De Laatste Koningin

21

'Ze zijn Jona op het spoor gekomen.'
Ismene verslikte zich bijna in haar eigen speeksel. Ze keek geschokt op.
'Hebben ze haar teruggevonden?'
'Jammer genoeg niet, maar ze hebben wel haar mobiel gevonden. Die lag ergens vertrapt op de bosgrond in het oosten volgens haar ouders, die het van de politie escorte hebben gehoord.' vertelde haar tante die net thuis kwam met een zak boodschappen, en deze opgelucht op het aanrecht neerzette.
Ismene stond net op het punt om naar Rayan te vertrekken, toen haar tante haar dit nieuws vertelde. Het was zaterdag, de afgelopen weken hadden ze iedere dag zitten oefenen, maar spijtig genoeg enkel een trage vooruitgang geboekt. Ze vroeg zich af wat haar weerhield om niet haar volle potentieel te bereiken. Welke stappen moest ze nog ondernemen om haar vechter naar boven te halen?

Ze had de afgelopen tijd slecht geslapen, voortdurend droomde ze over Jona, die ronddwaalde door de donkere koude bossen, maar ook de herinnering aan haar confrontatie met Jona op die ene avond mengde zich er af en toe bij. Ze moest steeds denken aan hoe Jona er aan toe moest zijn. Die onwetendheid kon haar soms zo lang bezighouden dat haar een goede nachtrust onthield werd. Het was zelfs zo erg, dat ze op school de lessen maar moeilijk kon volgen. Haar onrust leidde haar enorm af, en uiteindelijk begon ze te denken dat dat haar vechtlessen misschien belemmerde. Haar vermoeidheid eiste zijn tol door haar te beroven van haar concentratie en kracht. Daarom achtte ze het nu tijd om actie te ondernemen. Ze zou niet langer blijven wachten, er was een teken van Jona opgedoken en deze ging ze niet zomaar negeren.

*

Ze was bijna aan zijn huis. Ze herkende al de grote eikenbomen die het einde van het pad sierden en waarvan de bladeren ruisten in de wind. De grote houten chalet was juist achter de bosrand verstopt. Ze ving enkele flarden van muziekteksten op, terwijl ze langs het huis naar de achtertuin liep. Daar trof ze Rayan aan. Hij zag haar niet staan aan de rand van het veld en de radio stond zodanig luid dat haar voetstappen gedempt werden. Zijn naakte bovenlichaam gaf bijna wit licht af in de weinige zonnestralen die op hem neerdaalden. Hij droeg enkel een trainingsbroek, zelfs zijn voeten waren bloot, en daardoor bemodderd. Zijn spieren zaten vast in een ritueel van spannen en ontspannen.

Hij zwaaide vaardig met zijn armen en benen, en bedreef de vechtkunst alsof hij gedragen werd door de wind. Draaiend en kerend gaf hij enkele schoppen gevolgd door enkele bedreven stoten van zijn vuisten in de lucht. Het leek bijna een dans, een vurige dans dat het begrip zwaartekracht kwaad aandeed. Ismene wou dat zijn dans niet ophield, maar zodra Rayans ogen haar kant toevallig opkeken, was het helaas wel tot een eind gekomen. Ze moest nog even knipperen om uit de trance te geraken waarin ze verstrikt was geraakt. Ondertussen minderde Rayan het volume van de radio die op een bankje stond tegen het huis, dicht bij waar zij stond toe te kijken.

Nu kon ze het zweet zien glanzen op zijn lichaam als kleine diamantjes. Zijn vochtige bruine lokken kleefden tegen zijn nek en voorhoofd. Het kostte haar moeite niet spontaan de lokken die voor zijn ogen vielen naar de zijkant te vegen.
'Klaar voor de training?' vroeg hij haar haastig ademend.
Ismene zette een stap naar voren zodat ze heel dicht bij hem stond.
'Uhm... Ik moet je iets vragen Rayan.' Hij keek naar haar op. 'Ik dacht... dat we misschien achter Jona konden gaan zoeken vandaag,' zei ze nadat ze de nodige moed bij elkaar had verzameld. Het leverde een verbaasde maar ook strenge blik bij Rayan op.

'Nee, dat doe je niet,' beval hij kordaat terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde.
Ze keek hem moedeloos toe.
'Maar ze hebben haar telefoon gevonden, we weten nu in welke richting ze gegaan is, en met onze zintuigen en de Rayaswolven hebben we meer kans om haar te vinden dan...'
Rayan onderbrak haar. 'Dat is nu precies wat ze wil, Ismene.'
Hij keek haar zo intens in de ogen dat het wel leek alsof hij haar ziel zou kunnen zien.
'Ze weet dat je Jona's vriend bent, en ze weet dat je haar dolgraag wilt zoeken. Dat verklaart alleen maar waarom ze ons nog geen tweede keer zijn komen lastigvallen. Ze wilt dat jij naar haar toekomt.'
Hij keerde zijn blik weer weg, als om te zeggen dat de discussie afgelopen was. Ismene dacht daar anders over.