|BÖLÜM 15

8 2 0
                                    

Multideki şarkıyı açmayı unutmayalım*


Bir gökyüzüne bir de camdaki yansımama baktım... Evimin karşısında ki deniz manzaramı o kadar özlemiştim ki...

Karşıdaki ağaçlara baktım. Deniz kenarı olmasa da bir o kadar güzel ağaçlar vardı... 

Yatağıma oturdum. Annem gelir miydi? Aşırı derecede uykum vardı... Ama beklemek zorundaydım.

Evin önüne iki tane siyah mercedes yanaştığında gözlerimi kırpışıtırdım. Emir gelmiş miydi gerçekten?

Arabanın içinden inen takım elbiseli adamlar , Annem , emir ve borayı gördüğümde şok içinde onları izliyordum. "Bravo nehir sana" dedim kendime.

Koşarak aşağı doğru inmeye başladım.  Karşıma ege çıktığında kendimi durduramadığım için ona tosladım. "Kızım yavaş ne oluyor?"

Fısıldadım "Annem ve emir burada"

"NE?! Nasıl?" Sesi fazla yüksek çıkmıştı.

"Sus bağırma. Adamlar var yanlarında. Ne yapacağım?"

"Babam görürse hiç iyi olmaz."

"Eylül hemen buraya gel" babamın sesini duyduğumda kalbim deli gibi atıyordu. Ege "Görmüş bile" dediğinde  gözlerimi devirip salona doğru  yürümeye başladım.

"Ne oldu?" Ayağa kalkıp karşıma geçti.

"Annenleri buraya çağıran sen misin?"

Cevap vermedim. "Eylül cevap ver bana!"

"Evet." Dediğimde sinirli bir şekilde bana bakıyordu. "Hemen bana telefonunu veriyorsun. Hemen!"

"Hayır vermiyorum."

"Eylül. Beni sinirlendirme."

"Ya ne istiyorsun benden. Bırak beni istemiyorum seni. Neden anlamıyorsun? Bırak gideyim."

"Sen benim kızımsın. Benim yanıma aitsin."

"Tamam anlıyorum tamam. Telefonumu alma diyorum sana ne olur ya?" Gözlerimden yaşlar akarken elimdeki telefonu çekip aldı. "Buna izin veremem eylül üzgünüm."

Kapı çaldığında babam hızlıca kapıya yöneldi. Egenin annesi de koşarak bana doğru geldi. "Ne oluyor eylülcüm?"

"Annem geldi de."

"Öyle mi? Erdinç gördü mü?" Kafamı salladım. "Ağlama. Erdinç sert gözükür ama seni çok seviyor."

"Sevse bana böyle davranmaz."

"Senin başkasının yanında olmanı kabullenemiyor. Geçecektir. Sabır et."

Gözyaşlarımı silip kapıya yöneldim.  Annemi babamın karşısında gördüğümde annem gözleri dolmuş bir şekilde babama bağırıyordu. "Kızımı bana getir diyorum sana!"

Beni gördüğünde babamı itti ve koşarak yanıma geldi. Sarıldığında hıçkıra hıçkıra ağlıyorduk."Kızım..."

"Anne" Gözlerimi kapattım ve kokusunu içime çektim.

Annemi alıp içimde saklamak istiyordum. Hep benimle birlikte olsun istiyordum.  Onu çok özlemiştim... Aslında yıllardır onsuz büyümüştüm ama günlerce ayrı kalmak daha çok koymuştu bana. Çok seviyordum onu... Herşeyden çok.

Gözlerimi açtığımda babam , emir ve bora bizi izliyordu. Hepsi ağlıyordu. Babam hariç...

"Eylül." Babamın sesini duyduğumda ona baktım. Annem benden ayrılıp babama doğru yanaştı. "Kızım benimle geliyor."

KÖR KELEBEKHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin