Goodbye Netherlands, Hello United States (ON HOLD)

8. Wat moet dat moet

8. Wat moet, dat moet.

Terwijl de wind door mijn net gewassen haren waait kijk ik om mij heen. Ik ben op weg naar school en eerlijk gezegd… ik verhuis op het moment liever naar de Noordpool dan dat ik naar school moet. Je snapt wel waarom hoop ik? Fijn. Mijn ogen speuren de omgeving af die ik steeds beter uit mijn hoofd ken. Ik rijd langs een cafeetje waar ik al een paar wat ben wezen drinken en het is daarbinnen echt heel gezellig. Ook komen er veel kinderen van onze school. Er hangt een prettige sfeer en iedereen is er open en hartelijk. Echt een plek waar ik me thuis voel. Ik kijk door het raampje van Sophia’s, dat is hoe het café heet. De eigenares heet dan ook Sophia, verassing. Ik zie een papiertje aan het raam hangen en ik kan nog net lezen wat er op staat. “zaterdag hulp gezocht” Ik kan mijn geluk niet op. Na school ga ik daar even een praatje maken als je snapt wat ik bedoel. Ik kijk weer voor me ik schrik me kapot. Snel wijk ik uit voor een stilstaande auto waardoor ik midden op de weg fiets waar van de andere kant ook al weer een auto komt die begint te toeteren, waardoor ik nu weer moet uitwijken maar nu naar de andere kant. Helaas is het stoeprandje al veel dichterbij dan gedacht en rijd ik er tegen aan wat een flinke klap oplevert. Door die flinke klap verlies ik de controle over het stuur en val ik ontzettend hard plat op mijn gezicht. ‘Godverdomme.’ Mompel ik in mijzelf. Ik sta weer op en pak ook mijn fiets weer op die ik even op de standaard zet om mijn tas te pakken. Als ik weer omhoog kom met de tas in mijn hand zie ik een rode Porsche aankomen rijden. Ik herken die auto uit duizenden. Dat was de auto waar Derek mij op mijn tweede dag al mee lastig viel. Toen hij naast mij kwam rijden. Snel duik ik achter een auto die naast de stoeprand staat geparkeerd. Ik zie de auto verder rijden en dat betekend dat de kust veilig is. Ik plaats mijn tas weer op mijn rekje en maak deze barre tocht naar school af.

‘Hey poepje! Hoe gaat ie ermee? En waarom heb je een takje in je haar? En een schram op je gezicht? OMG! Je gaat me niet vertellen dat je je hebt omgekleed in een bosje omdat je van je vader niet de kleren aan mocht die je aan wilde?’ ‘Nee, rustig Terry.’ Ik ben nog maar net het school erf opgereden of Terry kwam al aan rennen. ‘Ik ben gevallen met de fiets. Niets bijzonders.’ Antwoord ik rustig terwijl ik mijn fiets in het fietsenrek zet. ‘Oh, gaat het wel?’ Ik knik en voordat ik nog iets kan zeggen gaat Terry natuurlijk al weer verder. ‘Oke en nu ga je mij vertellen waarom je opeens verdween van het feest. Want ik had met Jules gezoend en ik was in paniek want ik wist niet of ik het wel goed had gedaan enzo. En dus moest ik jouw advies hebben en toen kon ik je niet vinden en ik werd helemaal gek. Dus toen ging ik vragen waar je was aan Derek want je was als laatste met Derek voor zover ik weet. Hij wist het niet zei hij dus ik was al helemaal ongerust jongedame.’ ‘Ik uhm…’ Wat in hemelsnaam moet ik nu vertellen. Zeggen dat ik bijna werd verkracht door Troy en dat Derek toen ook nog eens binnen kwam en ik eerst dacht dat hij mee zou doen met Troy maar dat hij uiteindelijk mij hielp en Troy een slag op zijn bek gaf? En dat ik daarna half naakt op zoek was naar passende kleding in dezelfde ruimte waar zij nog bezig waren met een soort van vechten. En dat ik dus toen maar naar huis ben gegaan? Nee… ‘Ik werd opeens ontzettend moe. Ik denk dat ik gewoon niet zo gewend ben aan alcohol.’ Zeg ik met een zo serieus mogelijke ondertoon. Even kijkt Terry mij onderzoekend aan maar accepteert dan toch mijn antwoord. ‘Kom dan gaan we naar de les.’ Bied ik aan om het onderwerp te veranderen. Gelukkig zegt ze ja en ik loop achter haar aan. Ik werp nog even snel een blik om mij heen om te zien of ik de Derek of Troy zie staan. Mijn ogen glijden over het plein en dan gebeurt het. Mijn ogen kruisen drie paar ogen. Al is het meer dat twee paar ogen mij aanstaren en een paar ogen alleen naar Terry. Ik kijk nu al weer veel te lang. Waarom doe ik dat altijd? Ik had gewoon niet moeten kijken. Ik kijk weer voor me en volg Terry mee naar binnen.

Als het eindelijk pauze is ben ik opgelucht dat ik Derek en Troy voor de eerste drie les uren heb kunnen ontwijken. Want dat is mijn plan. Ik ontwijk ze zolang dat nodig is, en dat zal nog wel een tijdje zo zijn. Terry heeft me wel een paar keer raar aangekeken als ik opeens opzij sprong achter een muurtje. Ik zei als excuus dat ik slecht had geslapen en dat ik dacht dat ik een spin zag. Ze snapte me gelukkig wel… want ja, spinnen? Niet mijn favorietste diersoort. Nu lopen we dus in de aula naar ons vaste tafeltje en we ploffen onze spullen er neer. Nadat ik mijn eten heb gepakt kijk ik nog of ik wat berichtjes heb. Helaas… maar een berichtje. Weetje waarom het helaas is? Omdat onderaan het bericht x D staat. Fijn…