De Laatste Koningin

23

'Pas op!' riep Chris plots naar Ismene. De koningin was zo snel als ze Jona's lichaam, dat bewusteloos op de grond lag aan de andere kant, verlaten had naar haar toe geraasd. Rayan wist net op tijd haar aanval te blokkeren, en haar weg te smijten naar de zijkant waardoor ze zich slepend over de aarde van hun verwijderde. Ook de Rayaswolven kwamen grommend aan hun zijde staan. Terwijl ze zich recht zette, keek ze woest naar Rayan en Chris die als twee beschermengelen voor Ismene waren komen staan. 

'Geef het meisje aan mij. Serafina leeft nog! Ze leeft in haar! Het meisje hoort bij ons.'
'Ik denk dat ze zelf wel weet waar ze thuishoort, en het is niet aan jullie om haar op te eisen.' Rayan zette enkele stappen naar Lilith toe. 'Ga Jona halen!' riep hij er nog bij naar Ismene, die zich vervolgens meteen naar Jona haastte. Net op dat moment verschenen er plots andere Nachtvrouwen uit de bossen aan de kant van de koningin. Chris, Rayan en de Wolven maakten een cirkel rond Ismene en Jona heen, bij wijze van verdediging. Maar telkens kwamen er steeds meer uit, waardoor het leek dat er een zwarte donderwolk met paarse bliksem voor hun stond. 

'Jona!' riep Ismene toen ze naast haar lichaam neerhurkte. 'Jona!' Ze draaide haar gezicht om, en bij die beweging knipperde Jona met haar ogen. Haar blik was heel afwezig en verdwaasd, alsof ze net ontwaakte uit een diepe slaap, maar haar ogen waren nu tenminste weer groen. 'Ismene?' bracht ze schor uit. Maar Ismene had geen tijd om haar zacht aan te pakken. 'Jona, je moet recht staan. We moeten hier nu weg!' 

Ze duwde Jona's bovenlichaam overeind en wierp dan haar arm over haar nek. Vervolgens probeerde ze zich recht te zetten met Jona's gewicht dat aan haar hing. 'Probeer te staan. Kan je staan?' Jona stond heel wankel op haar benen, en Ismene moest haar bijna meesleuren over de grond. Maar waar moesten ze nu naartoe? Rayan en Chris waren volop aan het vechten met enkele Nachtvrouwen. Het ijzer van hun dolken glinsterde in het licht, net als de paarse vloeistof die ervanaf drupte. Op enkele plaatsen zag ze hoe Nachtvrouwen stierven en hun lichaam stilaan opging in zwarte rook dat steeds meer vervaagde tot enkel het hart overbleef, waar dan vervolgens een winterviooltje uitgroeide. 

Ook de Wolven waren in de strijd vermengd. Ze ontblootten telkens hun vlijmscherpe tanden, en wierpen hun klauwen naar de vijand. Nachtvrouwen die een verwonding opliepen, genazen er razend snel van zodat het donkerpaarse bloed dat eruit was gevloeid enkel nog een herinnering aan de pijn vormde. Pas zodra dolken doorheen hun hart sneden of als de Wolven het uit hun borstkassen scheurden, was het eigenaardige wezen voorgoed dood.

Imker moest gezien hebben dat ze er hopeloos bijstond met Jona in haar armen en maakte zich los uit het gevecht zodat hij tot bij haar kon. Perfect, dacht ze. 'Imker kan ze op je rug rijden?' vroeg ze hem, terwijl Imker met zijn hoofd een korte knik gaf. Het was angstaanjagend te zien hoe zijn vacht op sommige plaatsen paars kleurde, en vooral hoe zijn mond en poten ermee besmeurd was. Ismene hief Jona op Imker, zodat ze er met haar buik op lag, en haalde toen een touw uit haar rugzak. Gelukkig dat Rayan aan werkelijk alles gedacht had. Snel bond ze Jona rond Imker, waarmee ze wou voorkomen dat Jona van zijn rug zou vallen, en riep hem dan vervolgens toe: 'Neem haar mee naar huis! Ga, nu!'
Imker en Jona verdwenen toen het bos in achter haar, langs dezelfde weg waarlangs ze waren gekomen.

Ismene draaide zich juist om naar het gevecht, toen er plots iets tegen haar zij beukte waardoor ze op de grond viel. Een Nachtvrouw die zich een weg doorheen de verdediging gebaand had, lag op haar. Ze worstelden en draaiden over de grond, het wezen schudde haar helemaal door elkaar. 'Waarom wil de koningin jou levend hebben? Je bent net als al die andere, ik zou je allang gedood hebben.' Het wezen ramde haar hoofd tegen de grond, waardoor een bonzende pijn zich er doorheen verspreidde. Ik moet iets doen, maar wat, dacht ze? Ze probeerde kansloos het wezen van zich af te werpen, maar het was snel en sterk en bleef haar telkens weer tegen de grond aan knallen. Wacht. Natuurlijk.