Amidst the Rage

Chapter 10

Chapter 10

"What do you think you're doing?" baritonong tinig sa aking harap.

Nabitin sa ere ang pagsaksak ko sa sarili ko nang maramdaman ko ang isang kamay na hinila palayo ang nakatutok na kutsilyo sa dibdib ko.

As I open my eyes, a pair of green or more like emerald eyes approaches me. I was taken aback for a moment. His face kinda illuminated with the moon from outside the house and his eyes really caught me off guard. His luscious lips were in a thin line proving me how annoyed he is.

Nakita kong inismiran niya ako palagay ko'y namukhaan niya ako. At the back of my mind, I was trying to dig my memories from where did I saw this man. Right! I only know one person who can swoon me just by staring at me using his emerald eyes.

Nang makuha niya ang kutsilyo sa aking pagkakahawak ay binato niya ito kung saan at pinunasan ang luhang nasa mukha ko. Hindi ko na pala alam na umiiyak na ako dahil sa kawalan ng pag-asa at dahilan para mabuhay.

Tinitigan ko siya at nakita ko ang concerned niyang itsura. "Ang sakit." sumbong ko sa kanya tila nakahanap ng kakampi. I don't know where did I find the words but I started to cry like a baby in front of him. He let me be fragile in front of him while catching every tiny bits of tears in my face.

"Life is a series of pain." he smiled and pulled me for a hug. I started crying aloud, I never did this kind of crying before but I did it anyway and let myself do it. "Face it and suck it tonight, cry out loud and break a lot of vases or glasses then come back the next day realizing that life wanted us to learn through pain. Break all the fragile things around you just don't break your sanity and live baby." sabi nito sa akin.

He was caressing my hair as I drench his shirt with my tears. Humagulgol lamang ako sa kaniyang dibdib sa sobrang kahinaan. "A-Ang sakit sakit sa puso. Ang s-sakit, sobrang s-sakit." sabi ko habang marahang sinusuntok ang dibdib ko sa sakit na nararamdaman.

"Pain is inevitable. It is there to test how brave we are, how mighty are we when all of the rainbows in the sky became a shade of black with some glint of rain. You'll get through this. Stay sane and please live, Syden." sabi niya sa akin.

Napakalambot ng kaniyang boses sa pagkakasabi ng mga linyang iyon. Buong buhay ko ay walang umalu sa akin bukod kay Tito Yuan at Tiff. Naroon sila para sabihing nasa tabi ko sila pero kahit kailan ay hindi ako nagkwento sa kanila, hindi ko sinasabi sa kanila kung kailan ako nasasaktan. Makikita nila akong umiiyak pero hanggang doon lang yun at hindi na napupunta sa pagkwento. While this guy whom I just met, managed to know that I am currently in pain. I let him be informed that I am in pain, that I was sulking myself with the pain feeling hopeless to live.

"You'll be better soon. Hang on baby,"

Hindi ko na alam kung tama pa ba ang aking mga narinig basta't nang naramdaman ko ang panghihina at pagbigat ng talukap ko sa mata ay tuluyan ko nang hinayaan ang sarili na lamunin ng kadiliman. I just know that I need to rest from everything that happened today. I hope tomorrow I'll be okay.

Nagising ako kinabukasan sa isang hindi pamilyar na lugar. May electric fan na nakatapat sa akin na ikinagulat ko. Nilibot ko ang paningin sa buong paligid at inalala kung paano ako nakarating dito. Nang maalala ay halos manlaki ang aking mata sa kahihiyan. Tangina nakakahiya!

Ineksamina ko ang sarili kung may nangyari ba sa akin o ano ngunit ang damit ko kahapon ay siya pa ring damit ko ngayon. Mabuti naman kung ganun, hindi niya ako pinagsamantalahan sa kahinaan ko. Nakita ko rin na ginamot niya ang sugat sa aking palapulsuhan.

Tumayo na ako sa pagkakahiga at lumabas sa silid dito sa kubo ng dahan-dahan. Hindi ko alam kung saan na ako tutungo ngayon, wala na rin namang patutunguhan ang buhay ko. Pero sa isang banda ng aking isip ay inaalala ko na mabuhay pang muli. Mabuhay hindi para sa mga taong inabandona ako at sinaktan kundi mabuhay para sa aking sarili. My mind recalled the things that he said to me last night. Those comforting words caught me, it made me want to live again from being dead inside.