Արյունոտ Երազանք

💔24💔

Լիկան դուրս եկավ դասարանից ու միանգամից հայտնվեց Արամի գրկում։

- Լիկա, ինչի՞ չէիր ասել, թե ինչ է եղել քո ու Նարեկի միջև։
- Боже мой։ Ինչի՞ եք այսօր բոլորդ ինձ այդ անունը տալիս, ո՞վ է Նարեկը։
- Լիկա։
- Վայ ի՞նչ ա։
- Պատմի։
- Պատմելու բան չկա։
- Հասկանում ես իմ երկրում չեղած ժամանակ իմ ամենամոտ ընկերը, ով ինձ հավասար եղբայր էր, սիրահարվել է, դու դա գիտես ինչ մեծ ուրախություն  է բոլորի համար, ու դա քիչ չի, նա քեզ է սիրահարվել,  դուք ընկերություն եա արել, ի՞նչ է պատահել, որ բաժանվել եք։
- Նա սպանել է իմ ընկերոջը։
- Հն՞։
- Ես ուրիշի հետ էի ընկերություն  անում, ուրիշին էի սիրում, երբ մի պայծառ իրիկուն իմ աչքերով տեսա նրա դին։
- Հետո՞։
- Հետո էլ մնացածը հորեղբորդ կասես, կպատմի, եթե ուզում ես իմ վատ կողմերի մասին  իմանալ։ Քեզ տեսնեմ, դիրքերս քեզ եմ հանձնում, գնա դիմավորիր նորեկներին, բայց ինչ ուզում ես արա, իրեն ընկերուհիների մոտ ոչ մի բան, սպանել չկա  սա ո կանոները։
- Ու՞ր ես գնում։
- Տնօրենի մոտ։
- Ինչի՞։
- Թղթերս վերցնեմ, գնում եմ երկրից։
- Ու՞ր։
- Իսպանիա։ Կրթությունս շարունակելու։
- Բայց։
- Ցտեսություն։

Իրո՞ք։ Լիկան պատրաստվու՞մ էր ամեն ինչ թողնի ու հեռանա՞։ Նա չէր անի նման բան, բայց նա կտրուկ էր որոշել։

- Լիկա, Լիկա, Լի..,- վազելով Մարին եկավ ու ընկավ Լիկայի գիրկը։
- Շնչիր։
- Ասա, որ սուտ է։
- Չգիտեմ ինչը, բայց եթե այդքան շատ ես ուզում,  որ սուտ լինի կասեմ։
- Ու՞ր ես գնում,  ինչի՞։
- Ա՜հ, արդեն հասցրել է տարածել։
- Ամբողջ քոլեջն է այդ մասին խոսում։
- Դե թող ուրախանան։

Մարին ընկավ Լիկայի գիրկն ու սկսեց լաց լինել։

- Ա՜, վերջ տուր այս ղզիկ բաներին։
- Եթե մի տառ անգամ ասել ես կսպանեմ քեզ։
- OK։
- Քեզ հակառակը չեմ համոզի, մեկ է անելու ես այն ուզում ես։
- Լավ, մի լացիր, թռիչքս վաղը երեկոյան է, այսօր մինչև երեկոյան 6-ը քո հետ կլինեմ։
- Կսպանեմ քեզ։
- Մար, ինձ էլ հասկացիր, ինձ համար շատ դժվար է այստեղ մնալը։ Հասկանու՞մ ես այս երկրում  ամեն մի քաի, ամեն մի ծառ ինձ իրենց են հիշեցնում։ Եթե ես որոշել եմ մոռանալ իրենց, ուրեմն պետք է մոռանամ այդ ամեն ինչը, բայց դա չի ստացվում։
- Քեզ շատ կկարոտեմ։

💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥
1 օր հետո

- Բարև Մհեր, ես եկա։ Նեղացե՞լ ես ինձնից։ Չէ, դու հպարտանում ես ինձնով։ Դու ինձ հեռու էիր պահում ամեն ինչից, հետևաբար ես ճիշտ վարվեցի։ Սիրում եմ, սիրում եմ ամեն մի պահը, որ ունեցել ենք այս քաղաքում, ամեն մի օրը, որը ինչքան էլ ուզեմ չեմ կարող մոռանալ։ Բաւց չեմ էլ կարող մնալ, հասկանում ես, ես սիրահարվել էի իրեն, ու պետք է հեռանամ, ուզում եմ որ միշտ սիրես ինձ, որովհետև  ես միշտ սիրելու եմ քեզ քո կամքից անկախ։

Լիակյին զանգ եկավ։ Քեռին էր, բայց անջատեց, նորից եկավ, ուստի պատասխանեց։

- Լիկա ու՞ր ես։
- Փողոցում եմ։
- Քեզ 1000 անգամ եմ ասել մենակ չգնաս գերեզմաններ, նստիր մեքենան ու արի տուն։
- Լավ։

15 րոպեից Լիկան տանն էր։ Մնացել էր երկու ժամ նրա թռիչքին, իսկ նա նույնիսկ ճամպրուլը չէր հավաքել։ Բայց մեկ ժամ հետո արդեն վերցրել էր այն ամենը, ինչը հարկավոր էր, իսկ մյուս մի ժամը անցկացրեց սիրելի մարդկանց միջավայրում։

- Օրագիրս։ Ու՞ր եմ դրել, իրերս մեջ չէր, ու՞ր է, արդեն մի շաբաթ է չեմ գրում։ Աստված իմ, որտեղ եմ կորցրել։ Մի րոպե, հիշեցի, տետրերի հետ, դրել եմ ճամպրուկս։
Լավ ընտանիք, դե ես բարձրացա ինքնաթիռը, ես ձեզ շատ եմ սիրում, կներեք ամեն ինչ համար, բայց սա չի նշանակում,որ ես թույլ աղջիկ եմ։ Քեռի, քո ծանոթ տղաների համարները կտաս, որ այնտեղ եմ մի բան անեմ, զանգեմ նրանց։
- Դու բան էիր որոշել։
- Դե մարդ ես մեկ էլ տեսար հունից դուրս եկա։ Լավ դե ես գնացի։

Լիկան գրկախառնվեց բոլորի հետ ու բարձրացավ ինքնաթիռ