De Laatste Koningin

15

Gedurende een tijd wandelden ze langs een heuvel heen, door het bos dat hun huis omringde. Haar gekneusde been deed wel nog altijd licht pijn toen ze erop liep, waardoor ze wat mankte, maar algauw dreef de beweging de stijfheid weg, en werd het makkelijker ermee te lopen. De grond lag vol met afgebroken takjes, en soms zelfs met de stam van een boom die de storm niet had weten te overwinnen. De lucht was in de ochtend nog grijs geweest, maar nu begon het wolkendek open te scheuren en stukjes blauwe lucht prijs te geven. Een waterig zonnetje stond laag boven de heuvels en bergen in de verte en spreidde zonlicht zodat het sneeuw glinsterde en de bomen dansende schaduwen lieten vallen op de grond. Aan de start van de wandeling werden er geen woorden uitgewisseld, iedereen was in zichzelf gekeerd voor een ogenblik en had enkel aandacht voor de omgeving, maar na een tijd van gewenning, kwam Alies naast Ismene lopen. 

Ze was een sierlijke vrouw, zelfs in een dikke jas met stevige sneeuwlaarzen, want haar passen waren soepel en lichtvoetig, en haar gezicht had fijne welvingen, net zoals haar lichaam dat had. Haar blauwe ogen stonden zo helder als het zuiverste water. 

'Ismene, ik heb je dit eigenlijk niet meer verteld, omdat het best vanzelfsprekend is, maar ik ga het toch maar zeggen voor de zekerheid. Het gaat eigenlijk over alles wat je tot nu toe hebt gezien en gehoord, de wezens, de Poorten... Dat moet allemaal een geheim blijven voor gewone mensen,' zei Alies.
Ismene hoorde hoe takjes knakten onder haar schoenen; ze wendde zich tot Alies.
'Zo'n vermoeden had ik al,' zei Ismene al knikkend. Ze wist dat ze er niet aan moest beginnen om haar tante ervan op de hoogte te stellen. Ze zou haar waarschijnlijk niet eens geloven.
'Het is voor ieder van ons, zelfs voor de Nachtvrouwen, belangrijk dat over ons bestaan wordt gezwegen. Als gewone mensen erover zouden weten dan zou dat slecht kunnen aflopen voor elk wezen. En misschien nog erger als ze zouden weten over de Poorten. Je kan niet zomaar experimenteren met krachten die je begrip te boven zijn. Een geknoei zou kunnen leiden tot catastrofale gevolgen,' voegde ze er nog ernstig aan toe. 
Maar het was de waarheid. De natuur kon niet worden geketend of beheerst, evenmin als de natuurwetten verandert konden worden.

'Dus mijn vader was zoals jullie, maar mijn moeder niet, zij was een gewoon mens?'
'Ja, dat gebeurt niet vaak, maar het kind zal ongetwijfeld bij onze soort horen, want ons gen is dominant.'
'En wat als ik niet ben zoals jullie, maar ook gewoon een normaal mens? Ik heb nooit iets bijzonders gedaan, ik heb geen speciale kracht of gave.'
'Nee, dat kan niet. Sommige van onze gaves ontwikkelen nu eenmaal beter dan andere, en je bent je niet altijd bewust dat je ze gebruikt. Het vergt enige oefening om ze aan te scherpen, maar daar zullen we op een andere dag op terugkomen.'
Een ijzige wind baande zich een weg door de bomen, en liet de takken ritselen.
'En wist mijn moeder van de afkomst van mijn vader?'
'Ja, maar ze wist ook dat het geheim moest blijven. Je moeder was een heel betrouwbare en ambitieuze vrouw.'
Een lichte trots overspoelde Ismene, zelfs al was die onterecht, want ze wist bijna niks over de vrouw die haar had gebaard.

'Hebben jullie eigenlijk een naam voor jullie aard, ik bedoel onze aard?' vroeg ze terwijl ze vond dat de woorden vreemd klonken in haar mond.
'We spreken vaak over onszelf als Keltakrijgers. Kelta is namelijk de wereld waaruit onze voorouders gekomen zijn. En ja, we zijn wat begaafder dan de normale mens, maar naast onze geschillen met de Nachtvrouwen, leeft vrijwel iedereen een redelijk gewoon leven. Alhoewel dat vooral zo was twintig jaar geleden voor de vrede verdween. De laatste jaren wordt in onze kleine gemeenschap ook aandacht besteed aan training en zeker nu zal dat aandeel groter worden, want het zou me niet verbazen als de Nachtvrouwen weer op plannen zitten te broeden.'
Ismene staarde naar de grond terwijl ze elk woord als een spons in haar opnam. Ze had nog vele vragen en één daarvan was wat hun dan net zo begaafder maakte, wat er in hun vermogen lag, maar toen Alies meedeelde dat ze op hun bestemming waren gekomen, besloot ze de vraag voor later te bewaren.