No escape possible

Deel 22*

POV James

'Godverdomme' zeg ik gooiend met mijn controller. 'We vinden haar wel' zegt Jack terwijl hij me probeert te kalmeren. 'Ben je serieus, ze kan godverdomme overal zijn!' schreeuw ik naar hem. 'Geef haar 1 kans' zegt Nathan na een lange stilte. 'Wat bedoel je?' vraagt Benjamin verward. 'We vinden haar heus wel, je weet hoeveel mensen we hebben. We zijn in Italië, het is niet alsof ze vloeiend Italiaans spreekt ofzo. Dit bos is zo'n 15 vierkante km groot.' Zegt Nathan hoopgevend. 'Wat moet ik eigenlijk met die wijven doen' vraagt een van de de bezorgers. 'Gooi ze maar in de kelder' antwoord Kevin. 'Hoelang wachten we?' Vraagt Carlos. '1 halve dag is lang genoeg' antwoord Nathan.

POV Julia

Had ik toch niet beter langer kunnen wachten, totdat ik zijn vertrouwen had gewonnen. Nee het was nu of nooit. Hoeveel kilometer zou ik al gelopen hebben? Mijn maag knort luid. Hoe laat zou het zijn? Hoelang nog voordat ik uit dit vervloekte bos ben. 'Man ik haat wandelen' mompel ik. 'Het is in ieder geval beter dan met die Mongolen in 1 huis' mompel ik verder. 'Fuck' fluisterschreeuw ik als ik de hoge berg zie waar ik langs moet. Misschien toch maar weer richting het pad.. Nee, dat is te risicovol. 'What the fuck moet ik doen' mompel ik weer.

POV James

'Hoelang moeten we nog wachten?' vraagt Benjamin ongeduldig. 'Weet ik veel' mompel ik. 'Totdat ze ergens opduikt, waarschijnlijk wordt ze eerst naar het ziekenhuis gebracht voor een check, daarna kunnen we haar makkelijk weer meenemen' zegt Nathan. 'Dude sinds wanneer ben jij zo slim' vraagt Kevin in de war. Hij kijkt hem boos aan en iedereen schiet in de lach, op mij na. Ik ben niet in de stemming om te lachen. Ik haat het als ze niet in mijn buurt is. Het ergste is nog dat we haar weer moeten straffen als ze terug is. Dit keer waarschijnlijk nog erger, anders luistert ze niet. Maar ik wil ook niet dat ze minder koppig word, dat vind ik nou zo leuk aan haar. Ze had altijd wel een woordje klaar liggen. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik aan haar denk, maar hij verdwijnt weer bij het idee dat ze weg is. 'Ik heb hier geen geduld voor' mompel ik en loop naar de deur. 'Gast wat ga je doen' roept Jack nog. 'Ik ga m'n meisje terughalen' roep ik terug.

Als ik m'n jas aan het aandoen ben komt Nathan naar me toe gerent 'Gast dit bos is veel te groot, je zult even geduld moeten hebben. Zoek afleiding ga sporten of zoek uit hoe ze ontsnapt is ofzo' zegt hij overtuigend. 'Ja je hebt gelijk' mompel ik. 'Hoe wisten jullie eigenlijk dat ze ontsnapt is?' zeg ik net voordat hij weer wegloopt. 'Er hing een deken uit het raam' zegt hij geïrriteerd. Ik pak het busje, met geluk kom ik haar nog tegen' zeg ik. 'Ik ga met je mee' zegt hij. 'Nee jij schrikt haar af ' zeg ik mompelend. Nathan kijkt me boos aan. 'Jack kom mee' roep ik vanuit de gang. 'Waarnaartoe?' vraagt hij nog verbaast, maar ik loop al de deur uit en ga in het busje zitten.

POV Julia

Ik heb besloten om toch langs het pad te lopen, niet op het pad maar er net langs tussen de bomen. Ik kan niet wachten om weer in mijn eigen bed te liggen. Zouden de jongens er al achter zijn dat dat ik ontsnapt ben? Dat moet haast wel. Stelletje eikels. Ik hoop dat ze rotten in de bak, en lang ook. Ook al is James soms niet heel erg. Over 5 dagen ben ik al gewoon jarig. Dan word ik 18, het leukste verjaardagscadeau zou zijn dat ik weer thuis ben. Ik zit diep in gedachten totdat ik opeens een auto hoor rijden. Ik duik snel in een struik en ga plat op m'n buik liggen, natuurlijk vol in de doornen. Ik druk mijn hand op mijn mond voordat ik het uitgil van alle doorns die in m'n armen en benen prikken. Ik houd mijn adem in. Als ze me nu vinden is alles voor niets geweest..

Hey hey daar ben ik weer hoor:) We zitten gezellig met z'n allen in ✨lockdown✨ en vanaf morgen heb ik eindelijk kerstvakantie, dus ik ga proberen meer te schrijven. WE STAAN BTW OP DE 21E PLEK VAN AVONTUUR!! Dankjewel daarvoor!!!❤️Dit was weer mijn bericht aan jullie dat niemand leest:)

JOEJOE