Multideki şarkıyı açmayı unutmayalım*
Eve geldiğimde gerçekten yorgunluktan ölecektim. Kendimi yatağa attım ve tavanı izlemeye başladım. Güzel günler geçirmiştim. Keşke hiç bitmeseydi diye düşündüm.
"Kızım yemek hazırladım gel" annemin sesiyle yataktan kalkıp mutfağa gittim.
"Anne ben aç değilim."
"Olsun kızım otur." Masaya oturdum. Annemde karşıma oturdu. "Ee anlat bakalım nasıl geçti? Seninkiyle ilgili gelişme varmı?"
Kafamı salladım. "O da beni seviyormuş. " dediğimde şaşkınlıkla beni dinliyordu. "Ciddimisin?"
"Evet. Emir kim biliyor musun anne?" Dediğimde kaşlarını kaldırdı. "Kim?"
"Ayşe teyzemin oğlu." Dediğimde eliyle ağzını kapattı. "Ne?"
"Bende şok oldum. Beni küçüklüğümden beri tanıyormuş."
"Inanmıyorum. Emir o kadar büyüdü mü? Bora? Borayı tanıyor musun?" Dediğinde kafamı salladım. "Bora da arkadaşım."
"Cidden şaka gibi. Şimdi emir seni küçüklüğünden beri biliyor mu?"
"Evet. Senin yaşadığını da biliyormuş."
"Emir küçükken çok yaramazdı zaten. Kapımızı dinlediği belliydi." Dediğinde kahkaha attım. "Gerçekten mi?"
"Evet ayşe bazen odalarına kitliyordu onları. Her yeri dağıtıyorlardı. Arasana gelsinler. Göreyim çocukları"
Kafamı sallayıp telefonumu çıkardım. Emiri arayıp telefonu kulağıma götürdüm. Bir kaç kere çaldı ve açıldı. "Hemen özlemişiz bakıyorum" dediginde sırıttım. "Annem borayla seni bekliyor. Neredeyseniz işinizi bırakıp buraya gelin"
"Annen mi? Bizi mi? Şimdi mi?"
"Evet çay koyuyorum bak. Gelin"
"Tamam geliyoruz o zaman bir saate"
"Tamam görüşürüz."
"Görüşürüz sevgilim." Telefonu kapatıp masaya koydum. Sevgilim kelimesi yüzümde kocaman bir gülümsemeye neden olmuştu. "Ne oldu kız. Ne sırıtıyorsun?"
"Geliyorlar."
"Ay çocukken görmüştüm en son. Sen çayı koy bende bulaşıkları dizeyim."
Çayı koyup salona geçtiğimde annemde işleri bitirip yanıma geldi. Zil çaldığında heyecanla oturduğum yerden kalktım. "Ben acarım anne otur sen"
Kapıyı açtığımda emir ve borayı görmeyi beklerken amcam karşımda duruyordu. Yüzümdeki gülümseme solarken korkudan kalbim yerinden çıkacaktı. "Baban seni bekliyor."
"Lütfen şimdi olmaz."
"Nehir. Zorluk çıkarma. Hadi"
"Bakın annem içeride. Şimdi olmaz. Yarın söz veriyorum ben kendim geleceğim. Şimdi lütfen gidin."
"Peki. Yarın da gelmezsen..."
"Söz geleceğim." Kafasını sallayıp gittiğinde kapıyı kapattım. Gözlerim dolmuştu. Hayır yapma nehir. Şimdi olmaz. "Kızım neredeler?" Annem karşımda durduğunda kafamı salladım "yanlış basmışlar anne."
"Anladım kızım. Sen iyimisin?"
"Evet anne iyiyim." Zil tekrar çaldığında gerçekten korkudan bayılacaktım. Ya geri geldiyse?
"Eylül açsana" annemin sözüyle düşüncelerimi bırakıp yavaşça kapıyı açtım. Emir ve borayı gördüğümde rahat bir nefes aldım. "Hoşgeldiniz" dediğimde gülümsediler. "Hoşbulduk."
