Ang Nilagdaang Kasunduan (COMPLETED)

Prologo 6

Di siya umimik sa pagbubuhat sa akin!
Im so stupid! bat ko nalaman ang lahat nang ito.
Iniwan niya ako sa tagpuan namin.
Im crying for this stupid friendship.
Na matagal kong hinahanap pero nandito lang pala siya sa harap ko.

Pagdating sa Mansiyon.
Binaba niya ako sa kama.
Nagbihis siya ng damit ngunit ako'y may nakitang tattoo sa likod niya.

Bigla siyang humarap sa akin na walang pantaas na damit.
Lumapit siya sa akin at lumuhod sa harap ko.
"oo, iniwan kita ng di nagpaalam, alam mo ba hinihintay kita palagi sa tagpuan." wika nito.

"sinungaling ka! Kaylanman di ko naaninag ang anino mo sa tagpuan." pangangatuwiran ko sa kaniya.

"oo, araw-araw naroon ka palagi! oo, di mo ako maaninag sa tagpuan ngunit alam mo ba? lagi kitang pinagmamasdan, sa tuwing dadalaw ka, sa tuwing mag iiwan ka ng note, lagi ko yong binabasa ngunit di ako nagrereply, sinadya ko yon para kalimutan mo ako, " salaysay nito habang hawak ang mga kamay ko.

"bat di ka nagpapakita sa akin? May nagawa ba akong mali? Sabihin mo? " iyak ko.

"señorita ka ng lahat, ni ayaw ka ngang pa hawakan sa mga kalaro mo, sobrang ingat na ingat ang mga magulang mo,, ayaw nila lagi kang nasusugatan, ayaw nilang mahirap ang magiging kaibigan mo, sinubukan kong kalimutan kita, ngunit di pa roon nagtatapos ang lahat, " dagdag pa nito

"ang duwag mo diego! " sumbat ko sa kaniya habang umiiyak sa harap niya.

"wag ka nang umiyak Yhuna." punas niya sa mga luhang tumutulo sa aking mga mata.

Dumungaw si Manang sa pintuan na may dalang basahan at first aid kit.
"señorito, ito na ang pinapakuha niyo." abot ni manang.

Titingin ito sa dalaga na nakaupo sa kama
"yong paa mo, gagamutin ko." wika nito sa akin.
"paano mo nalaman ?" ask ko.

Hindi na siya sumagot sa katanungan ko at nakatitig lang ako sa mukha niya.
Kung pwede lang magsanla ng asawa ginawa kona.
Kaya lang kaibigan ko nga pala siya na mula sa nakaraan.
Paano ko ba siya mapapatawad kung di ko pa lubos maunawaan ang lahat .

Tinititigan ko siya ng biglang nahuli ko ang mga tingin  niya sa akin.

"teka, panay ang titig mo sa akin ah? Hindi ka pa ba nasasawaan sa mukha ko? "tanong niya sa kin.

" nakita ko kanina may tattoo ka sa likod. " puna ko rito

"yon ba! Wag mo nang alamin yon, " tanggi nito.

"pwede ko bang makita ulit. " pakiusap ko ulit sa kaniya.

"maiwan muna kita, may aayusin lang ako sa office."

"teka! Denise! " pigil ko ngunit di niya ako pinansin.

Sabi niya kakausapin niya ako.
Kainis ang Iranian na yon.
Di ko napigilan ang pag agos ng luha sa aking mga mata.
Di ko alam kung bakit ako umiiyak.

Nagtago na lamang ako sa kumot at humiga ng tuluyan.
"I want diego back, I miss him so much." sambit ng dalagang humihikbi.

Di na maibabalik pa ang dati dahil tinangay na ng hangin ang mga alaala ng nakaraan.

Kahit paulit-ulit ka pang humikbi hindi na siya babalik at tanggapin mo na lang ang katotohanan na wala na siya.

"Im so ashamed, di pa ako nakakahingi ng tawad sa kaniya, I dont know how to apologize with her." wika ng binatang nakatayo sa may gilid ng window.

"señorito, ipaghahanda ko na ba ang pampaligo ng señorita? " tanong ni manang

"ipagpaliban mo muna iyon manang," sagot ko rito.