When everything ends
"Mr Shirama how many times did I told you that I can't help you with the problem of your company, are we clear or should I repeat it again?" I hissed and then hang up the call. Kapag bumabagsak na sa mas malakas kakapit. Hindi naman niya ako tinulungan sa pag-angat ko so why will I? That's rubbish.
Napakunot na lang ako ng noo habang binabasa ang mga documentary reports na ipinasa ng ibang kompanya na nais makipag-alyansa sa akin para masiguro ang kanilang pamamayagpag.
"Come in." I exclaimed when someone is knocking my office door.
"Sir what do you want for lunch?" my secretary asked.
"I'm not yet hungy so leave."
"Are you sure Sir?"
"Are you a deaf or you're just a stupid? Leave or else I'll fire you." She hurriedly go out.
Itutuon ko na sana muli ang aking sarili ko sa pagbabasa nang bumukas ang pintuan. My happiness.
"Daddy!" sigaw niya kaya sinalubong ko siya at niyakap.
"How's school my princess?"
"Okay naman Dad and I have to tell you something. I have this feeling na hindi na ako ang magiging top this second grading." simangot niya. She's so cute.
"Why anak?"
"I have a new classmate. He's a boy. I'm impress Dad he's very intelligent pero absent na siya for three days kakapasok niya lang noong isang araw."
"Di mabuti 'yon para mag-stand-out ka na Chelsea."
"You know Dad, I've noticed this, you have the same eyes and then you're face is similar to him you're both handsome, and wait there's more our surname is also the same." biglang bumilis ang tibok nang puso ko nang marinig 'yon. Bigla kong naalala 'yong bata noong isang araw na nagwawala dito at hinahanap ang Tatay niya, napadaan pa nga ako sa harap niya.
"What's his first name Chelsea?"
"Chave." napasapo ako ng ulo. Don't tell me he's my son? I'm sure he is. Kailan pa siya nakabalik? Bakit ngayon lang siya bumalik? Bakit niya ako iniwan sa Tokyo seven years ago?
Bumalik lahat ng sakit na itinatago ko sa loob ng maraming taon. I tried to transform myself into a cold one. But I cried for how many years ever since the Day she left me, she left me without even explaining why.
"Puwede mo ba akong samahan sa school ninyo Chelsea?"
"Yes Dad tara na po."
I can't wait to see him. 'yong lukso ng dugo na nararamdaman ko. Alam kong anak ko siya. Anak namin siya ni Chalvea. That Girl na hanggang ngayon ay Mahal ko pa rin. 'yong babae na kahit kailan hindi ko kinalimutan. Seven years had passed but it's still her. Pitong taon na nagkalayo pero nasa kaniya pa rin ang puso ko. Gusto ko siyang makausap at mayakap.
"Dad you're insane kanina ka pa nakangiti." puna sa akin ni Chelsea habang papasok kami sa gate ng school nila hindi ko nga namalayan na nagda-drive na ako.
"I'm just happy." ani ko.
"I am the reason of your happiness Dad?" tanong niya.
"Yes anak of course you're one of the reasons." bigla niya akong niyakap habang nagda-drive ako. Nang maiparada ko na ang sasakyan ay binuhat ko si Chelsea ayaw kong napapagod ang prinsesa ko. Chelsea is just our adopted child but I love her like my real daughter. No one can change that. She'll always be my little princess at mukhang ngayon mahahanap ko na ang magiging munting prinsipe ko.
