De Laatste Koningin

27

Zana en Jona bleven samen met haar achter, en toen iedereen de Scheur was doorgelopen, werd ze lichtjes kwaad toen ze zag met wie ze voor de rest van de avond gekoppeld was. Haar vader. Nou ja, ze moesten ooit eens met elkaar zien te praten, dacht ze spijtig. Hij zat aan de grote ronde tafel, en keek strak naar zijn handen die voor hem op de tafel lagen. Ze liep naar hem toe, gevolgd door Zana. Nu de ruimte bijna helemaal leeg was, leek hij nog immenser dan ervoor. Het duurde even voor ze tot bij hem gekomen was, en aan de ronde tafel zette ze zich neer op een stoel, bewust een stoel tussen latend naast haar vader. Het bleef even stil.
'Ik weet het Ismene, ik heb het verknald,' zei hij dan na het lange zwijgen. Hij hield bewust zijn stem laag zodat het niet te hard doorheen de ruimte echode. Zana had zich neergelegd aan haar voeten, en zat vredig wat in te dommelen.

'Je deed het om me te beschermen. En... Dat was terecht. Maar je had me er ook niet voor altijd buiten moeten houden. Ik had het recht het te weten, en het is spijtig dat ik het uiteindelijk van andere mensen heb moeten horen, en niet van mijn eigen vader. Je had moeten terugkomen. Ik heb je gemist, weet je.'
Hij keek haar even treurig aan.
'Ik weet dat het mijn schuld is. Ik heb al die tijd geprobeerd ze van me af te schudden, ze te ontwijken. Ik dacht voortdurend dat ze het deden omdat ik hun koningin vermoord had, dus zocht ik ook geen contact met hun op te nemen. Ik dacht dat als ik hun lang genoeg ontglipte, ze het uiteindelijk gingen opgeven, maar dat deden ze niet. Ik moest vluchten, maar ondertussen zag ik ook de wereld; ik reisde continu van land naar land, van stad naar stad. Uiteindelijk geraakten ze mij kwijt, na vele pogingen. Ik...' Hij stopte even en keek haar veelbetekenend aan.
'Ik heb erover gedacht je te komen halen, maar... Verdomme, ik wou je geen leven in de schaduwen geven, een leven waar we ons voortdurend zouden moeten verstoppen. Ik had gedacht dat ze je met rust zouden laten, ze waren tot slot enkel naar mij op zoek, maar toen ik van hun radar verdween, en jij naar Zweden verhuisde, waar het vol zit van hun, dan namen ze natuurlijk hun kans bij jou zodra ze wisten wie je was.'

Ismene probeerde haar gezicht in de plooi te houden, maar vanbinnen voelde ze zich toch verdrietig. Hij had haar enkel en alleen een normaal leven willen gunnen, hij had zichzelf opgeofferd voor haar, tien jaar lang.
'Ik keerde uiteindelijk een tijdje geleden terug naar Zweden. Ik bleef zo onzichtbaar mogelijk, ik was er uitzonderlijk goed in geraakt de Nachtvrouwen te ontlopen, en tenslotte vernam ik iets dat ik al veel eerder had moeten weten. Serafina leeft en ze dachten dat ik haar had, of althans gevangen hield. Ik zocht de Nachtvrouwen op omdat ik het dacht af te handelen en toen stootte ik tegen je vriendin, die bezeten was door Lilith.'
Hij keek haar verwachtingsvol aan. Wat moest ze hier op zeggen? Uit ongemak draaide ze haar blik van hem weg. Ze wou zich verontschuldigen voor haar woede en ergernis die ze voor hem had gevoeld, maar ze wist niet hoe ze dit het best verwoordde. Soms is het beter het verleden gewoon achter je te laten, dacht ze.
'Beloof me iets,' zei ze toen uiteindelijk.
'Wat dan ook,' antwoordde haar vader meteen. 'Ik denk niet dat er iets is dat ik je nu zou kunnen weigeren.'
Ze wuifde zijn subtiele grap wat weg. 'Beloof me dat je me nooit meer zult verlaten.'
'Dat beloof ik,' zei hij werkelijk gemeend.
'Goed, en mag ik je nu om een gunst vragen?'
Hij trok zijn wenkbrauwen op, maar knikte kort.
'Laat me meevechten,' bracht ze serieus uit. Haar vader staarde haar aan.
'Er is mij opgedragen geweest bij jou te blijven, en wel op deze plek. Sorry Ismene, maar die gunst kan ik je niet verlenen.'
Ze keerde haar hoofd bruusk van hem af, zodat hij haar boosheid niet zou hoeven zien.

Op dat moment klonk er plots een luide knal afkomstig van de Scheur, waardoor iedereen schrok, behalve Jona die nog altijd in een vredige diepe slaap verkeerde op het bankje tegen de muur. Haar vader was meteen rechtgestaan, en keek verbijsterd in de richting van de Scheur. Zana was op de tafel gesprongen en richtte haar kop hoog en alert in de lucht. Voor een tijd lang gebeurde er niets, en was het volledig weer stil geworden. Maar op slag begon de hele ruimte te trillen, een trilling die afkomstig was van de Scheur. Ismene greep snel en angstig de tafel vast bij de rand, haar vader deed hetzelfde, en Jona werd nu ook wakker, en keek verdwaasd rond zich heen. Doorheen het geluid dat de schokgolf veroorzaakte, had ze Zana bezorgde geluiden horen maken. De trilling kwam plots zo snel als het ook gekomen was tot een eind.
'Wat was dat?' vroeg Ismene geschokt.
Haar vader leek haar vraag niet eens gehoord te hebben. Hij liep waakzaam naar de Scheur toe, en bleef er een poos naar kijken. 'Ik ga even kijken wat er aan de hand is. Als dit een aardbeving is, dan kunnen we hier niet blijven. Wacht tot ik weer terug ben om door de Scheur te gaan. Begrepen?'
Ismene knikte verdoofd. En haar vader verdween vervolgens door de Scheur.