De Laatste Koningin

28

Ze geraakte weer bij bewustzijn, toen ze voelde dat iets haar optilde van de grond. Ze knipperde hevig, in een poging de zwarte vlekken die voortdurend in de weg stonden te verjagen. Haar arm deed hevig pijn, maar ook de rest van haar lichaam was pijnlijk en voelde opmerkelijk zwaar aan. Toen ze voldoende kon zien, zag ze Lilith voor haar staan. Ze had haar een stukje opgeheven aan haar borstschild. 
'Wat waren jullie dwaas, denken jullie nu echt dat we weten hoe we een Poort moeten openen? Het was verbazingwekkend simpel die gedachte in Jona's kleine hoofd in te planten, en jullie zodanig in paniek te brengen dat jullie meteen met zijn allen naar de Mercusberg gingen. Ik denk dat de Keltakrijgers wel genoeg aan hun hoofd hebben op dit moment.' 
De manier waarop de Nachtkoningin tegen haar sprak, verraadde haar minachting voor alles wat te maken had met Kelta. Ismene luisterde maar half. In haar hoofd was er geen plaats voor Liliths woorden, ze kon enkel denken aan Rayan die waarschijnlijk vechtend voor zijn leven op de top van deze berg streed, en Alies natuurlijk aan zijn zijde, ook dacht ze aan Zana die ze verderop hoorde janken. Nee, dacht ze, laat Zana met rust, laat ons allemaal met rust. 
'Het kostte geen moeite jouw vader lang genoeg af te leiden, zodat jij hun spoor naar hier volgde.' 
Lilith lachte triomfantelijk. Ze stond omringd door tientallen Nachtvrouwen die verwachtingsvol en geamuseerd toekeken. 

'Dood haar!' klonk het in de groep. 'Waarom wachten we?' 'Dood haar nu!'
'Stilte!' riep de koningin geërgerd uit. Haar paarse ogen gloeiden fel op, en het metaal van haar kroon glinsterde in de schemer. 
'Jullie menselijke kant maakt jullie zwak, naïef en voorspelbaar. Maar toch spijtig genoeg immuun voor onze gaves, wat reden tot jullie dood zal zijn. Vanaf vandaag zullen de Keltakrijgers met uitsterven bedreigd zijn, en uiteindelijk zal er geen enkel van jullie nog overblijven. Dan zullen wij eindelijk heersen over de mensen, dan zal de aarde van ons zijn!'
deelde de koningin mee, terwijl er achter haar een groeiend gejuich luidde. Een stekende wind raasde overheen de vlakte, en liet hun haren opwaaien. 
'Zodra Serafina bevrijd is, zullen wij aan de winnende kant staan. En daarvoor zijn we teruggekomen naar de plaats waar het allemaal begon. Dit gebied heeft een tiental jaren geleden een grote strijd gekend, en deze zal vandaag worden afgemaakt.'
De koningin had een verschrikkelijk klinkende stem, tegelijk prachtig en verwoestend. Ismene begon zich er meer op te concentreren.

Plots klonk er een luid gehuil, waarvan ze meteen doorhad dat het Zana was. Ze geraakte ervan in paniek, maar haar lichaam protesteerde tegen elke beweging die ze wou maken. Lilith gromde woest. 'Laat dat rotdier zwijgen!' riep ze uit. Op haar bevel verliet er één Nachtvrouw de groep. Ismene kon voor de rest niets zien, ze was omsingeld door de Nachtvrouwen, en achter haar ging het de diepte in. Ze hoorde Zana nog altijd huilen, en plots doofde het geluid uit. Maar in plaats daarvan klonk er nu een gehuil van over de berg, en plots zag ze andere Wolven en Keltakrijgers in de verte staan. 
'Ze komen eraan, mijn Koningin, we moeten ons haasten,' zei één van de Nachtvrouwen naast Lilith, die argwanend naar de Keltakrijgers in de verte keek. Ismene werd zich opeens heel bewust van wat nu zou volgen. De koningin zou haar doden, ze zou sterven en er zou geen uitweg zijn. Angstig voelde ze met haar ongedeerde linkerhand aan haar riem, en vond toen plots een klein mesje dat haar enigste hoop nog zou zijn. De Keltakrijgers liepen de vlakte over naar hun toe, maar waren toch nog enorm ver. Ze hoorde jammerende en woeste kreten. Ze zag het ijzer van opgetrokken dolken en zwaarden het avondzonlicht weerkaatsen. Ze rook zelfs de geur van bloed en zweet die de wind met zich meebracht. 

'Laat haar los!' klonk het in de verte. Ze herkende Rayans stem erin, een stem die ze nog nooit zo krachtig en snijdend gehoord had. De koningin negeerde het, en hief Ismene nog meer op.
'Jouw dood zal Serafina's bevrijding zijn. Deze strijd zal eindigen op de plaats waar het allemaal begon.' 
Ze voelde hoe een stoot haar ribben brak, en vervolgens hoe ze naar de rand van het klif gehesen werd. 
'Kom naar ons, Serafina. Bevrijd jezelf.' Bij deze woorden voelde Ismene plots de hand die haar omhoog hield wegtrekken. Ze wierp haar mes nog naar voor, maar ze wist niet of het doel had getroffen. Nog net kon ze een strijdlustige klank horen die echode doorheen de vallei, en vervolgens voelde ze zichzelf zweven. Helder nadenken kon ze niet meer, zelfs angst voelen kon ze niet meer. Ze omhelsde de leegheid voor het eerst alsof het haar vriend was, alsof hij haar de verlichting kon geven die ze nu nodig had. 
Ze vloog, het enigste wat ze zag was de grijze schemerige lucht boven haar. De wolken hadden prachtige roze en oranje kleuren, en ze zag een lichte gloed van het Noorderlicht erdoorheen, groen en blauw. Ze zag alle kleuren, en toen plots werd alles verzwolgen door een zwartheid. Met een klap landde ze in iets waar ze doorheen zakte. Het was enorm koud, en een trilling verspreidde zich doorheen haar hele lichaam. Haar spieren konden haar niet meer helpen, ze liet zich zinken naar beneden. Ademen deed ze ook niet meer. Was ze dood? Er klonk plots een stem.