MON AMOUR //boyxboy//texting

Bölüm 27

Çağrı: Selammm

Mon Chèri: Selam

Çağrı: Nasılsın?

Mon Chèri: İyi, sen?

Çağrı: İyi olduğuna emin misin?

Mon Chèri: Evet Çağrı iyiyim sen nasılsın?

Çağrı: Hey
Bir şeyler olmuş
Ne oldu

Mon Chèri: Çağrı bir şey yok dedim
Zorlama istersen

Çağrı: Tamam peki
Üzgünüm tamam mı
Söylemek istemeyebilirsin bu çok normal bir şey
Kusura bakma
Gidiyorum

(Görüldü)

Bunun neyi vardı böyle? Bir şey yok diyordu ama onu az da olsa tanımıştım. Asla cevapları bu kadar soğuk olmazdı. Şimdi onun "aa sen bana mesaj mı attınnn" şeylerine girmesi gerekiyordu. Ama o sadece ufak bir "selam" ile geçiştirmişti. Ne sikim oluyordu ya? Delirecektim.

Aptalım ben. Normalde biri bir şeyi anlatana kadar başından gitmez, ne yaparsam yapayım o kişi olayı anlatana kadar başının etini yerdim. Peki şimdi neyin tribine giriyordum? Kusura bakmaymış. Aptal Çağrı. Al şimdi merak et köpek gibi.

Telefondan gelen bildirime bakarken asla ondan bir mesaj beklemiyordum tabiki. O yüzden Ebrar'ın mesajını görünce de hayal kırıklığına falan uğramamıştım.

Ebrar: Kuzum gel artık
Hepimiz seni bekliyoruz.

Off lanet. Ben onu unutmuştum. Ve şu an hiç gidesim yoktu. Ulan anonim hepsi senin yüzünden.

Çağrı: Ya ben gelmesem?

Ebrar: Ya hayır ya
İtiraz istemiyorum

Çağrı: Ebrar gerçekten hiç keyfim yok

Ebrar: Çağrı 10 dk sonra bizdesin yoksa hep birden sizin oraya gelir ne olduğunu öğreniriz

Çağrı: Offf off

Ebrar: Oflama bana

Gerçekten gitmek istemiyordum ama. Bu haksızlık. Gönülsüzce üstüme bir şeyler geçirdim.

"Hürrem Sultannn Ebrarlara gidiyorum ben. Hepimiz orda olacağız."

"Tamam yavrum git hadi. Çok geç kalma ama bak."

"Tamam annecim"

Anneme Hürrem sultan demeyi çok seviyordum. Adı Hürrem olabilir ama benim için bir sultandı. Bunu anneme de söylemiştim ve o, ona istediğimi söyleyebileceğimi söylemişti. Diğer anneler gibi değildi yani adını söylememe kızmıyordu. Canım annem.

Evden çıktım ve bir 10 dakika sonra Ebrarların evindeydim işte. Pencereden bana bakıyormuş salaklar da gelir gelmez kapıyı açtılar. Selam vererek içeri girdim. Gerçekten herkes burdaydı. Utku bile.

"Tamam kadro tamamlandığında göre hadi bir şeyler izleyelim. Ne izlemek istersiniz?"

"Fark etmez ya ama azıcık aksiyonu bir şeyler olsun."

Aralarında biraz tartıştıktan sonra Yüzüklerin Efendisi'ni izleme kararı almışlardı. Lütfen ya bu baştan sona dördüncü kez izleyişimiz... Kaç kere daha izleyip sonunda ağlamamız gerekiyordu?

Film açıldı, herkes kendine bir yer bulup oturdu. Pardon bazıları yatıyordu. Ben tekli koltuğa kurulmuştum. İkili koltukta İrem Ebrar'ın kucağına yatmıştı. Üçlü koltuğun bir ucunda Tuğba vardı diğer ucunda Berru vardı. Burak yere kurulmuştu. Utku garibim de yer dışında tek yer olan ikisinin ortasına bakıyordu ama oturmayı götü yemiyordu sanırım. Berru'ya olan kaçak bakışlarını yakalamıştım.

Berru ona "Otur lan otur yemicem seni." Dedikten sonra ancak rahat bir nefes alıp oturabildi. Patlamış mısırlarımız da önümüzdeydi zaten. Filmi açtılar ve başladı. Ben ise instagram da geziniyordum. Sonuçta tekrar izleyince elime ne geçecekti ki?

Filmin ortaya yakın bir yerlerinde gelen bildirimi üstten okumaya başladım. Hiç biriyle mesajlaşacak havamda değildim.

Mon Chèri: Özyt dişryim
(Özür dilerim)
Kidrim srni
(Kırdım seni)
Srni xol srviyprym
(Seni çok seviyorum)
Brni attef
(Beni affet)

Ne oluyordu buna şimdi? Sarhoş falan mıydı? Tamam böyle bir durumda trip falan kalmıyordu ortada.

Çağrı: İyi misin
Sarhoş falan mısın sen

Mon Chèri: Iyiym
(İyiyim)
Ta da segilin
(Ya da değilim)
Bilnitorum
(Bilmiyorum)

Çağrı: Neyin var söyle bana

Mon Chèri: Sotletemen
(Söyleyemem)
Uxgumum
(Üzgünüm)

Çağrı: Nerdesin sen?
Oraya geleceğim

Mon Chèri: Telme
(Gelme)

Çağrı: Konum at bana

Mon Chèri: Telme Çağır
(Gelme Çağrı)

Çağrı: Son kez söylüyorum
Bana konum at
Ve bir yere ayrılma

Mon Chèri:
*konum*

Çağrı: Bekle beni

Telefonu kapatıp hızla cebimde koydum. Yolladığı adres buraya yürüme yarım saat mesafedeydi. Neyseki bir sokak çocuğu olan ben her yere giden her kestirmeyi bilirdim ve biraz hızlı gitsem 15 dakikada orda olurdum.

Montumu alıp kapıyı açtım. Bu ana kadar kimse kalktığımı fark etmemişti bile.

"Nereye gidiyorsun Çağrı."

"İşim var."

"Çağrı gitme ya."

"İşim var dedim gitmek zorundayım."

Ve onların arkamdan seslenmelerine aldırmadan koşmaya başladım.

Eveet artık evde iki ablam var ve tehlike iki kat arttı. Bu süre zarfında size sık sık bölüm atamayabilirim şimdiden Özür diliyorum.

Sizi seviyorum💜💜💜