다시 《Again》

Chapter-7

[Unicode]

ကြယ်မရှိ​တော့တဲ့ည​ကောင်းကင်ဆိုတာမျိုးက အရမ်းကို​မျှော်လင့်ချက်မဲ့​စေတယ်မလား..

"အကို.."

အိမ်​ရှေ့လင်းရုံ​လောက်သာထွန်းထားတဲ့ မီးလုံးမှိန်မှိန်ကြောင့် ​သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရ​ပေမယ့် အသံ​ကြောင့် ခံစားချက်​ကြောင့် ဘယ်သူဆိုတာကိုဆူဘင်းတပ်အပ်သိတယ်.."ဟျူနင်းခါအီ"..​

"ကျွန်​​တော်..ဝင်လို့ရလား..​"

ဆူဘင်းဆီကအ​ဖြေကို​စောင့်မ​နေဘဲ ဟျူနင်းကအခန်းထဲအတင်းဝင်လာခဲ့တယ်..အရင်တိုင်းပဲ ဆူဘင်းရှိ​နေတဲ့​နေရာတိုင်းမှာ လာဗင်ဒါနံ့သင်းနေတုန်း..

"မင်း!"

စိတ်တိုသွားပုံရတဲ့ဆူဘင်းရဲ့ ဆံပင်​ကို ဟျူနင်းကဖွဖွ​လေး ထိတယ်..နှုတ်ခမ်း​ထောင့်စွန်း​လေး​တွေ​ကွေးရုံ​လောက်သာပြုံး​ရင်း ဆူဘင်းနားကို တလှမ်းချင်းတလှမ်းချင်း ကပ်လာတဲ့ ဟျူနင်းက အရင်နှစ်​တွေမှာနည်းနည်းပိုသေးခဲ့ပေမယ့် အခု​တော့ ဆူဘင်းထက်အရပ်​ရော ခန္ဓါကိုယ်​ရောပိုထွား​နေပြီ..ဟျူနင်းရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်က ဆူဘင်းရဲ့ မျက်နှာတဝိုက်မှာရစ်ဝဲ​နေတာ အရမ်းကို မွန်းကျပ်စရာ​ကောင်းလွန်းတယ်..တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်ချင်​ပေမယ့်လဲ လက်​တွေကချုပ်ခံထားရသလိုလှုပ်လို့မရဘူး..

"ခရမ်း​ရောင်နဲ့လိုက်သားပဲ"

ဆူဘင်းက​နောက်ကို​ခြေတလှမ်းဆုတ်တယ်..

"ကျွန်​တော်တို့ ပြီးခဲ့တဲ့​နေရာက​နေ ပြန်စရ​အောင်..​နောက်တစ်ခါ ပြန်ချစ်ရ​အောင်"

"..."

ဟျူနင်းကိုကြည့်မ​နေတဲ့မျက်လုံး​တွေက အ​ရောင်​ပြောင်းသွားတယ်ဆိုတာကို​ ဟျူနင်းမြင်ဖြစ်​အောင် မြင်လိုက်တယ်..

"ထွက်သွား"

ဆူဘင်းရဲ့ပထမဆုံး​စကားက နား​ထောင်လို့သိပ်မ​ကောင်း​သလို ချိုသာမှုလဲမရှိဘူး..

"အကိုကျွန်​တော့ကိုချစ်​နေ​သေးတာကိုသိတာမို့လို့ ဟန်​ဆောင်မ​နေလဲရတယ်..မချစ်​တော့ဘူးဆိုလဲကိစ္စမရှိဘုး အကိုအရင်ကလိုပြန်ဖြစ်လာ​အောင်ကြိုးစားနိုင်တယ်.."