Hepinize selam. Umarım güzel bölüm olmuşdur. Fikirleriniz benim için önemli. Keyifli okumalar:)
Sevdiğim insan yanımda yok. Kayb etdiğim daha doğrusu kayb etdiğime inanmak istemediğim insanın katili kim onu bilmiyorum. Neyin içindeyim ben? Biliyormusunuz çok acıyor. Hemde çok acıyor. Numaranı nasıl bula bilirim? diye düşünmeye başladım. İzmirde olan sınıf arkadaşımın babası polisiydi. Telefonumu götürüb hemen İzmirdeki arkadaşımı Semihi aradım. Açmadı. Belkide meşgul. Mesaj yazdım.
Çiçek: Merhaba Semih. Nasılsın?
Çevrimdışıydı. Duşa girmeliydim. Suyun altında kalmak beni hep rahatlatırdı. Kıyafetlerimi hazırlayıb duşa girdim. Duşdan çıkar çıkmaz telefonuma baktım. Mesaj gelmişdi. Hemde Semihden.
Semih: Merhaba Çiçek. İyiyim. Sen nasılsın?
Çiçek: Bende iyiyim. Senden birşey isteye bilirmiyim.
Semih: Yardım ede bilirsem ne mutlu bana.
Çiçek: Senin baban polis.
Benim babamın cinayetiyle ilgilenen kişinin numarası varsa ala bilirmiyim?
Semih: Noldu Çiçek. Neden istiyorsun.
Babamın katilini arıyorum diyemem. Ne söyleye bilirim? Aklıma yalnızca Süreyya yalanı geldi.
Çiçek: Süreyya istedide.
Semih: Tamam. Babama sorurum.
Çiçek: Teşekkür ederim.
Umarım Süreyyaya hiçbirşey söylemezler. Telefonuma bir bildirim geldi.
Mert tarafından grub ismi MURDER TEAM ( cinayet ekibi) olarak değiştirildi.
Zeyneb: Mert sevgilim bu çok dikkat çeker sen ismi Cinayet ekibi olarak yazsana.
Mert: Sizede birşey beğendiremiyorum yaa.
Bu arada telefonda isminizi değiştirdim.
Çiçek: Ne koydun?
Mert: Yamaç - Uyuyan Prens
Çiçek - Çiçekli prenses
Zeyneb - Göbekli prenses
Mert - Yakışıklı prens
Zeyneb: Benim göbeğim yok.
Mert: Yalan konuşma çarpılırsın.
Zeyneb: Var. Ama çok az.
Mert: Ben seni göbeğine rağmen seviyorum.
Zeyneb: Bende seni seviyorum.
Çiçek: Ben Semihe yazdım. Bulursa babamın cinayetiyle ilgilenen kişinin numarasını vericek.
Mert: Burdan beni sevmeyenlere sesleniyorum. Karın ağrısından tuvaletde kalasınız, sevgilinizin yanında ağzınızdan sarımsak kokusu gelsin.
Zeyneb: Noluyor sevgilim. Kim ne yaptı sana?
Mert: İçimden geldi.
Bu durumda bile gülümsemişdim. İşte böyleydi bizim Mert. Artık bizim Mert olmuşdu. Kapı çaldı. Kim ola bilirdi?
Kapını açtım. Hiçkimse yoktu. Yerde bir çiçek buketi vardı. Kim göndermişdi bunu? Üzerinde bir not vardı. Hemen açdım.
Zafare doğru addımlamak lazım.
Gerçekleri görmek lazım.
Görmek istiyorsan başını kaldır.
Tam yanında zafere götürün kişi.
Bu resmen karşında diyiyordu. Kim ola bilirdi? Kim babamın katilini biliyor ola bilirdi. Mert ve Zeyneb olamaz. Elimdeki notun foğrafını çekib hemen gruba atdım.
MURDER TEAM
MERT: Sence kimi söylüyor?
Çiçek: Benle kalan kişi Ayşe teyze ola bilir diye düşünüyorum. Konuşayımmı?
Zeyeb: Bence hayır. Yarın okul var. Okulda konuşalım. Devamsızlık boyumu bile aşdı.
Çiçek: Doğru söylüyorsun.
Mert: Kimin sevgilisi bu. Göbekli prensesim benim.
Çiçek: Çiçek bile göndermiş.
Mert: Ben o çiçeği onun...
Çiçek: Neyse sakinleşin. Yarın görüşürüz.
Telefonu bir kenara atdım. Yamaç iyiydi. Yaşıyordu. Başka ne dileye bilirim. Herşey yoluna girmek üzrü. Umarım herşey yolunda olur. Biraz kafa dağıtmak için Netflix filmi açdım. Filme baktıktan sonra saate baktım. Saat on biriydi. Yok ben yerimde duramıyorum. Kim babamın katili öğrenmeliyim.
MURDER TEAM
Çiçek: Yok ben yapamıyorum. Ayşe teyzeyle konuşucam.
Mert: Tamam konuş. Önce sakince gördün olmuyor tehdite geç.
Zeynen: Doğru söylüyor.
Çiçek: Haber veririm size.
Odamdan çıkıb mutfağa doğru irelledim. Yine herzaman olduğu gibi ordaydı.
" Biraz konuşa bilirmiyiz" şaşırmış gözlerle bana bakıyordu.
" Tabii kızım" dedi hemen.
" Gel otur"
" Birşeymi oldu?" evet oldu. Umarım bende saklamıyorsundur. Gelib oturdu. Karşımdaydı. Kendimi toparlayıb konuşmaya başladım.
" Babamın katilini tanıyormusun?" duruksundu. Gözleri hemen bereldi.
" Bu nerden çıktı kızım?" zaman kazanmaya çalışıyordu.
" Bildiyini biliyorum" evet biliyordu.
" Bak kızım benim torunum var. Lütfen bana sorma" demek katili biliyordu. Kimse tehdit etmişdi onu. Hemen sinirle ayağa kalktım.
" Sakladınmı benden. Katil başka biri değilmi? Suçsuz bir insan şuan hapisde. Ya neden yaptı bunu bana? Ben sana güvenmişdim. Ben seni ölmüş annemin yerine koydum. Allahım ne salakmışım ben. Resmen ayakta uyutdunuz beni. Kim yaptı söyle" gözümden yaşlar akmaya başladı. Ondaysa bir kıpırdama bile yoktu. Hiç birşey yapmıyordu. Sadece bir noktaya bakıyordu.
" Söyleyemem" yüzüme bakmıyordu.
" Acırmısın diyemi bakmıyorsun bana?" konuşmadı. Mertin söyledikleri aklıma geldi. Gerekirse tehdit et. Hemen gözümden akan yaşı sildim.
" Polise giderim. Bildiyini söylerim. Bak gel söyle. Söz senden duyduğumu söylemiycem"
" Benden başka hiçkimse görmedi" demek görmüşdü.
" Yemin ederim bilmeyecek. Bana kimse not gönderiyor. Bilen yalnız sen değilsin. Söz ismini vermeyicem"
" Tamam söyleyecem" kalbim hızla atmaya başladı.
