Epione: Paralyzed with pain (BS6)

HER

She

He was never been mine
But it pains me the most losing him.

Inayos ko ang pag kakasuot ng gown na isusuot ko para sa kasal ng lalaking mahal ko. Pilit akong ngumiti sa harap ng salamin bago ayusin ang buhok ko.

Ikakasal na sya... Pero hindi ako ang mag lalakad palapit sa kanya. Wala akong hawak na bulaklak o suot na singsing na tanda ng pangako nya saakin.

Pero mahal ko sya. Hindi pa ba sapat 'yun?

"Khaning." I smile. "Congrats, ikakasal na kayo."

Lumapit ako sa kinaroonan nya kung saan inaayos ang buhok nya ng ilang babae na nasa paligid. Mula sa gilid ng mata ko nakikita ko ang mga kaibigan ko na mukhang masayang masaya para sa kanya.

Siya ang ikalawang ikakasal sa buong tropa at masaya kami para sa kanya. 'Yun ang isang bagay na nakakainis.

Dapat masaya ako, pero hindi ko magawa.

"Thank you." Mahinang saad nya bago ako harapin. Nagulat ako nang hawakan nya ang kamay ko.

"Are you okay?" Mahinang saad nya habang nakatingin saakin.

I Plaster a smile on my face. "Bakit naman hindi ako magiging okay?" I chuckles. "Kasal mo ngayon."

"I am your bestfriend." She smile. "I know you more than my fiancé."

Napahinto ako saglit habang nakatingin sa kanya. Kinagat ko ang pangibabang labi ko.

It's true. I'm inlove with my bestfriend's lover.

"Okay lang ako." I smile. "Your groom is waiting."

Tipid akong ngumiti habang pinagmasdan syang lumakad sa red carpet. Hinawakan ko nang maigi ang bulaklak na hawak ko. Hindi ako ang ikakasal pero kailangan kong hawakan ang bagay na ito bilang pag sunod sa tema ng kasal ni Khaning.

Nakita ko syang dumaan sa gitna ng mga sundalo. Ang sarap siguro sa pakiramdam na ikasal lalo na.. Kung sa mahal mo.

Pasimple kong pinagmasdan ang lalaki sa may altar. Parang may humaplos sa puso ko nang makita na ilang beses nyang pinunasan ang mata nya habang nakatingin sa kaibigan ko.

It hurts, so bad.

But what can I do? I need to be happy for him because I know that he is happier with my friend.

He is happier... Without me.

I am inlove with the man that I can't have. I thought love will be my hero to save me from the painful reality I am facing everyday, but It just causes me more pain.

Maybe love isn't really a battlefield. Maybe fighting of it, isn't for me.

Or am I just for a wrong person?