Susdu. Bir insana bu kadar yakışırdı susmak. Sussada içinden geçeni demişdi aslında. Yaralarımı sar. Yanımda kal. Gitme. Kal benimle. Yere uzandı ve bir kolunu açtı. Bende yanına uzandım ve kolumu başına koydu. Yıldızlara ilk defa kendimi bu kadar yakın hiss etmişdim. Gözüme ilk defa bu kadar büyük ve parlak gözükmülerdi. O kadar güzeldi ki, susmağıda, konuşmasıda, tebessümüde, kahkasıda, bakışlarıda. Herşeyi çok güzeldi. Hatda mükemmeldi. Yıldız gibi özgürdüm onun yanında. Şarkı durdu. Sesizlik.
" Biliyormusun her kesin kensi yıldızı varmış bu hayatda. Benim yıldızım bak orda. Şuan çok parlak olan yıldız. O kadar mutluyum ki, yıldızım sanki benim mutlu olduğumu hiss ediyorda parlıyor.
Pekiya senin yıldızın hangisi? " merak ediyordum vereceği cevabı.
" Benim yıldızım sensin. Parlak ve özgür." böyle cevab vermesini hiç beklemezdim. Ben onun duvarının yarısını yıkmıştım. Başarmışdım. Baktım ve hafifce gülümsedim.
" Biliyormusun yıldızlara dokunmayı çok isterdim" bana baktı. Dikkatlice gözlerimin içine baktı.
" Benim yıldızım yanımda. Ama o kadar naifki benim yıldızım. Dokunmaya kıyamam." sarhoş gibi hiss ediyordum kendimi. Güzel sözlerine aşık olmuş. Kalbim hızla atıyordu. O kadar hızlıydı ki, acaba duyuyormu diye düşünmeden edemedim.
" Ayda çok güzel. Parlak." hemen konuşdu " Her ayın bir karanlık tarafı vardır." dedi. Kendini söylüyordu. Karanlığım demek istiyordu.
" Aya karanlık diyiyorsun ya, yıldızada parlak unutma ki, ay yıldızsız, yıldızda aysız olamaz"
Etkilenmiş gözlerle bana baktı. Şaşırmışdı verdiğim cevaba. Gözlerim kapandı. Uyudum.
Kendimi Yamaçın kollarında buldum. Uyanmıyayım diye kucağına almış beni. Çatıdaydık.
" Yamaç yere bıraka bilirsin beni." yarı uykulu yarı uyanık gözlerle baktım. Usulca yere bıraktı beni. Karnım acıdı.
Bu neydi şimdi. Karnım çok acıyordu. Elimi karnıma koydub "Ah!" dedim istemsizce. "Noluyor? İyimisin?" korkmuştu. Korkuyla bana bakıyordu. " Allah beni kahretsin. Neden çıkardım ki, seni buraya. Düşüncesiz Yamaç." dedi kendine kızarak. " İyiyim ben. Sakinleş." ama çok acıyordu karnım. Kucağına aldı beni. Eve girdik. Yatağıma uzatdı beni. Gözlerim kapatdım. Uyuya kalmışım sanırım. Uyandığımda hemen saate baktım. Saat altıydı. Yamaç yoktu. Nerdeydi diye düşünerken elinde çorba olduğu için ayağıyla kapıyı açdı. Kapı duvara deyerken ses çıkmasın diye biraz öne çıkıb ayağıyla kapını tutdu. Uyumuş gibi yaptım. Elinde ki, tepsiyi yavaşca yere bıraktı. Kulağıma yavaşca eğilerek " Ne yaptın bana?" diye fısıldadı. Uyanıyımmı? Saçmalama kızım. Yalandan uyuduğunu bilir. Odadan çıktı.
Ayşe teyze mesaj atmış saat 5: 30
" Kızım 1 saate ordayım" Yamaçı evde görürse hemen gidib Süreyyaya derdi. Şimdi gelde Süreyyaya cevab ver.
Odadan çıktım.
" Uyandınmı? İyimisin? İstersen doktara gidelim." yine endişeliydi.
" İyiyim. Merak etme." sakınleştı biraz. Git diyemezdim. Ne yapmalıyım ben?
Telefonu çaldı. Mert arıyordu.
" Alo"
" Nasıl oldu?"
" Gelemem ben."
Kapattı telefonu. " Git. Belki çok zor durumda." bana bakarak " Yok ya birşey olur-" sözünü keserek " Olmaz merak etme." yine meraklı gözlerle
" Eğer birşey olursa mutlaka haber ver." "Olursa söz haber veririm. "
Ayağa kalktı. Ben ayağa kalmak isteyince. Kolumdan tutub " Sen otur." kendimi şuan bebek gibi hiss etdim. "Abartma Yamaç. İyiyim ben. Sadece biraz üşütmüşüm" dedin ayağa kalkarak. Kapıdan çıkınca yine o kızı gördüm. Yamaçın yanına yakınlaştı. Sinirden dudağımı ısırdım. Kanın tadını hiss etdim. " Kardeşinmi?" dedi. qıcık bir tavırda. " Hayır" soğuk bir cevabdı bu. Bu soğuk cevabı duyan kız gitdi. " Senin dudağına noldu?"
"Hiçbirşey nolucak ki?" Güldü. " Kıskançlıktan dudağınımı ısırdın. " Ne kıskançılığı? Ya sen gitsene Mert seni bekliyordur." hala gülüyordu.
" Tamam" deyib gitdi. Kapını hemen örtdüm. Mutfağa doğru irelledim. Çorba varıydı sofrada birde not "Bunu iç" gülümsedim. Yavaşca içmeye başladım. Tadı çok güzeldi. Gerçekten başarılı dedim seslice. Kapı çaldı. Gerimi gelmişdi?
Canlarrr. Nasılsınız. Şimdiye kadar en sevdiyim bölüm diye bilirim. Keyifli okumalar♥️
