De Laatste Koningin

25

Toen Ismene voldoende gekalmeerd was, keerden zij en Rayan terug naar de houten chalet. Het was al donker geworden, maar gelukkig straalde de volle maan genoeg licht uit dat makkelijk de aarde kon bereiken nu een groot deel van de bomen hun bladeren verloren hadden. In de verte klonk de kreet van een uil, en tussen de bomen luidde af en toe wat geritsel, waarschijnlijk van dieren die het laatste overgebleven voedsel nog snel bij elkaar scharrelden om zich voor te bereiden op de komst van de koude dagen. Het was nu al eind oktober, en vanaf volgende week zou het weer beginnen sneeuwen. Aan het huis aangekomen sprong de buitenverlichting aan, en gingen ze naar binnen. Alies en Chris stopten abrupt met praten toen ze Ismene en Rayan zagen aan de deur. Ze zaten nog precies op dezelfde plaats in de zetel, waarbij Chris weer met een vale blik naar Ismene keek en Alies dwingend naar Chris staarde.
'Je moet het haar vertellen, Chris,' zei Alies bevelend.

Chris' gezicht stond plots heel verziend, en ook bezorgd. Ismene moest haar best doen zich te beheersen, het liefst zou ze gewoon weer weglopen naar een plaats waar ze haar vader niet zag. Ze hield haar gezicht in de plooi, maar Rayan leek toch haar frustraties te voelen, en algauw voelde ze zijn hand op haar schouder rusten.
'Misschien is het best als we even gaan zitten,' fluisterde hij in haar oor. Bijgevolg namen ze plaats aan het andere uiteinde van de ruime zetel. Terwijl Alies bemoedigend gebaarde naar Chris, hield Ismene onbewust haar adem wat in.
'We denken te weten hoe het gebeurd is, hoe Serafina in jouw beland is.' Haar vaders stem klonk diep en ruw. 'Het is allemaal begonnen bij de strijd ongeveer twintig jaar geleden. Op een gegeven moment zat elk van ons in een gevecht met wel acht Nachtvrouwen. Het ging er hevig aan toe. De Nachtvrouwen waren enorm sterk, ze vielen namelijk aan in de winter wat hun krachten had versterkt. Het besneeuwde veld aan de rand van een klif zag er merkwaardig uit, bevlekt met rode en paarse vlekken en bezaaid met paarse bloemen. Ik en Daleh vochten zij aan zij. Het was de Keltakrijgers al gelukt één van de koninginnen de dag voordien te doden. We hadden geluk, het is normaal gezien heel moeilijk in de buurt te komen van een Nachtkoningin. Elixira's dood had de Nachtvrouwen verzwakt, maar de strijd duurde toch voort. We wisten dat er zeker nog een koningin de dood moest vinden om dit schouwspel tot een einde te brengen.'
Chris keek met een doordringende blik. Ismene beefde wat, en ze wist dat Rayan dit voelde, want hij kneep wat harder in haar schouder.

'Op een bepaald moment kreeg ik de kans. Serafina zat op enkele meters van me verwijderd. Het was onmogelijk haar te bereiken, een groot aantal Nachtvrouwen versperde me de weg. Ik herinner het me nog goed, het leek wel of alles trager ging alsof de tijd stilstond. Ik had in beide handen mijn lange dolken vast. Voor een klein ogenblik kwam er een kleine opening in de verdediging rond Serafina en ik smeet mijn dolk erdoor. Het kwam volledig onverwachts aan. Serafina had niet eens de tijd te beseffen wat er gebeurde en de dolk door spitste haar borstkas al. Ze verloor haar evenwicht en viel naar achter, het klif af, en door het ijs, het donkere meer in.'
Chris schudde met zijn hoofd. Het werd even stil.
'Ik dacht dat ze dood was, zelfs de Nachtvrouwen dachten het. Serafina moest op de rand van leven en dood gebalanceerd hebben, dat zelfs de Nachtvrouwen in twijfel en verwarring verkeerden. Toch was het voldoende geweest om ze nog meer te verzwakken, en vervolgens hadden de Keltakrijgers de ultieme slag kunnen toedelen, zodat de Nachtvrouwen zich uiteindelijk terugtrokken. En de strijd afgelopen was.

Er ging een jaar voorbij. Lynn, je moeder, werd zwanger van je,' vertelde Chris terwijl hij even opkeek naar Ismene. 'Werkelijk iedereen was zeker van Serafina's dood, maar ze was niet dood. Al die tijd lag ze op de bodem van het meer, vermoedelijk in een soort coma waardoor ze niet leefde, maar tegelijk ook niet dood was. Mijn dolk had haar hart gemist, maar misschien wel haar coma veroorzaakt. Maar in die tijd was zelfs ik zeker van haar dood.
Op een dag ontwaakte ze uit haar diepe slaap. Ik kan het me niet anders inbeelden dan dat ze uit was op wraak. Wraak op diegene die haar bijna gedood had. En dus verliet ze de bodem van het diepe meer en kwam ze naar ons toe.
Ik had haar nooit gezien, ik had het niet zien gebeuren, maar ik vermoed dat het zo gegaan zal zijn,' zei Chris beverig, het deed hem denkelijk pijn hieraan te denken, deels omdat hij het voor deze dag nooit geweten had, 'Toen Serafina aan ons huis kwam, had ze algauw door dat Lynn een mens was vermoedelijk, en dus voor haar een makkelijke prooi om over te nemen en te beheersen. Maar Lynn was zwanger van jou, en dat had Serafina niet door toen ze Lynns lichaam binnendrong. Ze geraakte verstrikt in jouw geest. De eigenschappen van de Keltakrijgers, zoals het geestelijk schild dat we hebben tegen de bedrieglijke krachten van de Nachtvrouwen, waren nog onontwikkeld bij jou. Maar naarmate je verder ontwikkelde geraakte ze steeds meer in jouw lichaam vast. Je werd veel te vroeg geboren, en je moeder stierf bij de geboorte,' beëindigde hij het verhaal.

Ze wist niet wat ze hiervan moest denken. Haar hoofd voelde verbazingwekkend leeg aan. Ze vond het nog steeds vreemd en beangstigend dat er een zogezegde kwade Nachtkoningin in haar woonde.
'En wat nu? Hoe krijgen we haar er weer uit?' vroeg Ismene trillend en scherp.
Iedereen staarde haar aan. 'Ik weet het niet,' stamelde haar vader vervolgens uit. Ze liet zich tegen de rugleuning zakken en keek moedeloos vooruit.
'Misschien moeten we deze kwestie even laten bezinken en er een nachtje over slapen,' probeerde Alies luchtig te zeggen, vervolgens richtte ze zich tot Ismene, 'Wil je anders hier blijven overnachten Ismene? Het zal waarschijnlijk hier nu het veiligst zijn.'
Ze knikte, niet omdat ze werkelijk voor de veiligheid koos, ze wou er gewoon bij zijn wanneer Jona uit haar slaap zou waken. Ismene voelde zich deels verplicht om het aan Jona uit te leggen, zelfs al wist ze dat dat uitdagend zou zijn.

Ze lag weer in dezelfde kamer als de eerste keer. Naast haar, wist ze, sliep Jona. Ze had op de avond nog heel even in Jona's kamer geweest, en een tijdlang had ze zich op een stoel gezet naast het bed en zich gefocust op het op en neer gaan van haar borstkas. Dat had haar vrede en kalmte bezorgd en uiteindelijk was ze maar naar haar eigen kamer gegaan. Haar vader had ze niet meer gesproken, of had ze eigenlijk helemaal niet meer kunnen spreken, want na het lange gesprek in de zetel was hij naar buiten gegaan, en had ze niks meer van hem gehoord. Ze had toen luguber gedacht; Inderdaad, laat me maar weer achter, daar ben je toch al zo goed in. Maar ze had zich meteen schuldig gevoeld toen ze het dacht, want ze wist dat het hem veel wilskracht had gevergd om het verhaal te vertellen, en dat het ook een shock voor hem moest zijn geweest om zijn dochter na al die jaren weer terug te zien. Zijzelf was eigenlijk ook nog niet meteen toe aan een gesprek met hem. Ze kon nog steeds niet bevatten wat ze vandaag allemaal gehoord had.

In de zitkamer met het grote raam vond ze Rayan terug, ze vermoedde al dat ze hem hier zou terugvinden. Hij zat weer in de leren zetel en staarde naar het uitzicht. Buiten was het lichtjes aan het regenen en ook wat winderig, en boven de bergen lachte de volle maan hun toe, het maanlicht verlichtte de kamer tot in alle hoeken. Ze liep rustig naar de zetel toe en liet zich erin zakken naast Rayan.
'Je droomt nog over hun. Zelfs al heb je het nu fysisch geaccepteerd, je geest tergt je nog elke nacht met enge dromen, misschien zelfs uiterst realistische beelden van die ene herinnering,' zei ze zacht. De eerste keer had ze het niet geweten, dat de dood van zijn vader en broer hem het slapen onthield, maar na al die tijd had ze hem leren begrijpen.
'Je weet het. Maar je weet misschien niet volledig waarom ik altijd naar deze kamer kom in de nacht,' vertelde hij mysterieus. Ze keek hem nieuwsgierig aan, terwijl hij zichzelf verder verklaarde. 'Ik was hier vaak met mijn broer terwijl we naar de sterrenhemel of het noorderlicht keken, dat deden we meestal nog laat op de avond, maar hier was de plaats waar we ons dieper met elkaar verbonden voelden. Dit was ons plekje.'

Ismene legde haar hand op zijn knie. 'Rayan, je moet ze beiden loslaten. Geef ze een plaats in je hart, niet in je hoofd. Hun dood zou niet jouw kwelling mogen veroorzaken. Dat zouden zij althans niet gewild hebben, en dat weet je.'
Rayan nam haar hand in zijn hand, en keerde zich naar haar toe, terwijl hij haar hand langzaam onderzoekend in zich opnam. Ze zaten heel dicht bij elkaar, hun kloppende hartslagen waren bijna hoorbaar in de stille wit-verlichte ruimte. Uiteindelijk legde hij haar hand op zijn naakte gespierde borstkas. 'Wat houdt jou wakker?' fluisterde hij dan. Zijn warme adem kietelde in haar oor. Ze glimlachte. 'Alles, mijn wereld lijkt op het punt te staan om in te storten. Maar toch voel ik me... hol.' Ze wist niet hoe ze het anders moest uitleggen. Ze had het gevoel dat ze zich bezorgd en bang moest voelen, misschien zelfs wel kwaad en droevig omdat de Nachtvrouwen haar een ander leven onmogelijk hadden gemaakt, namelijk eentje met haar vader. Maar ze voelde niks, alsof ze verdoofd was, en ze vroeg zich af of het misschien kwam door Serafina. Misschien zou Serafina uiteindelijk toch nog haar lichaam overnemen, misschien was ze er al wel mee bezig. Het kon ook komen doordat ze een te zware last droeg op haar schouders, en dat hetgeen dat ze bestempelde als leegheid gewoonweg moeheid was.

'Ismene, kijk me aan,' zei Rayan die haar ogen zocht, waardoor ze plots in een intense verstrengeling verkeerde met zijn mooie bruine ogen. 'Je sluit je gevoelens uit, maar vroeg of laat zullen ze je toch overweldigen. Laat ze nu naar buiten, nu we nog bij elkaar zijn. En... En laten we je angst omvormen tot hartstocht en je boosheid tot passie, en laten we je verdriet veranderen in plezier. Laten we elke emotie één voor één draaglijker maken. Samen.'
Ze begreep wat hij bedoelde. Hun lippen vonden elkaar en hun handen gleden over elkaars lichaam. Terwijl liet ze elke emotie los, als een vogel die ze bevrijdde van zijn kooi, en liet zich erdoor vullen. Tranen vonden een weg naar buiten, en doordat ze zo dicht tegen elkaar stonden, vielen ze neer op Rayans borst. Hij trok haar pyjama bovenstuk uit, waardoor ze nu ook vanboven helemaal naakt was, en ze bleven zoenen. Ze voelde hoe zijn handen haar lichaam betastte, hoe hij over elke welving heen ging die hij maar vinden kon, en hoe zijn hand dat teder en beverig tegelijk voor elkaar kreeg.