De Laatste Koningin

18

Na een tijd had ze geen enkel gevoel van oriëntatie nog over. De wolf maakte bochten, sprong over rotsen en liep dan weer eens rechtdoor, maar ze deed geen pogingen meer te achterhalen welke windstreek ze volgden. Zonnestralen vielen waar ze een gaatje gevonden hadden doorheen het bladerdek boven hun hoofden en in de wind creëerden de ritselende bladeren bewegende schaduwen op de vochtige aarde. Armin hield geen enkele keer halt om even op adem te komen, onuitputtelijk als hij was, bleef hij doorgaan, de heuvel op. Soms vertraagde hij even als het terrein overging naar een rotsachtiger landschap of de begroeiing dichter werd, maar dat gebeurde nog altijd met een behoorlijk tempo en de onmiskenbare lichtvoetigheid van de wolf. 

Uiteindelijk, na wat leek een verre afstand afgelegd te hebben, begon Armin te vertragen om tot stilstand te komen. Ze waren op een vlak gedeelte van de heuvel waar enkel grassen en mossen groeiden. De mantel van bomen die hun had omvat hadden ze enkele minuten geleden al achter hen gelaten, waardoor hun uitzicht onbelemmerd was. Van hieruit konden ze een verbluffend grote vallei overzien. Zodra Ismene het zag, daagde er iets in haar geheugen, maar ze was te bedwelmd door het zicht dat ze er niet helemaal de vinger op kon leggen. 

Ze stegen beide af van de wolf die, om het hun wat te vergemakkelijken, zich had laten zakken tegen de grond. De vallei vertoonden toppen en dalen, was begroeid met voornamelijk naaldbomen, en ging aan de achterkant over in een adembenemend berglandschap. Aan de linkerkant was een zilveren draad dat dwars doorheen de bomen kronkelde. Een beeld in haar geheugen begon steeds duidelijker naar boven te komen, naarmate ze langer naar de vallei keek, en plots wist ze weer waar ze dit eerder gezien had. Ze wendde zich tot Rayan die naast haar stond en zijn blik ook genageld had aan het uitzicht.
'Hiervan hangt een foto in de hal van de school.'
'Scherp opgemerkt, die foto's die daar allen hangen heeft mijn moeder getrokken. Fotografie is zeg maar één van haar passies. Met toestemming van de school mocht ze er hangen.'
'Betekent dat dat jullie vaak deze plaats bezoeken?' vroeg ze dan omdat het niet toevallig leek dat ze naar deze plaats waren gekomen.
'We komen hier altijd met de kinderen van onze gemeenschap zodra ze twaalf jaar zijn. Dat is de leeftijd vanaf dewelke je als lid van onze soort begint aan het trainen van je vermogens. Volgens traditie vindt hier altijd de eerste les plaats. Maar je kan ook gewoon naar hier komen om te genieten van het zicht.'

Het was fascinerend te zien hoe Rayan zodanig kon opgaan in de schoonheid van het landschap, alsof hij nog nooit zoiets moois gezien had. Zijn bleke huid ging bijna op in de witte lucht achter hem en zijn warrige donkerbruine haar golfde en viel als een waterval naar beneden tot net boven zijn bruine ogen. 
'Onze zintuigen. Dat is het eerste wat ons anders maakt. We zijn in staat ons zicht zo aan te scherpen, dat beelden die voor het gewone oog onbereikbaar lijken, voor ons afgelijnd en duidelijk te zien vallen. Dat geldt ook voor de andere zintuigen. Het vergt wat concentratie en inspanning, het helpt als je één punt neemt in het landschap om je op te focussen,' vertelde Rayan vol kalmte.
Ismene had aandachtig naar hem geluisterd en besefte dat het nu aan haar was om te proberen wat hij had gezegd. Ze nam enkele stappen naar voren, en speurde vervolgens de vallei af waarbij haar blik bleef steken bij de rivier aan de linkerkant. Ze besloot al haar aandacht en wilskracht hierop in te zetten, en kneep haar ogen tot dunne spleetjes in een poging het beeld te verscherpen. 

Maar na enkele seconden van verkrampte oogleden, was er nog steeds niets veranderd aan de rivier, die vaag was door de grote afstand, en die ze zo nauwlettend in de gaten hield. Haar groeiende frustratie won het uiteindelijk van haar geduld.
'Het lukt niet.' Ze zwierde haar armen in de lucht om haar irritatie een uitweg te bieden, en wendde haar blik vervolgens af om Rayan aan te kijken, hopend dat hij haar kon zeggen wat ze fout deed. Maar uiteindelijk zei hij hetgeen dat ze het minst graag hoorde.
'Probeer het nog eens. Denk dat het van belang is om het punt in alle scherpte te kunnen zien, want er vindt misschien iets plaats dat je perse moet waarnemen. Schuif al hetgeen dat niet belangrijk is aan de kant. Wil het zien,' eindigde hij raadselachtig.