De Laatste Koningin

4

Shit. Door een vlaag adrenaline schoot ze zo vlug en stil mogelijk opzij, uit de reflectie van het raam. Ze haastte zich de damestoiletten in en bleef voor de deur luisteren. Heeft hij mij gezien? Doorheen de deur hoorde ze eerst niks en daarna de harde voetstappen van Rayan, vermoedde ze. Haar hart bonkte razendsvlug tegen haar borstkas en haar lichaam kreeg het warm. Ze wandelde weg van de deur naar achteren toe tot ze met haar rug tegen de overstaande muur van de hal botste. Haar spieren voelden als verlamd aan. De toiletten hadden één deur en kwam uit in een kleine hal die dan verder opsplitste in twee kanten, de dames- en herentoiletten. Ze dacht nog vlug naar de damestoiletten te verhuizen, want daar zou hij niet komen, maar op het punt dat de voetstappen het dichtst bij haar te horen waren, gingen ze gewoon verder door de gang. Het drong nog niet meteen tot haar door dat Rayan haar gewoon had gepasseerd. Misschien had ze het zich ingebeeld en had Rayan niet haar reflectie gezien, maar had hij gewoon verder door het raam gekeken. Nu was er niks meer te horen in de gang en ze begon weer te ademen, wat ze de afgelopen minuut niet had gedaan. Ze liep voorzichtig naar de deur toe en drukte haar oor ertegenaan. Het was stil. Haar hand bewoog zich naar de deurklink toe om hem vast te nemen, toen de deurklink vanzelf naar beneden ging. Paniekerig sprong ze achteruit, weg van de openvliegende deur.

'Jona!'
Jona stond als een standbeeld in de deuropening en keek haar inspecterend aan. Ze vermoedde dat Jona nog net had gezien hoe ze ineengekrompen voor de deur had gestaan.
'Heb ik je laten verschieten? Ik kwam even kijken of alles goed met je ging, want je bleef zo lang weg.'
Opgelucht blies Ismene haar ingehouden adem uit. Ze zag dat Jona op haar sokken naar haar was toegekomen en dat verklaarde waarom ze haar niet had gehoord.
'Het gaat meer dan goed met mij.'
Ismene grijnsde en steunde met haar handen op haar knieën. Jona die het hele tafereel aandachtig bestudeerde, fronste haar wenkbrauwen.
Uiteindelijk wandelden ze samen terug naar de sporthal. Op de terugweg had Ismene geen spoor van Rayan ontdekt en dat vond ze maar goed ook. Aan Jona had ze ook niet verteld wat er gebeurd was, omdat het gesprek tussen Alies en Rayan niet helemaal volgbaar was geweest en het toch maar wazig zou overkomen als ze het zou proberen na te vertellen. Het stoorde haar dat ze niet wist wat ze moest invullen in de variabelen van het gesprek. Over wat hadden ze het gehad? Bij wie of wat wou Alies dat Rayan uit de buurt bleef? En waarom ging het richting haar huis?

Ondertussen stonden ze in de sporthal. Deze zag er ouderwets uit met een vijftal basketbal ringen en aan beide kanten van de zaal een voetbalnet. De meesten van haar klasgenoten stonden aan één kant van de zaal in een kudde-formatie. Alies Morensen kwam net binnen langs een andere deur met een grote sportzak in haar rechterhand en legde terwijl uit dat er vandaag basketbal op de planning stond. Meisjes en jongens kregen samen sport en ze schatte dat haar klas uit ongeveer een twintigtal bestond. De meeste jongens waren best groot, en enkele zagen eruit als echte atleten net als een paar van de meisjes, maar er waren ook enkelingen waarvan af te lezen was dat ze niet graag in een sportzaal stonden. Alies verkondigden net dat ze met een opwarmingsoefening gingen beginnen waarbij ze per vier moesten staan aan een ring, toen Rayan plotseling vanuit de jongenskleedkamer aan kwam slenteren. Ismene kreeg een ongemakkelijk gevoel in haar borstkas. Ze had even helemaal vergeten dat Rayan ook tot haar klas behoorde, maar ze was vastbesloten dat ze haar gezicht in de plooi hield. Of hij haar nu gezien had of niet, ze zou niets laten merken. Haar ogen konden het toch niet laten om hem even op te nemen. 

Hij kon lichamelijk ondergebracht worden onder de categorie van atleten. Hij was zeker gespierd en lang, maar was ook heel slank net als Alies, waardoor zijn sportkleren licht slap hingen rond zijn lichaam, ook de hoge junkbeenderen was een karakteristiek van de familie. Zijn haar was lichtjes vochtig, dat was haar eerder nog niet opgevallen, maar dat was waarschijnlijk door het weer buiten. In tegenstelling tot zijn moeder had hij bruine ogen met dikke wenkbrauwen. Het besef dat ze oogcontact maakten drong plots tot haar door en ze wendde haar blik af. Rayan keek de hele tijd uitdrukkingsloos en had de hele passage gewoon voor zich uit zitten staren. De kruising van hun blikken was maar toevallig geweest. Hij sloot zich vanachter aan de groep leerlingen aan. Ismene was opgelucht geweest toen ze had gezien dat zij niet de enige was die naar Rayan had zitten staren, maar dat er ook een grote groep meisjes dat had gedaan evenwel als enkele jongens. Inmiddels had ze gehoord dat Rayan eigenlijk altijd al best gesloten was, en de dood van zijn familie heeft het wat verergerd. Hij had een knap uiterlijk, dat was zeker en trok daarmee ook de aandacht, maar de meesten ontweken hem toch omdat hij gewoon liet merken dat hij niks met hun te maken wou hebben.