No escape possible

Deel 1*

POV. Julia

Ik schrik wakker van mijn wekker. Ik kijk en zie dat het al half 10 is. Snel spring ik uit bed en pak het eerste setje die ik zie. Ik zal mijn wekker wel verkeerd gezet hebben, denk ik. Ik ren naar beneden en prop snel een banaan in mijn tas. Wel lekker rustig, mijn ouders waren al vroeg weggegaan vanochtend , samen op zakenreis naar België. Ik pak mijn tas en fiets snel naar school.

Gelukkig is het maar 5 minuten fietsen, denk ik. Als ik op school aankom gooi ik m'n fiets neer en ren naar binnen. Ik weet dat iedereen les heeft maar vind het toch verdacht stil hier. Ik sluip langs het lokaal waar je je moet melden als je te laat komt hopend dat ze me niet ziet, maar er zit niemand. Wat Heb ik toch een geluk. Ik loop maar naar het lokaal waar ik les zou hebben. Er staat met grote letters Engels op de deur. Als ik de deur open duw is het hier ook helemaal leeg. Ik denk na wat ik nu moet doen totdat ik een geweersschot hoor. Ik geef een gilletje, ren het lokaal weer in en duik onder het bureau waar meneer Jagessar altijd zit. Denk na Julia denk na!

Ik besluit 112 te bellen. 'Heeft u de brandweer, de politie of een ambulance nodig?' Klinkt er door mijn telefoon. 'De politie' fluisterschreeuw ik snel. Als ik hoor dat ik doorverbonden word begin ik snel te vertellen.

'Er is politie onderweg. Blijft u in uw schuilplaats zitten en blijf aan de telefoon met mij' commandeert ze.

Dit was ik ook van plan, totdat er een harde meisjes-gil door de kamer galde. 'Ik ga kijken wat er aan de hand is' mompel ik zenuwachtig.

'Mevrouw dat is geen goed idee, u moet op u verstopt  houden en op de politie wachten, voor uw eigen veiligheid' zegt de stem rustig.

Er schieten allerlei gedachten door mijn hoofd. Moet ik gaan kijken? Wat als er iets ergs aan de hand is? Zo de politie er bijna zijn?

'Ik moet wel' probeer ik zo moedig mogelijk uit te brengen en ik verbreek de verbinding. Als ik niet ga zit ik voor de rest van mijn leven met een schuldgevoel..
Ik kruip onder het bureau vandaan en sluip de gang weer op. Het gegil kwam leek uit de kantine te komen.

Ik sluip er stilletjes naartoe en al snel word mijn vermoede bevestigt. Er staat een jongen in zwarte kleding aan een meisje haar arm te trekken. 3 andere jongens staan grijnzend toe te kijken, ze genieten er gewoon van hoe het meisje tegenstribbelt. Ik zie het meisje hem een klap geven en er vandoor probeert te gaan, maar hij grijpt haar al snel bij haar enkels en ze valt. Ik denk diep na wat ik kan doen om te helpen, maar mijn brein werkt niet helemaal mee.

Ik kijk zoekend om me heen op zoek naar iets wat me kan redden uit deze situatie. M'n blik valt op een geweer die achter een bank ligt gegooid. Dit is wel heel raar. De jongens genieten van de show in plaats van op te letten. Ik sluip naar het geweer en kijk of hij geladen is. Er zitten nog 4 kogels in. Ik pak het pistool laad hem, geleerd van mijn broer.

Ik spreek mezelf moed in en zucht diep. Dan sta ik op en richt ik mijn aandacht weer op de groep onbekende jongens. Er galt weer een luid geweerschot door de school, deze keer door mij. De onbekenden kijken verbaast om en ik zie nu pas dat ze allemaal een bivakmuts dragen. Ik sta te trillen op mijn benen maar probeer niks te laten merken. "Laat haar los" probeer ik zo zelfverzekerd mogelijk uit te brengen. "Nee" zegt de jongen die het meisje vastheeft. Ik herhaal mezelf nog een keer "laat haar los". "En wat als ik dat niet doe?" vraagt hij weer. "Dan zorg ik ervoor dat je haar loslaat" snauw ik hem toe. "Doe je best" zegt een van de gemaskerde jongens spottend. Ik richt mijn wapen op de jongen die het meisje strak bij haar armen vasthoudt.

Ik kijk het meisje in zijn armen aan en ze ziet er doodsbang uit. Ik kijk hem uitdagend aan. 'Lieverd doe dat geweer weg anders bezeer je jezelf nog' zegt hij lacherig. Ik begin langzamerhand steeds bozer en bozer te worden, door deze situatie ben ik al genoeg gestresst maar deze jongens werken echt op mijn zenuwen. Plotseling laat het meisje haar elleboog hard in zijn buik landen waardoor hij haar loslaat.  Ze begint met rennen en ik volg haar. 'Grijp ze!' hoor ik die gast nog woedend schreeuwen. Al snel klinken zware voetstappen achter ons die steeds dichterbij lijken te komen. Ik voel dat ik langzamer begin te rennen. Ik weet dat ik altijd slecht reageer op situaties waarin ik mezelf moet verdedigen omdat ik slecht op angst ga, maar dit is niet bepaald de goede timing.

'Opsplitsen' commandeert ik haar als ik zie hoeveel jongens achter ons aan rennen. Ik kijk nog een keer achterom en zie dat er zo'n 2 jongens achter mij aanzitten. Doordat ik achter me kijk let ik niet op en struikel ik over mijn eigen voeten. Typisch. Ik probeer weer op te staan en weg te rennen maar word aan mijn enkels terug getrokken. En zo knal ik hard tegen de grond.