Goodbye Netherlands, Hello United States (ON HOLD)

15. Italië

15. Italië

Point Of View, Derek.

‘Boarding Pass alsjeblieft?’ Vraagt een vrouw die bij de gate staat aan mij. Ik laat haar het papiertje zien en word doorgelaten. Dan loop ik verder achter Rosalyn aan een soort tunnel in. De tunnel die naar ons vliegtuig leidt. De afgelopen week was een hel! Telkens als ik Rosalyn wilde aanspreken, draaide ze zich om en liep ze weg. Als ik naast haar wilde zitten zetten ze haar tas op de stoel naast haar. Vroeger zou ik die tas gewoon op de grond hebben gezet en er naast gaan zitten, maar nu niet. Ik weet niet waarom. Ik loop het vliegtuig in en ik zie het merendeel van onze klas al zitten. Ook zie ik andere passagiers zitten. We hadden geen privé jet natuurlijk. Zou wel fijn zijn, maar dat zou te veel kosten. Ik zie dat Rosalyn naast Terry gaat zitten die naast Jules zit. Aan de andere kant van het gangpad zit Troy, ik loop naar hem toe en plof naast hem neer zonder hem aan te kijken. Troy zit bij het raam en daarnaast is een lege stoel waarna ik volg, dan is er een gangpad en heb je Rosalyn, Terry en Jules die ook bij het raam zit. Volgens mij word dit de meest verschrikkelijke trip ooit. Troy en ik kunnen elkaar niet uitstaan, Rosalyn kan mij niet uitstaan, Jules zit alleen maar met Terry en Rosalyn zit dus alleen. Net als ik. Hoe heeft dit allemaal kunnen gebeuren? In het begin van het jaar zag alles er zo goed uit. Troy, Jules en ik als de heersers van de school. Perfect. En alleen door één meisje… één meisje! Veranderde dit allemaal. Jules werd verliefd op Terry en Terry had ook een crush op Jules. Ze passen ook gewoon perfect bij elkaar… Net als dat ik dacht dat ik bij Rosalyn paste. Ik viel voor Rosalyn… En Troy ook. Nou, ik denk niet dat hij echt van haar houd. Troy wil haar alleen maar gebruiken. En dus, toen ik Troy daarop aansprak ging ook onze vriendschap kapot en hebben we een soort wedstrijd. Alleen zie ik het niet als een wedstrijd, het is meer iets als tussen leven en dood. Als ik win, is Rosalyn veilig. Als Troy wint… Dan is Rosalyn voor altijd weg. En daar denk ik niet graag aan. Ik denk al helemaal niet graag aan het feit dat Rosalyn en ik een soort van ruzie hebben en dat Troy daar zijn kans kan grijpen. Hij kan haar vertrouwen winnen en zodra we thuis zijn kan hij… dan kan hij zijn ding doen… Er zit dus maar een ding op. Een ding. En ik moet dat doen. Ik moet deze vakantie ervoor zorgen dat Rosalyn weer vertrouwen in mij krijgt. En ik weet maar als te goed hoe… Via Jules… Via Terry… zo naar Rosalyn. ‘Dames en heren, doet u uw riemen vast, klap uw tafeltjes in en maak gereed voor opstijgen.’ Klinkt er door de speakers. Goed, daar gaan we dan.

Point Of View, Rosalyn

Zodra we in de lucht hangen gaat het lampje van “riemen vast” uit. Ik besluit om op te staan en mijn tas uit het bagage vak te pakken. Dus dat is wat ik doe. Voorzichtig open ik het deurtje. Ja, ze hebben wel vijfhonderd keer gezegd dat je voorzichtig het deurtje moet open doen. Want er kunnen spullen uitvallen die verschoven zijn. Ze hebben het volgens mij zo vaak herhaald dat de bagage uit zichzelf verkeerd is gaan liggen om uit het vak te vallen. Gelukkig valt het niet en kan ik gewoon rustig mijn tas pakken. ‘Hebben jullie nog wat nodig?’ Vraag ik aan Jules en Terry. ‘Jup, geef mij mijn tas maar!’ Zegt Terry en ze steekt haar vinger op. ‘Die van mij ook alsjeblieft.’ Jules steekt ook zijn vinger. Ik pak de tassen en geef ze aan. Daarna sluit ik het vak weer en neem plaats op mijn stoel. Ik pak mijn iPod en oortjes en stop ze in mijn oor. Net als ik de muziek aan wil zetten tikt Terry heftig tegen mijn schouder. ‘Rosalyn! Rosalyn! Hoor je me?’ Ik trek de oortjes uit mijn oor en kijk Terry aan met een blik van meen-je-dit-nu-serieus. ‘Mijn muziek stond nog niet aan, en anders had ik je wel opgemerkt. Niet zo hard in mijn schouder prikken.’ Het laatste zeg ik met een pruillipje en ik wrijf over mijn schouder. ‘Oke, maar doe je mee met een spel?’ Vraagt ze met een blij gezicht. ‘Oke een potje dan, daarna ga ik slapen. Ik ben nog steeds moe, want het is namelijk…’ Ik kijk even op mijn iPod. ‘Het is namelijk nog maar zes uur in de ochtend!’ ‘Dat maakt niet uit. Oke het spel gaat zo. Ik zeg een dier, bijvoorbeeld. Kameel. Dat eindigt met de letter L. Ja? Dan ben jij en moet jij een dier verzinnen dat begint met de L, bijvoorbeeld Luipaard. En dan is Jules en die moet dan iets bedenken met een D want daar eindigde jouw dier mee. Ja, snap je het? Mooi want ik begin! Neushoorn!’ Omg… hoe kan ze zo hyper zijn om zes uur in de ochtend? ‘Ehm… Nijlpaard?’ Zeg ik waarna Jules begint te denken. ‘Drommedaris.’ ‘Slang.’ ‘Gier.’ Na een tijdje heeft Jules gewonnen. Mijn brein is helemaal wakker en gefocust. ‘Revanche!’ Roep ik en we doen nog een potje. En tot mijn spijt nog een paar potjes. Maar ik geloof na een uurtje, want het was alweer zeven uur, besloot ik toch nog even te gaan pitten. Ik plaats mijn oortjes weer in mijn oren en zet een rustig muziekje op waardoor ik langzaam in slaap val.