다시 《Again》

Chapter-9

[Unicode]

"​သေပြီ!သေပြီ!သွားပြီ!"

​ည၇နာရီအချိန် မာဆဲရိကလမ်းမထက်မှာဘောမ်ဂယူတစ်​ယောက်​ ယောင်လည်လည်​နဲ့လျှောက်သွား​နေတယ်...

တကယ်က အရမ်း​အေးလာလို့အိမ်ပြန်မလို့ပဲ ဒါ​ပေမယ့်အလာတုန်းကဆင်းခဲ့တဲ့ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကိုဘယ်လိုပြန်သွားရမလဲမသိ​တော့သလို တက်စီငှားမယ်လုပ်​တော့လဲ ကျွန်​တော်​ပြောတာနားမလည်သလို သူတို့​ပြောတာလဲကျွန်​တော်နားမလည်ဘူး..ဖုန်း​ခေါ်မယ်ဆို​တော့လဲ မ​နေ့ညကမှ​ရောက်တာမို့ ဟို၃​ယောက်ရဲ့ဒီက ဖုန်းနံပါတ်​တွေမယူထားမိဘူး..

​"အာ~~ဟိုစားပွဲထိုး!"

ဘောမ်ဂယူရုတ်တရက်သတိရလိုက်တာက ​ပေါင်မုန့်ဆိုင်ကကိုရီးယားလူမျိုးစားပွဲထိုး​လေး..သူဆိုရင်​တော့ ကူညီနိုင်မယ်ထင်တယ်..

​​နေ့လည်က​ပေါင်မုန့်ဆိုင်ကိုတော့သိပ်မရှာလိုက်ရဘူး..ဆိုင်​ရှေ့​ရောက်​တော့ အထဲမှာမီး​တွေလင်း​နေတုန်း​ပေမယ့် တံခါး​တော့ပိတ်ထားတယ်..အဲ့ဒါနဲ့ ပန်းအိုး​တွေကိုဖယ်ပြီး ပြတင်း​ပေါက်က​နေ​ချောင်းကြည့်​တော့ ကံ​ကောင်းစွာနဲ့ စားပွဲထိုး​လေးက ခုံတစ်ခုံမှာစာအုပ်ထိုင်ဖတ်နေတယ်..

"​ဒေါက်!​ဒေါက်!​ဒေါက်"

မှန်တံခါးကို​ဘောမ်ဂယူတ​ဒေါက်​ဒေါက်​ခေါက်လိုက်​တော့ စားပွဲထိုး​ကထွက်လာတယ်..

"ဟင်..​နေ့လည်ကတစ်​ယောက်မလား..ကျွန်​တော်တို့ဆိုင်ပိတ်သွားပြီဗျ"

"ဆိုင်ထဲခဏဝင်လို့ရမလား အရမ်း​အေး​နေပြီ"

​ဘောမ်ဂယူကအ​ဖြေကိုမ​စောင့်ဘဲ ဆိုင်ထဲ​ပြေးဝင်တယ်..​​ပြီး​တော့ ဦးထုပ်ကိုချွတ် ရိုရိုကျိုးကျိုးပုံစံနဲ့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်..

"ဟိုဟာ...တကယ်က အကူအညီ​တောင်းစရာရှိလို့.."

"​ပြော​လေ..ဗိုက်ဆာလို့လား"

ဒီလူက​တော့..လူကိုဘာမှတ်​နေတာလဲ!..

​"အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး..တကယ်ကကျွန်​တော်မ​နေ့ကမှဒီကို​ရောက်တာ..တ​နေကုန်​လျှောက်လည်​နေရင်း အိမ်ဘယ်လိုပြန်ရမလဲမသိ​တော့လို့"