The Fight for Love✔︎

Chapter 9

Nasa harapan ko na ulit ang tinawag kong Captain ko noon. Nakatingin sa akin ng seryoso.

Nangilid ang luha ko. Oh come on Lessandra. Hindi ito oras para magdrama. Kailangan mo ng umalis. Go! Get out of the effin room.

But I can't move my feet. And my tears fell.

Holy shit, Lessandra!

Bakit ka umiyak?! Oh my goodness! You look like a pathetic bitch.

Nakatitig lang siya sa akin ng seryoso. I bit my lower lip to suppress my sob.

Umiwas ako ng tingin. Finally, Lessandra! Now get out of that room.

I moved my feet a little forward, shaking. Umayos ka Lessandra. Straighten your legs. And please stop shaking for goodness sake!

"Bakit ka umiyak? Regretting the night you left me?"

Galit siya. Oo. Alam ko. Sa tono pa lang ng boses.

Umiling ako ng ilang beses.

"Then why are you damn crying!" he shouted but in control of his voice.

Lalong dumami ang luha ko. Oh my gosh! Iiyak ka na lang ba dyan Lessandra? Where's your guts.

Napapikit ako at napatakip sa labi ng dalawang kamay dahil sa hikbi na hindi na mapigilan.

He sighed and calmed himself before walking to me and hug me.

Napasubsob ang ulo ko sa dibdib niya at humagulgol. Parang inilabas ko lahat ng sama ng loob ko sa nagdaang taon sa yakap niya.

Nagbalik lahat ng sakit na akala ko ay nalagpasan ko na. Sa pamilya, sa pressure, sa pagbagsak ko sa isang subject, sa hirap ng paghahanap ng trabaho at sa pagod ko sa trabaho.

I cried in his chest. Hard.

Nalukot at nabasa ko na ang damit niya and he just hug me. Never saying a word.

It took me minutes to finally calm myself down. Nahihiya pa ako dahil sa kanya pa talaga ako umiyak.

Unti unti akong lumayo sa kanya. Nakayuko pa rin at nakatingin lang sa slippers niya.

"...sorry...." I whisper and I don't know if it reach his ears.

But he stepped closer and raised his hand a bit then relaxed again. Parang pinipigilan na hawakan ako.

Umawang ang labi ko para makahinga ako ang maayos. Kitang kita ko pa ang gauze sa kanang braso niya, kung nasaan ang may sunog na balat.

Hindi ko pa pala siya nakukumusta. Doctor pa rin ako. It's my job. Really? Sige lang Lessandra gamitin mo ang propesyon mo. Go!

Umangat ako ng tingin sa kanya. "Kumusta na pala ang sugat mo? Pinalinis mo na ba?" hindi nakatakas ang pag-aalala sa boses ko kaya napatikhim ako.

Wala akong mabasa na emosyon sa mukha niya. "Tapos na."

Tumango na lang ako. "Uhmm..." I'm struggling with words. Hanggang ngayon ba naman kasi ay ako pa ang magbubuhat sa usapan namin.

"Nagpalipat ka ng kwarto?"

This is not his room. Kaya hindi ako nag-alangan na pumasok sa room na ito ay dahil kampante ako na hindi siya.

Talaga? So kapag alam mo na siya ang nagpatawag at hindi ka pupunta? Ang duwag mo rin e. Hindi habang buhay na maiiwasan mo siya. Harapin mo na sa madaling panahon para ayos na.

"Oo. Dito na ako."

Tumango na lang ako. I don't know what to say. Ano ba dapat?

After an awkward silence, nagsalita na ako. "Uhmm sige, aalis na ako."

"Teka lang."

I faced him again with my heart beating loudly.

"We need to talk."

Tumango ako. Hindi ko ito matatakasan. He needs answer and I will give him.

I'm sitting on the bed while he's leaning on the side table with both hands on his pocket.

Walang nagsasalita. Akala ko bobombahin niya ako ng tanong. Asan na?

"Kumain ka na ba?"

That's his first question that made me remember that I didn't ate my lunch. Napasulyap ako sa relo ko. It's past 1 in the afternoon. Hindi naman ako gutom.

"Hindi ako gutom."

Suminghap siya. "Let's eat lunch first."

Hinila niya ako patayo at paglabas ng room. Nagpahila lang ako. Medyo pinagtitinginan pa kami ng mga ibang nurse at doctor pati na rin pasyente.

Sinong hindi titingin kung ang isang doctor ay hinihila ng pasyente. Hindi naman halatang pasyente siya.

I even saw Nurse Mary smiling at us as if kinikilig pa. Nangunot ang noo ko sa kanya saka tumingin kay Leon. Nag-usap ba sila.

Dinala na niya ako sa restaurant sa tapat lang ng hospital.

"Hindi ko gusto ang pagkain niyo sa hospital kaya dito na lang." paliwanag niya.

I just nodded.

Nagtawag siya ng waiter at nag-order na kami. Hindi ako gutom kaya light meal lang ang order ko. Siya ay nag heavy pa.

"Kumusta na pala ang sugat mo? Masakit ba?" tumingin na lang ako sa dibdib niya bago inangat sa mata niya.

"Hindi na."

Para akong nakikipag-usap sa kanya for the first time. For the first time nga naman talaga after 5 years.

Nanahimik na lang ako kahit na noong kumakain na kami. I would feel his glance then I will glance at him too.

Natapos ang late lunch ng tahimik at parehas kaming ayaw pang tumayo sa upuan.

"I want to be mad at you so damn much. I want to be angry at you for leaving me just like that." he breathe in. ".... But I can't. I couldn't make myself."

Natatakot akong tumingin sa mata niya pero unti unti ay tumaas ang tingin ko. His eyes looked at me softly.

"I thought you're courting me? Why did you left me when I didn't even give the answer. Damn you for leaving me hanging."

He looked sad and hurt while I'm in shock.

"I just want to ask. Did you regret what happened that night?"

He said, looking hurt.