다시 《Again》

Chapter-21🦋

[Unicode]

"ဟယ်လို...အင်း ထယ်ဟွန်း​ပြော..ဟျူနင်းလား..ငါနဲ့အတူရှိ​နေတာမဟုတ်ဘူး...​ဟင် အခုထိပြန်မ​ရောက်​သေးဘူးလား အင်း"

တခဏတာစိတ်လွတ်​သွားမှုက လူကိုတကယ်အရူးတစ်​ယောက်လိုဖြစ်​စေတာပဲ..ဒါ​ပေမယ့်လဲ မသိတဲ့​နေရာကြီးမှာထားခဲ့မိတာ​တော့ ငါမှားသွားတာထင်တယ်..
အင်္ဂလိပ်လို​ပြောတတ်တာပဲ တချိန်ချိန်အိမ်ပြန်​ရောက်လာမှာ​ပေါ့..ဒါ​ပေမယ့် လမ်းမသိဘဲ​လျှောက်သွား​နေရင်​ရော...

ဆူဘင်းအ​တွေး​တွေထဲ​ယောင်လည်လည်ဖြစ်​နေတုန်း နာရီကိုကြည့်လိုက်​တော့ ၉နာရီ..

အနမ်း​တွေကိုနှစ်ခြိုက်ခဲ့တာ သူဆို​ပေမယ့် ဘာလို့တစ်ဖက်လူကိုပဲ အပြစ်ဖို့ချင်​နေရတာလဲ..ကိုယ့်ကိုကိုယ်မ​ကောင်းတဲ့လူလို့ခံစားမိတာလဲ ဒါပထမဆုံးပဲ..

ရင်ဘတ်ထဲမှာ တ​​​မြေ့​မြေ့တိုက်စားခံ​နေရတာက ဘာလို့မှန်းမသိ​​တော့ဘူး...သတိပြန်ဝင်တဲ့အချိန်မှာ​တော့
မာဆဲရိလမ်း​ပေါ်ကို​ရောက်​နေပြီ..ညအ​မှောင်ကိုမာကျူရီမီး​တွေက ထိန်းချုပ်ထား​ပေမယ့် သူ့ရဲ့နှလုံးသားက​တော့ အထိန်းအကွပ်မရှိ ခုန်​ပြေး​နေတယ်..ဟျူနင်းကို​နောက်ဆုံး​တွေ့ခဲ့တဲ့ ​နေရာကို​ရောက်​တော့ နိုင်ငံခြားသားတွေကလွဲ ရင်းနှီးတဲ့လူကိုမ​တွေ့...
​
မောဟိုက်​နေတဲ့ ရင်ဘတ်တစုံကနိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်​နေ​ပြီးဟို​ပြေးရှာ ဒီ​ပြေးရှာလုပ်​နေတဲ့ ဆူဘင်းရဲ့အခုပုံစံက ဘဝမှာအ​ရေးကြီးတဲ့အရာတစ်ခု​ပျောက်လို့လိုက်ရှာ​နေသလိုပဲ..
ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲက တုန်ခါမှုကိုခံစားလိုက်ရ​တော့မှ ​ပြေး​နေရာကရပ်တယ်..

"​အာ..ပြန်​ရောက်လာပြီလား..အင်းအင်း ဒါပဲ​နော်"

သူ့ဘာသာသူလဲအဆင်​ပြေ​နေနိုင်ပါတယ်​လေ...

အဲ့ဒီကိစ္စပြီး​တော့ ဟျူနင်းက ဆူဘင်းကိုတစ်ပတ်​လောက်လာမ​တွေ့သလို အလုပ်လဲမလာဘူး..စဥ်းစားဖို့အချိန်ယူ​နေတယ်ဆိုတာသိ​ပေမယ့် ကိုယ်တိုင်ကလဲအဲ့ဒါကိုပဲလိုချင်​​နေတာဆိုပေမယ့် စိတ်ထဲကအလိုမကျမှုက တ​စ်​နေ့နဲ့တစ်​နေ့ပြင်းထန်လာတယ်...