Goodbye Netherlands, Hello United States (ON HOLD)

2. De eerste schooldag

2. De eerste schooldag.

‘Pap, we moeten gaan!’ Schreeuw ik door ons appartementje. Mijn vader vertrekt altijd later dan dat ik geplant heb. Maar ik plan het altijd goed dus als hij niet luister kom ik meestal te laat. En te laat op je eerste schooldag? Daar verdien je geen punten mee kan ik je vertellen. Op mijn school in Nederland was ik altijd op tijd. Niet alleen op tijd op school, maar ook op tijd met mijn huiswerk. Eigenlijk was ik een soort nerdje daar. Niet dat dat een probleem was, want iedereen was gewoon aardig. Sommige kinderen waren jaloers op mijn cijferlijst. Als dat het geval was, was ik best trots op mijzelf. Ik was natuurlijk altijd wel trots, maar als je van iemand anders hoort dat ze liever jouw cijferlijst hadden gewild, dan voelt het natuurlijk extra goed. Klink ik nu te arrogant? Nee, hoop ik… In Nederland was ik een brave leerling, met cijfers tussen de acht en de tien, altijd het huiswerk gemaakt en tevreden leraren. Fijne tijd…

‘Kom toe nou Rosalyn. Geef me nog even snel een kus voordat je deze nieuwe wereld vol onbekende onbekenden in gaat.’ Zegt mijn vader nog voordat ik de auto uit wil stappen. Ik rol met mijn ogen en geef hem toch nog even snel een kus. Een nieuwe wereld vol onbekende onbekenden? Dat is best logisch. Als iemand onbekend is… is het een onbekenden. Dus onbekende onbekenden is dubbelop… Maar dat geeft niet. Mijn vader was altijd wat minder goed in talen. Waaronder dus zijn eigen taal, Nederlands. Hij was gewoon wat beter in alle bèta vakken. Ik gooi de deur dicht en kijk om mij heen. Een groot, veel groter dan normale scholen in Nederland, staat voor mij. Vanuit het gebouw hoor ik de bel schel ringen. Fijn. Ik kom dus zeker weten te laat aangezien ik niet weet wat voor vak ik nu heb, waar ik het heb en hoe ik er kom. Stromen leerlingen maken aanstalten het gebouw binnen te gaan. Leerlingen met te grote rugzakken, leerlingen zonder kledingstijl, leerlingen (voornamelijk jongens) in baseball jackets, leerlingen (voornamelijk meisjes) in cheerleader pakjes (ik snap niet waarom ze niet gewoon in hun normale kleding naar school gaan en pas omkleden als er training is), en leerlingen (voornamelijk jongens maar ik betwijfel of ze wel jongen jongen zijn) met een te goede kledingstijl voor een jongen. Nou ja, er zijn gewoon groepjes. Die bestaan er altijd. In Nederland ook. Daar heb je ook tutjes, nerdjes, normale en ik-ben-de-coolste-jongen-van-school jongens. Ik loop ook het gebouw binnen en besluit de bordjes naar “rector” te volgen. Na ongeveer vijf minuten heb ik het gevonden en bleek het gelukkig niet heel ver te zijn. Ik klop voorzichtig op de deur waarna een zware stem volgt die zegt dat ik binnen mag komen. Ik pak de klink vast en duw hem langzaam naar beneden. Een kamertje, niet heel groot maar ook niet heel klein. Ik stapte naar binnen en sloot de deur achter mij. ‘Neem maar plaats op de stoel.’ Zei de man achter het bureau. Ik deed wat hij zei en keek naar zijn naambordje. Mr. Benjamin staat er op. ‘Jij bent zeker onze nieuwe leerling hier op East High?’ Vraagt hij en ik knik ja. Mr. Benjamin opent zijn la en graait er even in. Daarna legt hij een papiertje op de tafel wat mijn rooster blijkt te zijn. ‘Dit is je rooster en je boeken heb je als het goed is al thuis ontvangen. Ik zal je even begeleiden naar je lokaal en verder kun je de bordjes volgen of de mede studenten uit jouw klas.’ Ik knik weer en we staan beide op. Het rooster stop ik in mijn tas en ik volg Mr. Benjamin naar mijn lokaal. Ondertussen kijk ik naar het gebouw en de dingen die er staan of hangen. We lopen door veel gangen waar kluisjes staan en bij een rij heeft hij aangegeven wat mijn kluisje is en welke code er op zit. ‘Oke hier is het. Ik zal even aan de leraar doorgeven dat jij de nieuwe student bent.’ Ik knik alweer en zonder dat ik het wil beginnen mijn knieën te knikken. Een van de redenen dat ik altijd op tijd was is dat ik het HAAT om te laat het lokaal in te komen. Waarom? Oke ik zal het vertellen. Je opent de deur wat iedereen hoort waardoor iedereen naar de deur kijkt waar jij dus doorheen loopt. Waardoor alle ogen op jou gericht zijn alsof je een eng buitenaards wezen bent. Dat is gewoon niet fijn.
De rector opent de deur en stapt naar binnen en ik volg hem. En inderdaad, alle ogen zijn op mij gericht. Allemaal. Ik heb het gevoel dat mijn hoofd zo rood word als een tomaat maar ik laat me er niet door intimideren. Nadat de rector wat heeft overlegt met de docente wijst de docente mij een plek achter in de klas aan. Ik loop naar mijn plaats en ga voorzichtig zitten op mijn stoel. Meteen begint het meisje dat naast mij zit te praten. Ik snap echt geen hol van wat ze zegt. Niet dat ik geen Engels kan… maar met het tempo dat ze praat. Jeetje, dat is echt heel snel. Uiteindelijk heb ik uit het verhaal gehaald dat het meisje Terry heet. Ik stel mijzelf ook even voor en haal mijn boeken uit mijn tas. ‘Doe geen moeite om je boeken te pakken Rosalyn. De les is al bijna voorbij.’ Ik glimlach naar haar en stop de boeken terug. ‘Dus jij komt uit Nederland? Is het echt zo lullig daar als hoe ze zeggen dat het daar is?’ Ratelt ze verder. ‘Hoe bedoel je lullig?’ ‘Nou gewoon, je weet wel. Met klompen, molens, veel tulpen en hoofdkapjes dingen.’ Ik moet lachen om haar woorden en wordt meteen terecht gewezen door de docent. ‘Nee hoor, dat was vroeger misschien zo. Maar daar zijn we nu al lang voorbij gegroeid. Wij zijn nu net als hier alleen met minder wolkenkrabbers.’ Antwoord ik maar nu zachter. We praten nog even kort verder totdat we onderbroken worden door de bel. We pakken beide onze tas en gaan naar onze kluisjes. Helaas zijn onze kluisjes in een andere rij dus besluiten we aftespreken waar de gang zich splitst naar haar kluisje en naar mijn kluisje. Ik voer in mijn kluisje de code in die de rector aan mij had vertelt die ik gelukkig nog kan herinneren. Ik plaats al mijn boeken in mijn kluis en mijn jas hang ik er ook op. Terwijl ik op mijn rooster kijk om te zien welke vakken ik zo meteen heb en dus welke boeken ik in mijn tas moet stoppen staan er opeens twee baseball jackets aan mijn linker en rechter zijde. ‘Zo, we hebben dus een nieuwe hier.’ Zegt de linker jongen tegen de rechter. ‘Dat blijkt.’ Reageert de rechter weer. Ik weet dat ze het over mij hebben. Natuurlijk hebben ze het over mij… Waarom zouden ze anders mij in het midden hebben staan terwijl ze hun gesprek voeren. Ik zucht maar negeer beide jongens en pak de juiste boeken. ‘En wat is jouw naam nieuweling?’ Gaat de rechter jongen verder. Blijf het nergeren Rosalyn, negeren. Je weet niet of ze aardig zijn of van die gemene types. Dat moet je eerst uitvinden voordat je iets tegen ze zegt. Anders vatten ze het misschien verkeerd op en dan zit je je hele schoolcarrière aan die eikels vast. Ik doe mijn kluisje dicht en stap naar achter. Helaas. De stalkers stappen ook naar achter. ‘Eerst je naam jongedame. Anders kun je er niet langs.’ Zegt de linker nu weer. Ik rol met mijn ogen. “er niet langs kunnen”. Sure. Dat is niet iets wat je tegen mij moet zeggen. Oke, welke kant moet ik op om naar de afgesproken plek te gaan. Links. ‘Derek, ik denk niet dat ze een prater is… Zeg je naam eens nieuweling. We zijn gewoon oprecht geïnteresseerd.’ Zegt de rechter nu weer. Links heet dus Derek. Ook goed om te weten. Ik kijk omhoog en zie twee starende gezichten. Een rilling loopt over mijn rug. Het is niet fijn om aangestaard te worden door twee jongens/jongemannen die groter dan jou zijn. Oke, hier gaan we. ‘Mag ik er langs?’ Vraag ik beleefd. Derek moet lachen. De moet zakt me in de schoenen. Deze (uitermate knappe en gespierde) jongens zijn niet van het aardigste soort. ‘Jules vertel nog eens wat er nodig is om er langs te mogen.’ Zegt Derek tegen de rechtse jongen die dus blijkbaar Jules heet. ‘Kijk nieuweling… Je moet eerst je naam zeggen voordat je er langs mag.’ Ik zucht en stap nog een stap naar achter. ‘Nog een keer… Mag ik langs?’ Zeg ik nu wat geïrriteerder. Ik ga dus niet mijn naam zeggen als ze me zo in het nauw drijven. Dat is gewoon niet de manier waarop het hoort. ‘Ik zeg het nog een keer nieuweling… Als jij vertelt hoe je heet, mag je er langs.’ Zegt Derek met een poeslieve stem. Eigenlijk wil ik ze zeggen dat dat niet werkt bij mij, die poeslieve stem. Maar het klinkt zo dom dat als ik het zeg dat ik bang ben dat ik het nooit meer hoor. ‘Waarom willen jullie zo graag mijn naam weten?’ Vraag ik voorzichtig. Ik wil denk ik liever niet een klap krijgen van deze gespierde lange jongens. ‘Wij weten alle namen van elke leerling hier op school.’ Antwoord Jules. Ik rol met mijn ogen. Tuurlijk… Tuurlijk weten ze alle namen. ‘Misschien moet daar dan eens verandering in komen. Ik ken jullie namelijk niet eens.’ ‘Oh sorry, niet beleefd van ons zeker. Ik ben Jules en dat is mijn bro Derek. Meestal zijn we met zijn drieën maar Troy is vandaag ziek. We zitten bij jou in elke les, elke dag.’ Oh fuck… ik dacht… ze zijn maar met zijn twee. Maar natuurlijk moet het universum mij ongelijk bewijzen en zijn ze mijn zijn drieën. En ze zitten bij mij in de les. Fuck my life. ‘Aangenaam, mag ik er dan nu langs?’ Vraag ik en Derek lacht. ‘Dacht je onze gedachten af te kunnen leiden met je verhaaltje? Je moet nog steeds je naam vertellen voordat je er langs kan.’ Ik heb er eigenlijk wel genoeg van nu en besluit mijn truck te doen die mijn vader mij heeft geleerd. Waarom heeft hij dat mij geleerd? We woonde in Amsterdam en ik ben een meisje. Je snapt het wel denk ik. Ik gooi mijn linker elle boog omhoog tegen de onderkant van Dereks ribben tegen zijn middenrif waardoor hij in elkaar krimpt en ik spring er snel langs. Heel snel, maar dan ook echt heel snel… bijna rennend ga ik naar de afgesproken plek waar Terry gelukkig al staat. ‘Waarom duurde het zo lang?’ Vraagt Terry. ‘Ik werd opgehouden.’ Antwoord ik zonder te veel los te laten. ‘Ah ja, dat zal nog wel vaker gebeuren. Maar eerste jaars moet je gewoon aan de kant duwen. Dan lukt het je wel om overal op tijd te komen. Ik lach een beetje als antwoord terwijl ik schichtig om mij heen kijk. Komen ze wel achter me aan? Komen ze niet achter me aan? Ik zie ze niet, maar ik weet dat ik nog niet van ze af ben… Help!

Dit was best een lang stuk voor mijn doen :O

Maar hoe vinden jullie het tot nu toe?
Let me know :)

Love ya ♥