It's not over || ✓

Tattoos

Olivia's pov

"Ξέρω εγώ; Πες μου κάτι ενδιαφέρον."ανασηκώνει τους ώμους του.

"Κάτι ενδιαφέρον...όλη σχεδον η οικογένεια μου είναι μέλη της μαφίας εκτός από εμένα."λέω.

"Και γιατι αυτό είπαμε;"ρωτάει περίεργα.

"Πέρα το ότι ο μπαμπάς μου φοβάται. Δεν θέλω ιδιαίτερα. Προτιμώ να ζήσω ήρεμα την ζωή μου..χωρίς επιθέσεις, όπλα και τέτοια."απαντάω

"Αχα"λέει και βγάζει ένα τσιγάρο.

"Θες;"μου δείχνει το κουτί αλλά κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.

"Το τατουάζ;"με ρωτάει και κοιτάω το δεξί μου χέρι.

"Είναι το..Ήταν μάλλον το όνομα της μαμάς μου."απαντάω.

"Πόσο ήσουν όταν πέθανε;"ρωτάει φυσώντας τον καπνό του τσιγάρου.

"Τεσσάρων. Βέβαια δεν το είχα πολύ καταλάβει."απαντάω ξανά.

"Εγώ δεν θυμάμαι τους γονείς μου."λέει και γελάει λίγο στο τέλος.

"Πέθαναν;"ρωτάω τελείως αδιάκριτα.

"Όχι. Με παράτησαν όταν ήμουν δύο ετών. Και μετά ακολούθησαν και άλλα με αποτέλεσμα να μην έχω καμία απολύτως επαφή μαζί τους."λέει και νιώθω άσχημα.

"Ουαου. Και οι δύο έχουμε χάλια παιδικά χρονια."λέω και γελάει ξανα.

"Ναι αν εξερεσεις οτι- μισό λεπτό."λέει και σηκώνεται όρθιος όταν το κινητό του χτυπάει.

Προχωράει λίγο πιο πέρα για να μιλήσει και εγω ανοίγω το κινητό μου.

Είμαστε εδώ δύο ώρες και δεν το είχα καταλάβει.

Όταν σηκώνω ξανά το κεφάλι μου τον βλέπω να με πλησιάζει και σηκώνομαι όρθια.

"Έτυχε κάτι οπότε πρέπει να φύγω."μου λέει αμέσως.

"Εντάξει. Πάντως οφείλω να παραδεχτώ ότι πέρασα ωραία μαζί σου."λέω.

"Τότε ας το κάνουμε πιο συχνά."με κοιτάει.

"Θα δούμε."γελάω.

"Όπως θες..πάντως. Αν σε ρωτήσουν τίποτα για εμένα απλά πες ότι δεν με ξέρεις."λέει και πριν προλάβω να απαντήσω χάνεται στο σκοτάδι.

Τώρα θυμήθηκα ότι κρύβεται από την αστυνομία.

Αλλά ρε φίλε γιατί πέφτω πάντα σε τέτοιους;

Δεν μπορώ να βρω έναν φυσιολογικό τύπο που να μην μπλέκεται με την αστυνομία;

Πολλά ζητάω;

Αλλά να λέμε την αλήθεια..

Είναι λίγο ωραίος ο Tony. Μπλεγμενος ξε μπλεγμενος είναι ένα αγόρι που σίγουρα θα κέρδιζε την προσοχή από πολλά κορίτσια.

Χωρίς να το έχω καταλάβει έχω φτάσει ήδη στην πολυκατοικία μου. Ανοίγω την πόρτα και λίγο πριν την αφήσω να κλείσει πίσω μου ακούω κάποιον να φωνάζει.

"Περίμενε!"ακούω μια φωνή και αντανακλαστικά πιάνω την πόρτα με το χέρι μου.

"Ευχαριστώ."λέει ο Matthew και χαμογελάω.

Μπαίνουμε στο ασανσέρ μαζί, μιας και βαριέμαι να ανέβω τις σκάλες, και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Έχω καιρό να σε πετύχω εδώ."λέω και γελαει.

"Τι να πεις."λέει και γελάω μαζί του.

"Τέλος πάντων. Καληνύχτα."λέω όταν βγαίνουμε από το ασανσέρ.

"Καληνύχτα Olivia."μου χαμογελάει πριν μπω στο σπίτι μου.

"Βρήκες τον δρόμο;"ακούγεται αμέσως ο μπαμπάς μου.

Ξεφυσάω και τον κοιτάω ειρωνικά καθώς βγάζω την ζακέτα μου.

"Τελικά με ποιον βγηκες;"εμφανίζεται μπροστά μου.

"Σου είπα με έναν που γνώρισα πρόσφατα."απαντάω.

"Εννοώ πως τον λένε. Και πως φέρεται."λέει.

"Μήπως να σου πω και τον κωδικό μητρώου του;"λέω ειρωνικά.

"Δεν θα ήταν κακη ιδέα."απαντάει.

Ρολαρω τα μάτια μου και πάω στο δωμάτιο μου.

"Ε ε για έλα πίσω."τον ακούω πίσω μου.

"Γιατί έχεις τέτοια μούτρα; Σου έκανε κάτι;"ξεκινάει τις ερωτήσεις.

"Όχι μπαμπά δεν μου έκανε τίποτα. Απλά υπερβάλεις. Με το που ήρθα με ρωτάς για αυτόν. Ε και τσατιστηκα λίγο."απαντάω.

"Τι έπρεπε να κάνω; Δεν τον ξέρω καν."λέει.

"Να μην με πρηζεις!"φωνάζω και αφήνει μια ανάσα.

Μπαίνω στο δωμάτιο μου και του κλείνω την πόρτα. Γυρνάω το κλειδί μια φορά και σερνομαι πάνω της.

Ασυνεσθητα κοιτάω και χαϊδεύω το τατουάζ στο χέρι μου και χαμογελάω.

Η αλήθεια είναι ότι μετά από τόσα χρόνια έχω ξεχάσει πως ήταν μαζί της. Υπήρχαν και θα υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να ήμουν μαζί της.

Γιατί απλά θέλω την μαμά μου...

_____________________

Γεια

Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Τα παιδιά είχαν μια..'συζητηση' για τους γονείς τους.

Και μάθαμε επίσης ότι η Olivia έχει τατουάζ το όνομα της Maddi🥺.

ΣΠΟΙΛΕΡ: Tony's pov 😌♥️.

Τι λέτε να γίνει;

Τα λέμε♥️