Loving my Ex

Chapter 32: Sorry

POV ni Paris

Paggising ko ngayong umaga, mukha akong zombie. Literally!

Magdamag akong umiyak. Lecheng yon! Anong karapatan nyang sabihin sakin kung gusto ko pa ba sya o hindi na.

Pero yun nga ba talaga yung ikinaiyak ko? O yung isiping, tama sya?

Magdamag akong walang tulog at gustong gusto ko pang pumikit pero alam kong may trabaho pa kong dapat harapin ngayon.

Bumangon ako sa kama at pumasok sa banyo. Tamad na tamad akong nagbukas ng shower at tumapat doon.

Paglabas ko, may breakfast na nakahain sa kama ko. Nagtatakang lumapit ako don. Imposible naman na room attendant ang nagdala nito kasi tatawag dapat yon.

May sunny side up egg. Fried rice. Hotdog. Dalawang bite size chocolates at may note.

Natigilan ako sa pagtutuyo ng buhok nang makita ko ang nakasulat.

I'm Sorry.

Dalawang salita lang. Pero nagsimula na namang magtubig ang mga mata ko.

****

"Good morning." I greeted them when I arrived at our meeting place. Amdito na silang lahat. Ako na lang ang hinihintay.

Pagkabasa ko kasi ng note kanina, pinakalma ko pa ang sarili ko bago nagbihis. I wore a simple shirt, a pair of jeans, and rubber shoes.

They greeted me back.

"Mam, di po ba kayo nakatulog ng maayos?" Margaux asked. Napansin nya siguro ang mga mata ko.

I just smiled a little. I'm not in the mood to talk.

I saw Tristan looking at me. His eyes says "Sorry." I didn't bother greeting him. I just looked at Margaux and said, "Let's go?"

We got in the van that will take us to the site where the hotel is proposed to be established.

Buong byahe ay tahimik lang ako. Hanggang sa makarating kami sa site, magsasalita lang ako kapag kailangan. Mostly yes and no.

Nakikita kong nawawala din sa concentration si Tristan. Bigla na lang syang matutulala tapos ay magugulat kapag may kumausap sa kanya.

I didn't mind him, though. May sarili na kong problema. Problemahin nyang problema nya.

Pagdating ng lunch, nagpahinga muna kami sa isang resto malapit don.

Fries at burger lang ang kinain ko. Wala pa din akong gana. Srsly? Pano ko gaganahan kung maya't maya kong makikita si Tristan na nakatingin sakin nang may mukhang nagpapaawa?

Itsura nya no! Bahala sya dyan. Magdusa sya.

"Paris."

Napalingon ako sa kanya. Sumunod pala sya nung nagpaalam akong pupunta muna sa restroom.

Tumingin lang ako sa kanya. Tinaasan ko lang sya ng kilay nung hindi pa din sya nagsasalita.

"Look, Paris. I'm sorry. Sorry. Sorry. Sorry." he said, grabbing my arm.

Tuluyan na kong humarap sa kanya.

"Ilang beses ka bang magsosorry ha Tristan? Ang alam ko kasi, pag nagsosorry, hindi na inuulit." I said. I gave him the straightest face I could give.

"Sorry. Sorry kasi paulit ulit. Sorry kasi nagsosorry na naman ako. Just please, stop ignoring me. I can't stand it." He said. He looks frustrated.

"Give it time, Tristan. Lilipas din to. Just not now." I turned my back and walked away.

****

After that conversation with him, we're back into non-speaking terms again.

The whole day went on and by 3pm we went back to the hotel.

I was so tired that I fell to sleep.

It was already quarter to seven when I read a message from Margaux.

Mam, we have an urgent meeting at the function one at seven pm.

Sht! Nagmamadali akong pumasok sa banyo at naligo. Paglabas ko, nagmamadali pa rin akong namili ng damit. Dumampot na lang ako ng isang Sunday dress at flats.

Pagdating ko sa function one, nagtataka ako kung bakit walang tao. Wala ring ilaw.

Late na late na ba ko? Pero 7:13 pa lang a! Patalikod na sana ako nang biglang may tumawag sakin mula sa loob.

Kilala ko yung boses.

Pumasok ako sa loob para malaman kung sya nga yung tumawag sakin.

Pagpasok ko biglang sumara yung pinto. "Sht!" Ang dilim kaya!

Biglang may bumukas na ilaw sa bandang gitna. Nakita kong may table na may nakaset up na pangdinner for two.

Mukhang may hinala ako kung anong nangyayari.

I rolled my eyes when I heard him call my name from behind.

I turned to him.

"What's this?" I asked.

"Paris, I'm sorry." then he gave me flowers.

Kay, one point. I surpressed a smile.

To think na nageffort sya for this. At si Margaux! Kinasabwat pa nya.

Mukhang di talaga sya titigil hanggang di ko sya napapatawad.

Wag munang bibigay Paris!

Again, I just rolled my eyes.

"Please? I am so sorry. I-I was just carried away. I was also shocked with what I did. I'm sorry." He said. And even with the dim lights, I can still see his eyes. It was so sincere.

I heaved out a sigh.

"Tristan kase, ang daming beses na e. Paulit ulit na. Nakakapagod na. Tama na naman. Pahi pahinga din pag may time."

"Please, Paris. Balato mo na sakin to. Last one na, please?"

Again, I sighed. "This one last time, Tristan. One last time."

"Promise?" He asked.

"Promise." I assured.

"Pwede na ko ulit manligaw?"

"Sure--wait, what!?" Ano daw? Ligaw?

"Wala nang bawian!" he shouted then he ran to the table and eat.

Arrrrrgh! Tristaaaaaan!

----

AN: Happy new year everyone! :)