The President's Girl

Chapter 44: Back to South

Amaranthe's POV

SA WAKAS, nakabalik na ako sa South, the place where my heart lies char. Mahigit dalawang buwan lang akong nawala pero namimiss ko na ang lugar na'to lalo na ang mga memories na nabuo ko rito. Mas ramdam ko ang mga katagang 'it's good to be back' rito sa South kompara sa North. Nakasakay na ako sa inihandang sasakyan ni Mr. Sua sa akin, isang Yellow Lamborghini Huracan na nabili ko dalawang taon nang nakalipas. And now papunta na ako sa subdivision ni lola. Easy google map lang.

Nang nasa labas na ako ng subdivision, halos luluwal ang mga mata ng security guard nang makita akong naka-engrandeng entrance. Kumaway nalang ako sa kaniya.

"Miss Amaranthe, ang ganda po ng sasakyan niyo ah," nagagalak niyang bati sa akin. Nginitian ko siya pagpasok ko sa subdivision at pati si Warren ay nalaglag ang panga nang madaanan ko siya. Huminto ako sa labas ng bahay ni lola. Actually, hindi ako nagsabi na darating ako ngayon, balak kong susurpresahin siya.

Pero sa halip na ako ang susurpresa kay lola ay nasa akin ngayon ang laking gulat. Pagkapasok ko sa loob ay nakita kong nakahandusay si lola sa sahig. SHUTA! WHAT HAPPENED?

"LOLA!!" sigaw ko at agad na inalalayan siya. Namumutla siya at walang malay. Hindi na ako nagdadalawang isip na dalhin siya sa hospital. Mas lalo akong nag-aalala nang naisip kong ilang minuto na kaya siyang ganoon sa loob?

Kinalaunan ay nakausap ko ang doktor. Sabi niya Brain Tumor daw, specifically GBM (Glioblastoma Multiforme), sobrang risky talaga at batay sa pagkakaalam ko ay wala pang gamot talaga sa sakit na'to. Hindi ko mapigilang mapaluha nang malaman ko ang kalagayan ni lola. Lola has been taking medications since bago pa ako nakapunta rito sa South. Her consult usually scheduled early in the morning as what lola requested to her doctor kaya pala minsan wala siya sa bahay umagang-umaga at palaging kasama si tito David. Lola, why didn't you tell me?

"Her body is getting weaker kaya kailangan niya ng kasama palagi na magbabantay sa kaniya, she must not be left alone in case of emergency," payo ng doktor.

Naka-alalang ekspresyon ang mukha ko habang papalapit sa higaan ni lola. Hindi ko inaasahan na ganito ang maaabutan ko pagkabalik ko rito. Why do you always act so tough lola even though you're already weak inside?

Parang familiar yata ang scene na'to, like how I cared for Rowss noong nasagasaan siya, and I waited until he woke up. "Lola, nandito ako, hindi mo ba ako namimiss? Imulat mo na ang mga mata mo, please."

Kinalaunan ay dumating na sina Tito David at Stephanie sa kwarto ni lola. Nagulat naman si Steph nang makita ako at tiningnan ako mula ulo hanggang paa.

"WOW! Ikaw ba iyan Ame? Ang ganda ganda mo na," react ni Stephanie.

Niyakap niya ako at pinaramdam na namimiss niya talaga ako, ang higpit ng pagkakahawak niya ta's humahagulhol pa sa saya.

"Wala ka bang pasok ngayon Steph?" tanong ko.

"Wala, kasi may special exam ang mga freshmen ngayon sa school," tugon niya.

Ngumiti ako, "so, kamusta ka na?"

Pero niyakap niya ulit ako nang napakahigpit, "I miss you, miss you, miss you, miss you so much!"