Loving my Ex

Chapter 4: KAHIT SA MALAYO LANG

Di ko namalayan na umiiyak na pala ko. Buti nlng nakatakip yung libro sa muka ko.

Nagpunas lang ako ng muka at tumayo na para bumalik sa room.

Paglabas ko ng library, nakasalubong ko si Tristan.

Nananadya ata pagkakataon e. Umiwas nlng agad ako ng tingin at kunwari di ko sya nakita.

Derederetso lang akong naglalakad.

Until. . . . . .

Tristan- Pariiiiiiiiiiis!

There. I heard him call my name. Argh! Wala kong choice kundi lumingon.

Huminga ko ng malalim then smiled bago humarap sa kanya.

Ako- y-yes?

Shalala! ang gwapo nyaaaaaa! Err. Lalo ko syang namimiss. T^T

Tristan- Kanina kpa hinahanap nina Mica e. Andun sila sa court. Wala tayong class sa Humanities. Absent si Mrs. Paco.

Ako- Ah ganun ba? Sige puntahan ko nlng sila don. Salamat.

Palakad na sana ko palayo nung narinig ko syang nagsalita ulit.

Tristan- May I ask kung bakit maga yang mga mata mo? Umiyak ka ba?

Ako- H-huh? Ako? Umiyak? Hindi ha! Sinisipon lang. Oo tama. Sinisipon nga lang ako. Alam mo naman ako sipunin, malala. HEHE.

Spell AWKWARD! Ako yun e! =___=

Tristan- Oh. Oo nga. Haha. Osige. Ingat ka ha. Pagaling ka.

Ako- K. ikaw den. *insert pilit na smile here*

Haaaaaay buhay! Miss na miss ko na sya. Sobrang miss na miss ko na sya.

****

POV ni Tristan

Wow ha? Akalain mong may Pov pala ko dito? Tss. Tenkyu Author ha! Tenkyu!

a/n: Wow ka rin ha? Ikaw na nga binibigyan, ikaw pa sarcastic dyan! Ayaw mo? Sige balik tayo sa Pov ni Paris.

Joke lang e! di ka na majoke Ms. Author! Eto na oh. P-pov na ko ng bongga.

a/n: Kei.

Psh. Epal na manunulat.

a/n: hoy! narinig ko yon!

Aish. By the way highway guys! Una sa lahat, at hindi sa huli. Papakilala muna ko senyo.

Ako nga pala si TRISTAN MARIUS TOLENTINO. 19 years old.

Hmm. ano ba? 5'9" height.

May pagkahappy go lucky lang. Pero matured pagdating sa mga bagay na dapat matured. -.- aaaaah. basta.

Ex ni Paris! WEHEHE. Kasama talaga sa description yon. ^__^V

Nakasalubong ko sya ngayon lang.

Miss na miss ko na yung makulit na yon. Haaays. Siguro naman nakwento na nya senyo kung bakit kami naghiwalay?

Wala naman akong sinisisi sa naging break up namin e.

Siguro ganon lang talaga. Way na din yon para matest yung tiwala namin sa isa't isa. Ang sakit lang na wala pala syang tiwala.

Oo, maybe she's just too in love. Pero di ba? Love always comes with Trust. Para safe.

=_= kei. Corny sa nakagets. Nvm sa hindi. ^3^

Pero kahit ganon, dko magawang magalit sa kanya e. Well, That's love.

Nakita ko syang lumuluha kanina sa canteen habang kinocomfort sya ng friends nya.

Alam nyo ba yung feeling na gusto ko syang lapitan at icomfort pero di ko alam kung pano.

Ang awkward lang. Tss.

Curious den ako. I wanna know kung bakit sya malungkot.

Tapos nakita ko syang lumabas.

Ang totoo nyan, sinundan ko sya.

Then she entered the library.

Inantay ko lang sya makalabas. Hays. Ewan ko ba kung bakit para kong shunga na sumusunod sa kanya. Feeling spy tuloy ako. -.-"

Dito ko nakapwesto sa hindi kalayuan pero makikita ko naman sya pag lumabas sya.

Ang hilig talaga maglibrary neto.

Naaalala ko pa nung kami pa, palagi nya kong hinihila dito para magaral. na nauuwi sa pagkukulitan.

Madalas nga kaming sitahin ng masungit na librarian e. kaya makita nya pa lang na papasok kami, sumisimangot na sya.

WAHAHA.

Natigil ang pagmumuni muni ko at pagtawang magisa na parang tanga nung nakita ko syang lumabas after 16382916363910 years.

Kaya kunwari pasalubong ako sa kanya. Di nya ata ako napansin kaya dere deretso lang sya.

I called her name.

Bahagya akong nagulat nung nakita kong maga ang mga mata nya. Pero di ko muna pinansin.

Yung sinabi kong hinahanap sya ng mga friends nya, totoo naman yon. Lumapit sila sakin kanina and asked kung nakita ko si Paris. Taz pinasabi nila yon.

After ko sabihin sa kanya, aalis na sana sya pero dko napigilan magtanong.

Ako- May I ask kung bakit maga yang mga mata mo? Umiyak ka ba?

Paris- H-huh? Ako? Umiyak? Hindi ha! Sinisipon lang. Oo tama. Sinisipon nga lang ako. Alam mo naman ako sipunin, malala. HEHE.

Ako- Oh. Oo nga. Haha. Osige. Ingat ka ha. Pagaling ka.

Paris- K. ikaw den.

Tapos tumalikod na sya.

Miss na miss ko na yan. Hays.

Naging routine ko na sa araw araw ang magbulag bulagan pag nakikita ko sya.

Magbingi bingihan pag naririnig kong boses nya.

At magmanhid manhidan para sa nararamdaman ko para sa kanya.

I know. Ako yung sumuko sa kanya.

But nobody can blame me.

Not even myself.

She didn't trust me. She doubted me. Gusto kong mamuhi sa lanya at wag na sya makita. Pero di ko kaya. Gusto kong palagi pa din syang andyan. Mamahalin ko pa din sya. KAHIT SA MALAYO LANG.

****

a/n: Sorry kung short chapters lang. :/ sorry sa typos and everything. Mobile po gamit ko e. Mobile. Ang pang unawa nyo po ay lubos kong pinasasalamatan. Chos! >:D