Amidst the Rage

Chapter 27

Chapter 27

Pain. That's what I felt after hearing him saying those words to me. Is he selfish? I don't know. 'Yan din ang tanong ko sa sarili ko. Selfish ba ako kung gusto ko lang na solohin ang anak ko? Selfish ba ako kung hindi ko siya kayang patawarin? Selfish nga ba ako? And my conclusion is yes. 

Masyado kong nilunod ang sarili ko sa galit ko kaya ang kinalabasan ay naging selfish ako. Ang mga naiisip ko lang ay ang personal kong naranasan. Paano naman yung siya na mayroon ding karanasan? Paano siya na nasasaktan din kahit ngayon na nakikita ko pa siya? Siguro nga ito na yung tamang oras para magkaroon kami ng closure. Siguro mayroon siyang mabigat na dahilan at hindi talaga siya gago? Siguro ay ganun nga.

Pinagmasdan ko siya sabay ngumiti sa kaniya. "What do you think? Are you selfish?" tanong ko.

Tinitigan niya ako tila ba nag-iisip siya ng kaniyang sasabihin. His eyes are still moist with tears. I was just waiting for him to answer his question. Seeing him like this hurts me to the depths of hell. I was like watching a flower to wither slowly.

He sighed, "No, I'm an asshole rather than a selfish man. I hurt you not just physically and emotionally but also mentally. I've caused you a lot of pain and that's what makes me an asshole the whole time. I inflicted pain to you so how dare me to want you? How dare me to ask for your forgiveness?" suminghot siya at pinunasan ang luha niya.

"You're harsh on yourself," sambit ko.

"I'm more harsh on you before, baby. I just admitted how fucked up I am to you." seryoso nitong saad.

Natahimik ako at hindi na nagsalita. Hindi alam kung saan hahanapin ang mga salitang sunod na sasabihin sa kaniya. Sa totoo lang, mas maganda na yung nalaman mo yung pagkakamali mo kaysa sa maghintay kang itama ng iba.

Admitting your mistake after realization is a mind blown trait but knowing your mistake but stood upon your decision is a different case. After all, we are all a flawed human as we also made mistakes. What makes us a human is when we admit our mistake and tried to change ourself for our betterment. That was actually the thing that Stax does. He was slowly changing by asking me for a closure.

Nagulat ako ng biglang lumuhod si Stax sa harap ko na parang pinagsandigan ng langit at lupa. He look hopeless in front of me. Kitang kita ng mga mata ko kung gaano tumulo ang luha sa magaganda niyang mga mata.

Ang sakit sa pusong makita siyang ganito. Tila ba lahat ng galit ko ay natunaw at nakubabawan na lamang ng sakit habang nakikita siyang nakaluhod sa harap ko na tila ba wala na siyang pag-asa pang bumangon muli.

"I'm sorry, Syden." pumiyok niyang sabi.

Tiningala niya ako at gustong gusto ko nang umiwas ng tingin pero sa hindi malamang dahilan ay tinitigan ko sya pabalik. Gone the ruthless and strong Stax, here's the most fragile human I have ever seen. Ito yung gusto ko 'di ba? Ang makita siyang nasasaktan ng lubusan? Pero bakit ang sakit din sa parte ko? Bakit ang sakit na makita siyang ganito? Bakit ako nasasaktan?

"Tumayo ka nga dyan!" Pagalit kong sabi.

Inilingan niya lang ako at tumitig sa akin. Tears has been streaming through his eyes. Ang sakit niyang pagmasdan.

"I am sorry for doing a lot of things in the past. I really apologize for hurting you before. I realized how fucked up my decision was and I regret choosing that option instead of protecting the both of you in a proper way. I was just left out of choice but to do it to you."

His words were so painful na hindi ko na napigil ang nakatakas na luha sa mga mata ko. Tumingala ako sa madilim na langit habang pinipigilan ang sakit na namumutawi sa dibdib. Ramdam ko yung sakit niya sa pagpiyok pa lang niya at sa paglunok ng bara sa lalamunan nito. Ramdam ko na nasasaktan siya.