden bi- "Aynı okuldayız Çağrı"

Tamam bu gerçekten çok şaşırtıcı olmuştu. "İyi de ben seni hiç görmedim?" "Sınıftan dışarı çıkmadığın içindir o" Haklıydı bi şey diyemiyordum sınıftan uyumak için çıkmazdım. "Sınıfın?" "12/A" "Yok artık!!! Oğlum o kadar zeki misin sen o sınıfa sadece okulun en zeki ilk 10 kişisini alıyorlar" Bu gerçekten şaşırtıcı olmuştu hiç beklemiyordum. Ben bu okulda E şubesindeydim be E.

Umursamaz bir tavırla omuz silktiğinde şaşkınlığımı gidermek için adını sordum ona. "Toprak ben" dedi. Yok artık. Okulda herkesin düştüğü, ama kimseye yüz vermeyen o çok zeki olan Toprak mı bu? Allahım sana geliyorum... Sanırım okulda mal dediğim insanları şu an anlamaya başlıyordum. Neyse ki erkekti yani öyle bi şey mümkün değildi. Ama kız olsam kesin ben de diğerleri gibi olurdum. Yakışıklıydı abi çocuk!

Motosiklete bindik ve hızlı bir yolculuktan sonra okula vardık. Ben herkes kendi sınıfına gidecek sanıyordum ama o bana "Gel benimle" diyerek beni tekrardan şaşırttı. Usulca onu takip etmeye başladım. Uslu olmam, asla cüssesini görünce itiraz etmeyi götüm yemediği için değildi.

Beni dolapların yanına götürdü ve sanırım, kendi dolabına gelince dolabını açtı. Aman allahım yanlış mı görüyorum ben? "Al bunu üstüne giy üstünü ıslattım tekrar Üzgünüm" dedi ve bana laf hakkı bırakmadan ortadan kayboldu. Ben de arkasından bakakaldım.