Epione: Paralyzed with pain (BS6)

kabanata 3

Nangingig ang mga kamay ko habang nagmamaneho, parang may halimaw na nagwawala sa loob ng dibdib ko. Nanliit ang mga mata ko habang nakatingin sa kalsada. Madilim na pero nanatiling maraming sasakyan doon.

I sighed as I remeber what's happened a while ago. Hindi ko parin matanggap ang mga nangyayare. Parang okay lang sa lahat ang ginagawa nila. Subagay, matagal na 'yon at hindi naman sila ang nakaramdaman ng sakit na naramdaman ko, kaya parang madali lang ang lahat para sa kanila.

Pero sila 'yun at hindi ako.

"I need to eat." I sighed as I felt my tummy growling.

Mabilis na pinarada ko ang sasakyan sa tapat ng paborito kong restaurant. Mariin akong napapikit ng marinig ko ang pag pop ng message sa cellphone ko.

From Ate:
Your attitude make the situation worse. You should learn to control your emotion. Nagulo mo yung party ni mama. Sana hindi ka nalang pala pumunta.

Napalunok ako ng mabasa ko 'yun. Parang kasalanan ko pa na pumunta ako doon. Simula palang sinabi ko na ayaw ko. Na hindi ko pa sya kayang makita pero pinilit nya ako.

Parang may sumasaksak sa akin. Bakit ganon, bakit lalong lumalala 'yung sakit? Parang isang malubhang sakit na hindi nagagamot at wala akong ibang pagpipilian kung hindi ang harapin iyon.

Pag nagpakatotoo ka. Magagalit sila, pag sinunod mo ang gusto nila. Magagalit parin sila.

Bakit hindi nila ako maintindihan? Gusto ko lang naman pahupain muna lahat ng galit. Hindi naman mahirap iyon, talagang ang gusto lang nila ang gusto nilang masunod.

Kung buhay lang sana si papa. May kasama ako, may karamay ako. Hindi ko kailangan ipagpilitan ang sarili ko sa kanila. Kasi alam kong sya. Maiintindihan nya ako.

Iyong tanging tao na iniintindi ako, 'yung taong karamay ko. Yung taong napagsasabihan ko ng lahat, 'yun pa ang nauna.

"I wonder why you are always crying in my restaurant."

Nag angat ako ng tingin sa lalaking may nakatayo malapit saakin. He is wearing a glasses that suits to his features.

Mabilis kong pinahiran ang mga luhang pumatak sa pisnge ko. I pull myself together before looking at him.

"Why are you always here?" Malumanay na tanong ko. "I heard Madrid's have 684 branches worldwide."

He smirk. "Bakit naman hindi?"

Napauwang ang labi ko nang umupo sya sa harapan ko. Pinatong nya ang ilang papeles sa lamesa. Parang galing sya sa isang business meeting sa itsura nya ngayon.

"Sitting without asking permission." I sighed. "Rude."

Ngumisi sya saakin. "May utang ka pa saakin. Last time we didn't dine together, so why not now?"

"N-nagkautang pa ako?" Pinanliitan ko sya ng mata.

Ngumiti nalang sya habang nakatingin saakin bago ibalik ang tingin nya sa mga papel.

"Order na tayo, libre ko-"

"You know what Mr. Madrid, I am here because of the view of that mountain. Tapos haharangan mo lang?" I sighed.

He twisted himself to look around. Mukhang ngayon nya lang nalaman na may bundok doon.

"Oh." He murmured. "You want me to seat next to you?"

Natigilan ako sa sinabi nya. He sounds nice and kind, but honestly. I don't even have any idea what is he doing here.

"Why are you here in my spot?" Tanong ko.