⏳I Don't Know⌛

نمی دونم چطور توضیحش بدم!

"*من واقعا...متاسفم جکسون شی!"

جکسون میتونست حال بد اون زن رو به سادگی از صدای گرفته اش و سرفه های بی امونش بفهمه.

لبخندی زد و سعی کرد توی صداش هم اون لبخند مشخص باشه، باید بهش اطمینان میداد.

+نگران نباش آجوما! خونه بمون و حسابی استراحت کن تا کاملا خوب بشی. من حواسم به مارک هست...فقط...

سرش رو برگردوند و به بیرون پنجره نگاه کرد

+فقط بگو امروز چه چیزایی رو باید بهش یاد بدم!

بدون اینکه کنترلی روی چشمهاش داشته باشه نگاهش بین صورت و حرکات اون پسر میچرخید.

"..."

اون کلمات کوتاه رو توی سرش ثبت کرد و بعد از گفتن "اوکی" آرومی تماس رو قطع کرد. بدنش بی اراده میخواست سمت اون پسر پرواز کنه. از روی تخت بلند شد و سمت در بزرگ و شیشه ای اتاقش رفت. برعکس گذشته که عادت به مخفی کردن اون حیاط خالی داشت، حالا مدتی بود که پرده هاش رو کنار میزد و منظره ی بیرون رو تماشا میکرد؛ جایی که هر روز پسر زیبای مورد علاقه اش ساعت ها اونجا مینشست و با گلهاش سرش رو گرم میکرد.

جکسون عاشق تماشای این منظره ی خاص بود.

به ارومی در رو باز کرد و به پسری که متوجه اومدنش نشده بود نگاه کرد. مارک غرق در دنیای خودش داشت با گلهاش حرف میزد

-گاردنیای پونزده ام...تو از همه ی گلدونا بیشتر گل دادی...تو خیلی خوشگلی!

لبخند بزرگی روی لبهاش نشست و با دستش به ارومی گلهای سفید رنگِ گلدون روبروش رو نوازش کرد.

جکسون متوجه لبخند باریکی که روی لبهاش نشسته بود نشد و فقط به نگاه کردن به اون پسر ادامه داد. از وقتی که مارک اون گلها رو گرفته بود اینطوری اون ها رو صدا میکرد. با اینکه جکسون و دکتر سونگ بهش گفته بودن میتونه اسم های دیگه ای روی گل ها بذاره، مارک اصرار داشت که "اونا گاردنیان پس باید گاردنیا صداشون کنه نه چیز دیگه!".

با صدای داد مارک تکونی خورد ولی جلو نرفت. صورت مارک گرفته بود جوری که انگار یکم دیگه زیر گریه میزنه!

صداش پر از حس نگرانی بود

-گاردنیای بیست و نهم...چرا برگت زرد شده؟

جکسون دست مارک رو دید که به ارومی سمت گلدون کناریش رفت و برگ خشک شده ای رو لمس کرد. به محض اینکه دست مارک به برگ خورد، اون توی دستش افتاد و باعث شد چشمهای مارک درشت بشه و کمی عقب بره

-نه...تو نباید بمیری گاردنیای بیست و نهم...اگر برگات زرد بشه میمیری...

به سرعت بلند شد و ایستاد