Multideki nehir in en sevdiğişarkıyı bir kezdahaaçmanızı istiyorum. Çünkü tam olarak başladığımız yerdeyiz... :')
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Deniz kenarında oturmuş karşımdaki güzel manzarayı seyrediyordum. Hava kararmak üzereydi. Herkes yemek yerken ben buraya gelmiştim. Düşünüyordum. Anneme ne diyeceğimi düşünüyordum.
'Anne babam sana zarar verecek bu yüzden senle konuşmuyorum görüşürüz' mü diyecektim?
Haber etmeden gitsem meraktan kafayı yerdi. Bu kötülüğü ona nasıl yapacaktım?
"Gerçekten bir gün mutlu olsam ne olur?"
"Olacaksın nehir eylül" emirin sesini duyduğumda arkamı döndüm. Yanıma gelip oturdu. "Olamayacağım."
"Neler yaşadığımı biliyor musun da konuşuyorsun?"
Gökyüzünde belirmiş olan aya baktım. "Biliyorum" dediğinde kaşlarımı çattım. "Ne biliyorsun?"
"Ben senin her şeyini biliyorum" emire döndüğümde yüzünde gayet ciddi bir tavır vardı. "Anlamadım?"
"Ben... Sana mesaj atan kişiyim." Dediğinde şok içinde emire bakıyordum. Kalbim daha fazlasına dayanamayacaktı. Gerçekten ben bu kadar şeyi kaldıracak güçte değildim.
Güldüm "şaka"
"Değil nehir. Ben sana mesaj atan kişiyim."
"Benimle oyun mu oynuyorsun sen? Ne yapmaya çalışıyorsun?"
Kalbim deli gibi atıyordu.
"Benim hakkımda nasıl her şeyi bilebilirsin?" Sinirle bağırmıştım.
"Benim annem... Senin annenin teyzesi." Dediğinde gerçekten nefes alamamıştım. Ayşe teyze emirin annesi miydi?
"Ne?"
"Ben seni küçüklükten beri biliyorum. Annem seni çok seviyordu. Sürekli herkese senden bahsediyordu. Annenle annemi konuşurken her şeyin yalan olduğunu duymuştum. Annenin yaşadığını ben küçüklüğümden beri biliyorum. Sana da yanlız olmadığını bilmen için yazıyordum. Beni tanıdığında yazmayı bıraktım zaten. Yapamadım." Gözyaşlarım akmıyordu artık. Kalmamıştı. Bunca şeyi kaldıramıyordum.
"Ayşe teyze... Senin annen yani" dediğimde gözleri doldu. Kafasını salladı.
"Ben seni küçüklüğümden beri seviyorum nehir." Dediğinde kalbim durabilirdi. "Sen. Beni?"
Doğru düzgün cümle bile kuramıyordum. Resmen şaka gibiydi. Annemin teyzesinin oğluna aşık olmuştum ve o da beni seviyordu.
"Ben seni seviyorum." Dediğinde gözyaşlarım tek tek akmaya başladılar. Ağlamak istemiyordum. Ama olmuyordu. "Bende seni seviyorum emir" sarıldığında kollarımı boynuna sardım. Tek mutlu olduğum an bu olabilirdi. Umutsuzluğun içinde birbirimizi bulmuştuk. Ne olursa olsun birbirmizindik.
